O κρίκος άνοιξε
Τον Απρίλιο του 2010 , όταν ακόμη ήμασταν cinepivates.blogspot.com ,είχα γραψει για την πρώτη-αν δεν κανω λάθος- ταινία του Asghar Farhadi, το θαυμάσιο About Eli, το οποίο είχε βραβευθεί με Χρυσή ‘Αρκτο στο Φεστιβαλ του Βερολινου. Τώρα ,το αποδίδω σε ρυτυχή σύμπτωση, ξαναγράφω για την πιό πρόσφατη ταινια του, το Nader and Simin: A Separation ,το οποίο επίσης βραβεύθηκε στο ίδιο Φεστιβάλ του 2011, εις διπλούν για τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζεύγους ( Peyman Moadi, Leila Hatami) .
Ο Farhadi προσθέτει ,κι εύχομαι να το συνεχίσει, διαμάντια στο περιδέραιο της φιλμογραφίας του. Και το λέω αυτό χωρις καμία επιφύλαξη ,διότι η ταινία δτου είναι αριστουργηματική. Αν η Τέχνη “αντιγραφει” όπως λέμε, τη ζωή, τότε οι ταινίες του Farhadi αποτελούν εξαιρετικές σινε-αναπαραστάσεις της. Και όχι οποιασδήποτε ζωής- αλλα της ζωη΄ς των σύγχρονων Ιρανών, με τη συνεχή παρουσία, άμεση ή εμμεση, της θρησκείας. Της θρησκείας η οποία περιορίζει το “μισό του Ουρανού” , βάσει του φύλου του, καταδικάζει τις πανέμορφες γυναίκες σε ζωή κρυμμένη πισω απ΄την απαίσια μπούργκα, να μην αγγίζουν άντρα, ουτε καν τον δικό τους, δημοσίως, να τρέμουν το σύζυγο-αφέντη, κ.λπ.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών που υποδύονται τους Ναντέρ και Σιμίν ειναι εξοχες, και δικαιως βραβεύθηκαν. ‘Οπως εξισου αφοπλιστικές είναι και οι ερμηνείες του έτερου ζέυγους της ταινίας. Για άλλη μια φορά ο Farhadi καταπιάνεται με επιτυχέστατο τροπο με τα ζητήματα της κατάστασης των γυναικών στη χώρα του, αλλα και με το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης, βάσει του Μουσουλμανικού Δικαιου βεβαιως.
Λεπτομέρεια που μου (ξανα) έκανε αλγεινότατη εντύπωση: δεν παρατηρείται ΚΑΜΙΑ σωματικη επαφη τρυφερότητας μεταξυ των συζύγων. Καμία! Εκτός του απαράδεκτου ,σκοταδιστικού φαινομένου της συνεχως καλυμμένης κεφαλής των γυναικών εννοείται, πάντα και παντού, ακόμη και των ανηλίκων κοριτσιών. Σε κανένα πλανο της ταινίας δεν βλεπουμε τη Σιμίν ή τον Ναντέρ ν’ ανταλάσσουν λόγια ή πράξεις τρυφερότητας. Βεβαια η ταινία εστιάζει στον επικείμενο χωρισμό τους, αλλα και πάλι, η διαφορά στη “συζυγική κουλτούρα” συγκριτικά με τις αναπαραστάσεις ζευγαριών στις δυτικές ταινίες, ειναι εμφανέστατη. Οι πρωταγωνιστές,εκτος των θαυμάσιων ερμηνειών τους, επιδεικνύουν και φυσιογνωμική γοητεία. Η δε Hatami ειναι πανεμορφη, ενα εντελως αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό των ταινιων του Farhadi οι πανεμορφες φυναικες που συμμετεχουν. Η ταινια δεν εχει ευτυχές τέλος. Για την ακριβεια δεν εχει τέλος. Το τελευταιο πλάνο, υπόσχεται την έκβαση μιας εκκρεμότητας. Ο θεατής, εμεις δηλαδη, περιμεουμε με αγωνία μαζί με τους ψυχραμένους συζύγους, την απόφαση.
Η ταινια του Farhadi αποτελει μια θαυμάσια κινηματογραφικη μελέτη των διαφυλετικών-διαπροσωπικών σ΄χεσεων, της καθημερινότητας, αλλα και του ισλαμικου δικαίου.
Αλησμόνητο σινεμά, φτιαγμένο με απλότητα, εντελώς αληθοφανεις ερμηνείες και παρατηρητικοτητα. Ναι υπάρχει ακόμη, σε πείσμα του 3D…
