Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί (συλλογιζόμενο την ύπαρξή του)
Το ιδιαίτερο σινεμά του Ρόι Άντερσον είτε σου αρέσει είτε όχι, δεν σε αφήνει αδιάφορο.
Το τελευταίο του πόνημα με τον αχαλίνωτα μακρόσυρτο τίτλο, καταπιάνεται πάλι με μικρά θεματικά σκετσάκια, σε κλειστούς χώρους, με σταθερή κάμερα και ασχολείται κατά κύριο λόγο με το θάνατο, τη ματαιοδοξία, αλλά και τη χαρά της ζωής.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον σουρεαλισμό και τις παραδοξολογίες, σε ένα σύμπαν έντονα σαρκαστικό, κοντά στο ύφος των Μόντι Πάιθον, αλλά με περισσότερο συναίσθημα.
Αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του που ξεκίνησε με τα Τραγούδια από το Δεύτερο Όροφο το 2000 και προχωρώντας, ανά επτά χρόνια τη φορά, με το Εσείς η Ζωντανοί και το Περιστέρι.
Ο Ρόι Άντερσον αρέσκεται να σκιτσάρει πρώτα σε χαρτί το μέρος και το που θα στηθεί η κάμερα και μετά αναπαράγει το σκηνικό για το γύρισμα. >> Δείτε τες.
Αυτό που καταφέρνει είναι σε αρκετές στιγμές να παρουσιάσει τους ίδιους χώρους, εντελώς διαφορετικά κινηματογραφημένους, δημιουργώντας στον θεατή την εντύπωση ότι παρακολουθεί έναν τελείως διαφορετικό ρόλο.
Προσωπικά, θεωρώ τα Τραγούδια από τον Δεύτερο Όροφο πιο δυνατό, μεστό και συμπαγές, καθώς αντλεί τη θεματολογία του κυρίως από την οικονομική κρίση, ενώ ως πρώτο έχει και τα σκήπτρα της πρωτοτυπίας.
Το Περιστέρι έχει τη δική του σημασία και βαρύτητα, γιατί μας δίνει το κλείσιμο με το οποίο θέλει ο δημιουργός να πέσει η αυλαία της τριλογίας, γεγονός που, σε συνδυασμό με την ηλικία του και την ενασχόληση με το θέμα του θανάτου, κουβαλάει από μόνο του μια μεταφυσική αξία.
Στο τεχνικό κομμάτι, βλέπουμε σε ορισμένα «σκετσάκια» την εισαγωγή περισσότερο έντονων χρωμάτων από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Άντερσον, σε μία προσπάθεια του σκηνοθέτη να ζεστάνει συναισθηματικά την παλέτα του. Ό,τι και να λένε ορισμένοι, ο σκηνοθέτης έχει τον πρώτο και τον τελευταίο ρόλο, κρατώντας τον απόλυτο έλεγχο της συμπαγούς ομοιόμορφης ομάδας ηρώων του, δημιουργώντας τον δικό του εμβληματικό θίασο. Στο, χωρισμένο σε δυο μέρη, κομμάτι που περιγράφει τη σχιζοφρένεια και ματαιοδοξία του πολέμου -από τις πιο ενδιαφέροντες στιγμές- ο σκηνοθέτης διευθύνει μια ολόκληρη παρέλαση πίσω από το σκηνικό του.
Τελικά, να το δω; Εάν είστε λάτρης του σκηνοθέτη, ή έχετε δει τις προηγούμενες δυο και θέλετε να δείτε πως ο δημιουργός κλείνει την τριλογία του, δε χωρά ερώτημα. Επειδή είμαι λάτρης του υπόγειου χιούμορ του σκηνοθέτη θα πρότεινα και σε όσους δεν έχουν δει τις άλλες δυο, αλλά τους κινήσει την περιέργεια το τρέιλερ, να το τολμήσουν. Όσοι δεν γνωρίζουν τι θα δουν ή διαβάσουν ότι πρόκειται για κωμωδία και μπουν… κινδυνεύουν να πέσουν απότομα από τα σύννεφα, να συγχυστούν και να μη καταλάβουν και τίποτα.