Το Μερίδιο των Αγγέλων

Το Angel’s Share του Κεν Λόουτς είναι μια παράξενη ταινία. Κι αυτό γιατί φέρει και δεν φέρει τα χαρακτηριστικά του δημιουργού. Στο πρώτο της μέρος δηλαδή είναι κλασικός Λόουτς: κοινωνικός ρεαλισμός, ανεργία, ασφυκτικός περίγυρος. Στο δεύτερο, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Βοηθούν μερικά ποτηράκια ουίσκι παραπάνω.

Όταν το Μερίδιο των Αγγέλων ξεκινά αναρωτιέσαι που ακριβώς την είδαν όλοι την κωμωδία που ευαγγελίζονταν. Κι αυτό γιατί ο βασικός πρωταγωνιστής, ο Ρόμπι, έχει να αντιμετωπίσει σειρά προβλημάτων: έναν τραμπούκο που του κάνει τη ζωή δύσκολη, την οικογένεια της κοπέλας του που δεν τον θέλουν, την ανεργία του και μερικές εκατοντάδες ώρες κοινωνικής εργασίας. Γρήγορα -και με σύμμαχο τον υπεύθυνο για την κοινωνική εργασία- ο Ρόμπι ανακαλύπτει τη χαρά που κρύβεται σε ένα βαρέλι ουίσκι. Η μύτη του και το ταλέντο του τού δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Μπορώ να πω ότι βρήκα την ταινία αρκετά άνιση: κι αυτό γιατί από το κλασικό σύμπαν του Κεν Λόουτς (το οποίο το έχουμε δει καλύτερα σε άλλες ταινίες του) περνάμε σε μια φαρσοκωμωδία. Η ειρωνική ματιά του Λόουτς δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Από τους αστυνομικούς, στους εκτιμητές ουίσκι, στους πλούσιους Αμερικανούς που δίνουν τα λεφτά τους χωρίς να έχουν ιδέα τι αγοράζουν, ακόμα και στους ίδιους τους απίθανους τύπους που επιλέγει για πρωταγωνιστές ο Λόουτς (ο Ρόμπι θεωρείται ιδιοφυία ανάμεσά τους) ο σκηνοθέτης έχει ένα καυστικό σχόλιο για τον καθένα.

Και μπορεί να τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά, αλλά ιδωμένα με την τρυφερή ματιά του Λόουτς (ο υπέροχος τίτλος παραπέμπει στο 2% του αλκοόλ που χάνεται στη διάρκεια ωρίμανσης ενός ουίσκι. Αυτό οι ειδικοί το αποκαλούν “μερίδιο των Αγγέλων”) αποκτούν τη δική τους βαρύτητα. Αν υπήρχε και καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα θα μιλούσαμε για μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες της φιλμογραφίας του Λόουτς. Ως έχουν τα πράγματα (και επειδή η ταινία δεν σφύζει και από πρωτοτυπία στο σενάριο), εξακολουθώ να προτιμώ τα υπέροχα Γλυκά Δεκάξι…