25ες Νύχτες Πρεμιέρας: Γιατί τα Συνώνυμα είναι μια σπουδαία ταινία
Από το Φεστιβάλ Βερολίνου που απέσπασε την Χρυσή Άρκτο ως καλύτερη ταινία ήρθε και στο 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου-Νύχτες Πρεμιέρας, η ταινία του Ισραηλινού Nadav Lapid με τον τίτλο Συνώνυμα η οποία προκάλεσε και το απαραίτητο sold out και στις δύο προβολές της στα πλαίσια του Φεστιβάλ. Και όχι αδίκως ή υπερβολικά αλλά απόλυτα δικαιολογημένα, αφού η ταινία θεωρείται και είναι μία από τις σημαντικότερες ξενόγλωσσες ταινίες της σεζόν. Το θέμα είναι το γιατί όμως.
Νεαρός Ισραηλινός καταφθάνει στο Παρίσι προκειμένου να αποτινάξει από πάνω του κάθε είδος της προηγούμενης ταυτότητας που του έχει δώσει η χώρα του. Θέλει απελπισμένα να γίνει Γάλλος και δεν θέλει να ξαναμιλήσει Εβραϊκά. Με την βοήθεια ενός μικρού λεξικού μαθαίνει λέξεις και συνώνυμα. Το μπουρζουά ζευγάρι που θα τον σώσει από την πρώτη του κακοτυχία, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην προσπάθεια της ένταξης του στην υποτιθέμενη νέα του πατρίδα που τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ή άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Συμπαραγωγός της ταινίας η Maren Ade, σκηνοθέτιδα του Toni Erdman. Όμως η σκηνοθεσία του Nadav Lapid που πάει χέρι χέρι με τον εξαιρετικό πρωταγωνιστή ταινίας Tom Mercier, είναι οι δύο μεγάλοι τροχοί, που κάνουν την ταινία να τρέχει με αγωνιστικούς ρυθμούς. Κάμερα στο χέρι, γρήγορα πλάνα και κάθε νέα σκηνή και μια έκπληξη. Η εναρκτήρια σκηνή με τον πρωταγωνιστή ονόματι Γιοάβ (το όνομα που δεν θέλει καν να αναφέρει) να περπατάει και να τρέχει γυμνός μέσα στο αχανές γαλλικό διαμέρισμα, να πέφτει και να χάνει τον προσανατολισμό του αλλά και τα λιγοστά πράγματα του είναι η μεγάλη εισαγωγή που μας συστήνει τον ήρωα. Το ξεκίνημα του είναι παραλίγο ένας ξαφνικός θάνατος. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι απο μηχανής Θεοί.
Τα Συνώνυμα, μιλούν με έναν πολύ ευφάνταστο τρόπο και με μία φρέσκια κινηματογραφική δύναμη για έναν σύγχρονο ήρωα, με την δικιά του Οδύσσεια ή καλύτερα για έναν πόλεμο όπως αυτόν της Ιλιάδας που το τέλος της κρατήθηκε κρυφό για τον μικρό Γιοάβ. Ένα δύσκολο και στρατιωτικοποιημένο παρελθόν, από το οποίο θέλει να ξεφύγει με κάθε κόστος. Έκτορας ή Αχιλλέας; Ο δειλός που τρέχει να ξεφύγει ή ο αγωνιστής που δεν παραδίδει τα όπλα; Και στην άκρη ένα ερωτικό τρίγωνο που ποτέ δεν αποκαλύπτεται παρά υπάρχει για να χρησιμοποιηθεί ως μέσο ένταξης.
Χωρίς να πέφτει στην παγίδα της διδαχής περί μεταναστευτικού αλλά μόνο μέσα από σενάριο καταστάσεων και προσωπικών βιωμάτων του, ο σκηνοθέτης παραδίδει το δικό του μανιφέστο για έναν νέο που πιστεύει πως κατά λάθος γεννήθηκε εκεί που γεννήθηκε! Χιούμορ και δράμα εναλλάσσονται διαρκώς, tour de force ερμηνεία από τον Tom Mercier και από το ίδιο του το σώμα που αποτελεί το παρόν και το παρελθόν του. Σκηνοθεσία, σενάριο διαλόγων και σκηνών, το Παρίσι χωρισμένο στις δύο πλευρές του και μια ταινία που αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο δυνατό και κινηματογραφικό τρόπο το αδιέξοδο ενός νέου στην αναζήτηση του για το που ανήκει.
