27ες Νύχτες Πρεμιέρας: ΑΤΥΧΕΣ ΠΗΔΗΜΑ Ή ΠΑΛΑΒΟ ΠΟΡΝΟ του Ραντού Ζούντε
To 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας- Νύχτες Πρεμιέρας συνεχίζεται με επιτυχία και στο κατάμεστο κινηματογράφο Ideal, σε άλλη μια sold out προβολή είδαμε την ταινία που τον Μάρτιο του 2021 κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Μία ταινία από την Ρουμανία σε σκηνοθεσία του Ραντού Ζούντε με έναν από τους πιο αστείους και προκλητικούς τίτλους που έχουμε συναντήσει στο σινεμά, το ΑΤΥΧΕΣ ΠΗΔΗΜΑ Ή ΠΑΛΑΒΟ ΠΟΡΝΟ (Babardela cu bucluc sau porno balamuc). Γυρίστηκε το καλοκαίρι του 2020 εν μέσω πανδημίας με όλους τους συμμετέχοντες σε αυτή να φοράνε μάσκες προστασίας αλλά τελικά τι είναι αυτή η περίεργη ταινία;
Η Έμι που εργάζεται ως δασκάλα στο Βουκουρέστι θα έρθει αντιμέτωπη με την οργή του σχολείου, των γονέων αλλά και άλλων εκπροσώπων της κοινωνίας, όταν ένα ερωτικό βίντεο που γύρισε με τον σύζυγο της διαρρέει στο διαδίκτυο. Αυτή είναι η σεναριακή κεντρική ιδέα, που δίνει αφορμή στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ραντού Ζούντε να παραδώσει μία κωμωδία Ευρωπαϊκών προδιαγραφών και κυρίως της κεντροευρωπαικής σχολής που όμως καταφερνει να συβδυάσει τον απόλυτο ρεαλισμό (εποχή covid) με αστείες σουρεαλιστικές καταστάσεις.
Χωρισμένο σε τρία κεφάλαια παρακολουθούμε στο πρώτο την πρωταγωνίστρια να περιηγείται σε ένα Βουκουρέστι που οι κάτοικοι του είναι σε οριακή κατάσταση νεύρων λόγω πανδημίας ενώ ταυτόχρονα δέχεται τηλεφωνήματα για την διαροή του ερωτικού βίντεο, το οποίο βέβαια ο σκηνοθέτης μας το παρουσιάζει ξεδιάντροπα και χωρίς περικοπές στα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας. Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε μέσα απο 26 επικεφαλίδες βασικά ιστορικά γεγονότα της χώρας αλλά και αναλύσεις ορολογιών (από πεολειχία έως και ολοκαύτωμα) το οποίο λειτουργεί ως χαλί και ως κινηματογραφικός διάδρομος που ανοίγει την πόρτα στο τρίτο μέρος της ταινίας που ειναι η σουρεαλιστική δίκη της δασκάλας η οποία καταλήγει σε ένα όργιο τιμωρίας…από την ανάποδη.
Μία κωμωδία της νέας εποχής, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο που έχουμε δει αυτό το Παλαβό Πορνό δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας, αναρχίας, γροθιά στον ρατσισμό, στην σεξουαλική υστερία των social media, στη υποκρισία και στην κατρακύλα της ίδιας της ανθρωπότητας. Κατάφερε να μετουσιώσει μία ζοφερή πραγματικότητα σε κινηματογραφική ταινία ( ως ασπίδα του Περσέα που αντικατοπτρίζει την φρίκη αλλά δεν μας προκαλεί κακό όπως μας λέει κάποια στιγμή ο αφηγητής του δεύτερου μέρους). Με μικρά στραβοπατήματα ρυθμού και μοντάζ κυρίως στο τρίτο μέρος αλλά χωρίς να επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, η ταινία αποτελεί μία γιορτή νίκης της τέχνης πάνω στην συντηρητική και πεζής πραγματικότητας.
Αστείο ακόμα και στις explicit σκηνές του, όπως αστείο πλέον έχει καταντήσει ο όρος και η σημασία του πορνό ιδίως στην covid και μεταcovid εποχή (εξού και ο τίτλος ΠΑΛΑΒΟ ΠΟΡΝΟ) αυτό το ατυχές πήδημα κατάφερε να ολοκληρώσει κινηματογραφικά με τον πιο ηδονιστικό τρόπο. Αυτόν της καινοτομίας.
