Αλίτα: Ο Άγγελος της Μάχης (Alita: Battle Angel)

Η Αλίτα ξυπνά χωρίς να ξέρει ποια είναι μέσα στο σώμα που της έδωσε ο μηχανικός Ίντο. Πρέπει να γνωρίσει τον κόσμο -και το Άιρον Σίτι που βρίσκεται κάτω από την ιπτάμενη πόλη- από την αρχή. Σύντομα συνειδητοποιεί ότι έχει το πνεύμα μιας μαχήτριας και την ευκολία να κάνει γρήγορα μεγάλους εχθρούς.

Το Αλίτα έχει μεγάλες ομοιότητες με το πρόσφατο Mortal Engines σε σενάριο Πήτερ Τζάκσον. Και οι δύο ταινίες έχουν ως ήρωες YA (young adult) χαρακτήρες, ενώ επιχειρούν ένα σχόλιο για την κοινωνική ανισότητα (με πόλεις που ευημερούν και άλλες που αφήνονται στη μοίρα τους). Το χάος του Mortal Engines δίνει τη θέση του σε μια πιο δομημένη και ξεκάθαρη αφήγηση στην ταινία του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ -σε παραγωγή Τζέιμς Κάμερον.

Η ταινία διαθέτει εντυπωσιακά εφέ και σκηνές μάχης, καθώς και ένα καστ που θα ζήλευαν πολλά μπλοκμπάστερ (εκτός από τον Κρίστοφ Βαλτς βλέπουμε τον Μαχερσάλα Άλι, τη Τζένιφερ Κόνελι ενώ σε ένα uncredited κάμεο συναντάμε και τον Έντουαρντ Νόρτον).

Έχω, όμως, μια σοβαρή ένσταση σε σχέση με την ταινία κι αυτή είναι ότι είναι ημιτελής. Εξαρχής σχεδιασμένη ως σειρά ταινιών, αλλά μη διαθέτοντας οποιαδήποτε αίσθηση ολοκλήρωσης, κάνει τον θεατή να αισθάνεται ότι είδε μισή ταινία. Δεν είναι μόνο το απότομο φινάλε-συνηθισμένη πρακτική σε αρκετές ταινίες που ελπίζουν να έχουν την τύχη να δουν ένα σίκουελ-, αλλά και το γεγονός ότι επίτηδες η ταινία δεν απαντά σε βασικά ερωτήματα που δημιουργεί σε σχέση με τον κεντρικό χαρακτήρα. Ακόμα και σε παραδείγματα ταινιών που είχαν σχεδιαστεί ως σειρά (όπως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών για παράδειγμα), υπήρχε μια αίσθηση ολοκλήρωσης, μια αίσθηση που στο Αλίτα λείπει.

Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ταινία μοιάζει με ένα mash-up άλλων αντίστοιχων sci-fi ταινιών, δείχνουν ότι σε μεγάλο βαθμό τα μεγάλα μπλοκμπάστερ έχουν χάσει εντελώς την έμπνευσή τους και αδυνατούν να προσφέρουν κάτι πραγματικά πρωτοποριακό. Για όσους αρέσκονται στο θέαμα, πάντως, θα χορτάσει το μάτι τους εφέ.