ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ (AMSTERDAM)

Νέα Υόρκη 1933. Ο Μπρεντ και ο Χάρολντ, γιατρός και δικηγόρος αντίστοιχα και φίλοι που συνδέονται από την εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, γίνονται μάρτυρες της δολοφονίας μίας κόρης ενός γερουσιαστή (αφού πρώτα τους έχει προσλάβει για να πραγματοποιήσουν νεκροψία στο πτώμα του πατε΄ρα της που πιστεύει πως δολοφονήθηκε). Κυνηγημένοι ως βασικοί ύποπτοι, θα συναντήσουν ξανά μία Βελγίδα φίλη τους από τα παλιά,και θα προσπαθήσουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο το οποίο καταλήγει σε μία από τις μεγαλύτερες συνωμοσίες στην ιστορία της Αμερικής. Και σε μία ταινία που ανήκει στο είδος του ”Μα καλά, δεν το είδαν τι προέκυψε;”

Από τον σκηνοθέτη του Silver Linings Palybook και του American Hustle, Νταίηβιντ Ο. Ράσελ, το ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ αποτυγχάνει σχεδόν σε όλους τους βασικούς τομείς που μπορεί να διακριθεί ένα κινηματογραφικό έργο. Χωρίς να μπορεί να επιλέξει τι είδους ταινία είναι (κωμωδία ή θρίλερ, σάτιρα ή περιπέτεια, ταινία εποχής ή κοινωνική περιπέτεια) και βάζοντας στο μπλέντερ υπερβολική ποσότητα από τα πάντα, θυμίζει έναν καλογυαλισμένο κινηματογραφικό αχταρμά που όμοιο του είχαμε χρόνια να δούμε από το Χόλυγουντ και με τέτοιο all star cast. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, αντιλαμβανόμαστε την πολύ καλή δουλειά σε ανασύσταση εποχής και κοστούμια, την φωτογραφία του τριπλά Οσκαρούχου Εμανουέλ Λουμπέσκι αλλά όλα γίνονται σταδιακά ανυπόφορα από το σενάριο του Νταίηβιντ Ο. Ράσελ που μιλάει, μιλάει, μιλάει χωρίς να λέει και τίποτα που να κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Οι καταστάσεις ακολουθούν η μία την άλλη, χωρίς να οδηγούν και πουθενά, σεναριακά ευρήματα ως προς την ιδιαιτερότητα του κάθε χαρακτήρα θα λειτουργούσαν (τα τραύματα και το μάτι του Κρίστιαν Μπέηλ) και όλα θρυματίζονται σταδιακά από τον ρυθμό που δημιουργεί σύγχυση και μάλιστα 135 λεπτών.

Οι ηθοποιοί προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν και εμφανέστατα δεν υπάρχει καμία έμπνευση ή καθοδήγηση από σκηνοθέτη, εφόσον και οι ίδιοι προφανώς δεν είχαν κατανοήσει σε τι ακριβώς ταινία πρωταγωνιστούν. Κρίστιαν Μπέηλ, Τζον Νταίηβιντ Ουάσιγκτον και Μάργκο Ρόμπι κοιτάζουν με αφέλεια συνέχεια προς κάθε κατεύθυνση όντας χαμένοι στην δίνη της τρικυμίας εν κρανίο του σκηνοθέτη, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο συμμετέχει φιλικά, Κρις Ροκ και Ράμι Μάλεκ σε ρόλους γραμμένους στο πόδι, υπάρχουν και άλλοι αλλά δεν υπάρχει λόγος αναφοράς. Μοναδική επιζήσασα του αχταρμά, η Τέιλορ Σουίφτ στα 5 λεπτά της και η σκηνή της δολοφονίας της.

Ούτε καν μία γλυκιά αποτυχία, αντιθέτως μία ανυπόφορη ταινία, υπερβολικά διαλογική, χωρίς ίχνος κινηματογραφικής μαγείας, το ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ αποδεικνύει περίτρανα, πως κανένας ηθοποιός δεν μπορεί να σώσει τίποτα, αν δεν έχει να πει τίποτα το σενάριο της ταινίας, αν οι ρόλοι είναι γραμμένοι χωρίς να μπορούν να γίνουν κατανοητοί από τους ίδιους τους ηθοποιούς και αν ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς ταινία θέλει να κάνει. Το μεγάλο κρίμα είναι η οικονομική καταστροφή που δημιούργησε η ταινία και πως ο σκηνοθέτης θα κάνει καιρό να περάσει ξανά την πόρτα μεγάλου στούντιο.

H ταινία κυκλοφορεί 3 Νοεμβρίου σε διανομή Feelgood