H Αντέλ τα βάζει με τη συντηρητική Γαλλία (και κερδίζει)

Την ώρα που στις Κάννες δινόταν ο Χρυσός Φοίνικας σε queer ταινία για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, μερικά χιλιόμετρα παραπέρα (στο Παρίσι) μία τεράστια διαδήλωση κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων λάμβανε χώρα στο Παρίσι.

Ήταν ίσως η απόδειξη για το ότι υπάρχουν κάποιες μάχες που πρέπει να δίνονται ξανά και ξανά (και ξανά).

Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές -έως και ένα εκατομμύριο σύμφωνα με τους διοργανωτές- κατέκλυσαν την Κυριακή τους δρόμους του Παρισιού αντιδρώντας στη νομοθεσία που έχει προκαλέσει σφοδρή πολεμική στη χώρα.

Και όλα αυτά ενώ ο πρώτος γάμος ομοφυλοφίλων αναμένεται να πραγματοποιηθεί την Τετάρτη.

Θα το περίμενε κανείς αυτό από την «προοδευτική» Γαλλία; Μάλλον ναι, αν κρίνει κανείς ότι παρά το πρόσωπο που θέλει να βγάλει προς τα έξω, η Γαλλία δεν έχει λύσει τα ζητήματά της με τους μετανάστες (θυμηθείτε τα επεισόδια επί Σαρκοζί στα παρισινά προάστια), σε μία χώρα που στις πρόσφατες εκλογές ενισχύει κατά πολύ την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, σε μία χώρα που -φαίνεται- ότι δεν μπορεί πλήρως να αποδεχθεί μια βασική αλήθεια: οι άνθρωποι μπορούν να επιλέγουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα και δεν θα πρέπει να τιμωρούνται γι’ αυτό.

Δεν ξέρω αν η Ζωή της Αντέλ (Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα) ήταν η καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ.

Δεν ξέρω αν η βράβευση της ταινίας ήταν μία κίνηση πολιτική. Αν, πάντως, ήταν μπράβο στις Κάννες και μπράβο στον Σπίλμπεργκ για τα κότσια. Εγώ, προσωπικά, με τα όσα είχα ακούσει για την ταινία (ρεαλιστικές, αισθησιακές σκηνές σεξ) δεν πίστευα ότι κριτική επιτροπή με τον ίδιο ως πρόεδρο θα βράβευε ποτέ αυτή την ταινία.

Αλλά σε μία εποχή που οι πρόσκοποι της Αμερικής ανακοινώνουν επισήμως ότι δέχονται ομοφυλόφιλους πρόσκοπους στις τάξεις τους (με φόβο να χάσουν τη στήριξη υπερ-συντηρητικών θρησκευτικών οργανώσεων) ακόμα και ο all american σκηνοθέτης μπορεί να αλλάξει.

Πρέπει πλέον να το πάρουμε απόφαση: το σινεμά δεν είναι μονάχα τέχνη. Είναι και πολιτική. (Πρέπει να) αντικατοπτρίζει και τους κοινωνικούς αγώνες. Τον Μάη του ’68 οι φοιτητές στη Γαλλία κατέβηκαν στους δρόμους. Θα μπορούσαν οι σκηνοθέτες να είχαν κλείσει τα μάτια σε αυτή την εξέλιξη; Θα μπορούσαν όταν διεξήχθη το Φεστιβάλ να πούνε “έλα μωρέ ας δούμε εμείς τις ταινίες μας και τι μας νοιάζει για μερικούς νεαρούς και νεαρές που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν;” Θα διάλεγαν την καλύτερη ταινία, ξεχνώντας όσα έγιναν και γίνονταν γύρω τους;

Μπορεί ο Σπίλμπεργκ και η υπόλοιπη κριτική επιτροπή να τόνισε ότι η απόφαση δεν είναι πολιτική («Ξέρετε, οι χαρακτήρες στην ταινία δεν παντρεύονται») και να είπε ότι η κριτική επιτροπή απλά ερωτεύτηκε την ταινία, αλλά μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι Κάννες φέτος βράβευσαν τρεις ταινίες queer θεματικής: εκτός από την Αντέλ, μιλάμε για το Les Garçons et Guillaume, à table! του Γκιγιόμ Γκαλέν (για ένα αγόρι που η μητέρα του το μεγαλώνει ως κορίτσι) και το L’ Inconnu du Lac (πήρε βραβείο Σκηνοθεσίας στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα) με θέμα έναν άνδρα που γνωρίζει και ερωτεύεται έναν άλλο άνδρα στη διάρκεια διακοπών σε μία λίμνη.

Την ώρα που τα στούντιο του Χόλιγουντ αρνούνται να χρηματοδοτήσουν το Behind the Candelabra του Στίβεν Σόντερμπεργκ, θεωρώντας το ως «πολύ γκέι» ταινία, ο ιδιοκτήτης ενός ισχυρού στούντιο (ο Σπίλμπεργκ της Dreamworks) βραβεύει μία ταινία που πολλοί θεώρησαν ότι άγγιξε τα όρια του πορνογραφικού και υποκλίνεται στις δύο πρωταγωνίστριες -σε άλλη μία συμβολική κίνηση η Αντέλ Εξαρχόπουλος και η Λέια Σεϊντού ανέβηκαν μαζί με το σκηνοθέτη στη σκηνή για να παραλάβουν τον Χρυσό Φοίνικα- για την θαρραλέα ερμηνεία τους.

Προσωπικά, το προτιμώ από άλλη μία βράβευση ταινίας των αδελφών Κοέν (όσο εξαιρετική και αν είναι αυτή η ταινία).

Και κάπως έτσι το κορίτσι που ερωτεύεται ένα άλλο κορίτσι ξεπηδά από την οθόνη για να απαντήσει στους συντηρητικούς Γάλλους. Κι ας μην είναι τα μαλλιά του στο χρώμα του ουράνιου τόξου. Ας είναι μπλε. Δεν πειράζει. Το Μπλε είναι άλλωστε το πιο ζεστό χρώμα.