Ένας διάλογος για μία ταινία: Νέμο και Τάιλερ συζητούν για τον Θεό της Σφαγής

Τάιλερ και Νέμο είδαν τον Θεό της Σφαγής (Carnage) του Ρομάν Πολάνσκι. Και μιλούν για βία, πολιτισμό, κοινωνικό κατεστημένο και μια σκηνή… εμετού!Τάιλερ: Ο Θεός της Σφαγής… Αν και ο ξένος τίτλος της ταινίας αφαιρεί το God από το θεατρικό (που είχε τον ίδιο τίτλο με την ελληνική μετάφραση), αναρωτιέμαι πού παραπέμπει αυτός ο Θεός… Εσένα πώς σου φάνηκε ο τίτλος;Νέμο: Κάτι είπε ο Christoph Waltz κάποια στιγμή για έναν Θεό (της σφαγής) στο όνομα του οποίου μάθαιναν τα παιδιά να πολεμούν..σωστά;;; Εχεί μια λογική έτσι…Γιατί η όλη ιστορία ξεκινάει απο δύο παιδιά που τσακώνονται… Απ την άλλη σκέτο Σφαγή (=Carnage, όπως είναι ο τίτλος της ταινίας) μου λέει πολλά!! Γιατί αυτό ήταν η ταινία μια “σφαγή” με το γάντι μεταξύ δύο ζευγαριών των οποίων οι γιοί έχουν “σφαχτεί” στο σχολείο!!!

Τάιλερ: Και των οποίων τα παιδιά αποδεικνύονται πιο πολιτισμένα από τους ενήλικες γονείς τους!! Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας σκεφτόμουν το εξής: πόσο εύκολο είναι σε εποχές σαν αυτές που ζούμε, με τον καθένα από μας να αντιμετωπίζει τα διάφορα προσωπικά του προβλήματα (και στην ταινία όλοι οι χαρακτήρες στο έργο παρουσιάζουν τα προβλήματά τους, η Τζόντι Φόστερ δεν τα πάει καλά με τον σύζυγό της, ο Κρίστοφ Βαλτς έχει τρεξίματα με τη δουλειά του, η Κέιτ Ουίνσλετ δεν μπορεί να μαζέψει τον γιο της) να «πάρουμε φωτιά» μόνο μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Τελικά υποτασσόμαστε στα “πολιτισμένα μας ένστικτα” λόγω επιθυμίας ή μήπως ανάγκης; Γιατί η ταινία λέει το δεύτερο…

Νέμο: Όταν καταπιέζουμε ένα συναίσθημα (ακόμα και τον θυμό, και αυτό συναίσθημα είναι) τις περισσότερες φορές είναι επειδή “πρέπει” και σπάνια επειδή το θέλουμε…. εδώ έρχεται και η αντίθεση των παιδιών, τα παιδιά σπάνια καταλαβαίνουν τι “πρέπει” να κάνουν..πράττουν όπως νιώθουν! και αυτό σημαίνει τη μία στιγμή να παίζουν ξύλο και την επόμενη μπάλα!!!

Τάιλερ: Ναι, όλα αυτά τα ζητήματα τα δείχνει πολύ ωραία ο Πολάνσκι. Μου άρεσε που ενώ παρακολουθεί ασφυκτικά τους ενήλικους χαρακτήρες (σαν να είναι βγαλμένοι από ταινία του Μπουνιουέλ όπου μοιάζει σαν να μην μπορεί κανείς να φύγει από αυτό το διαμέρισμα μέχρι το τελικό ξεκατίνιασμα!) η κάμερα αποστασιοποιείται από τα παιδιά.

Νέμο: Οι τέσσερις πρωταγωνιστές ερμηνεύουν ρόλους που δεν ξέρω κατά πόσο είναι ίδιοι ή διαφορετικοί μεταξύ τους… όλοι θύματα του κοινωνικού κατεστημένου που τους επιβάλλει να φέρονται πολιτισμένα, ενώ στην πραγματικότητα θέλουν τόσο πολύ να βρίσουν (ή και να χτυπήσουν) ο ένας τον άλλο, είτε είναι ο σύζυγος τους ή μέλος απ’ το «αντίπαλο» ζευγάρι!

Τάιλερ: Τώρα που είπες ζευγάρι… Οι ερμηνείες των δύο ζευγαριών πώς σου φάνηκαν;

Νέμο: Αγαπημένη η ερμηνεία της Kate Winslet!! (εντάξει, συμπεριλαμβανομένης και της σκηνής του εμετού…)

Τάιλερ: Ναι, νομίζω ότι αυτή η τελευταία έχει ήδη γίνει κλασική. Φαντάζεσαι να ήταν υποψήφια για Όσκαρ και να έδειχναν στα κλιπάκια αυτή τη σκηνή;

 

Νέμο: Πάντως, όλοι οι ηθοποιοί μου άρεσαν, μη πω και ψέμματα.Τάιλερ: Εγώ δείχνω ιδιαίτερη προτίμηση στο ζεύγος Ουίνσλετ-Βαλτς. Εντάξει η πρώτη είναι υπέροχη σε ό,τι κάνει, αλλά και ο δεύτερος είναι απολαυστικός! Οι εκφράσεις, οι κινήσεις του, μου θυμίζουν πολύ Γούντι Άλεν. Ειδικά εκεί που μπουκώνεται με την πίτα (ή την τάρτα). Όχι ότι η Τζόντι Φόστερ δεν ήταν καλή… (τον Τζον Σ.Ράιλι τον αγαπώ, αλλά έχω βαρεθεί να τον βλέπω να κάνει συνέχεια τον ίδιο ρόλο)

Νέμο: Και η ταινία στο σύνολο της μου φάνηκε ενδιαφέρουσα…. real time action σε ένα μόνο δωμάτιο… ΟΚ, λειτουργεί στο θέατρο, αλλά και στο σινεμά τελικά δεν είναι κακό…Τάιλερ: Εκεί εν μέρει συμφωνώ. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι μου φάνηκε πολύ θεατρικό και από κάποια στιγμή και μετά με ψιλοκούρασε. Ναι μεν ήταν μικρό σε διάρκεια, ναι μεν η ιδιοφυία του Πολάνσκι μετατρέπει ακόμα και ένα βιβλίο τέχνης ή ένα κινητό τηλέφωνο σε εργαλείο αλληλοβασανισμού στο παιχνίδι εξουσίας των τεσσάρων, αλλά νομίζω ότι αυτά τα κλειστοφοβικά δράματα λειτουργούν καλύτερα στο σανίδι.

Νέμο: Εγώ, πάντως, δεν πρόλαβα να βαρεθώ… Άλλωστε, πόσο κράτησε; Μια ωρίτσα;;;;