«Another Round»
Ο σπουδαίος Δανός σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ, γνωστός από τις ταινίες του (μεταξύ άλλων) «The Hunt» (2012),«Submarino» (2010),«The Celebration» (1998), κ.α., επέστρεψε με μια δραματική και ταυτόχρονα αισιόδοξη ταινία αφιερωμένη στο αλκοόλ και στη ζωή. Πρόκειται για το «Another Round» (2020), στο οποίο συνεργάζεται με τον εξαιρετικό Μαντς Μίκελσεν οκτώ χρόνια από την τελευταία τους συνεργασία στο «The Hunt», ενώ το σενάριο συνυπυπογράφει και πάλι ο Δανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Τομπίας Λίντχολμ.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Μίκελσεν να υποδύεται τον Μάρτιν, έναν καθηγητή ιστορίας που κάνει παρέα με άλλους τρείς συνομήλικους συναδέλφους του, τον Τόμας (Μπο Λάρσεν), τον Νίκολαι (Μάγκνους Μίλανγκ) και τον Πίτερ (Λας Ράντε). Βασικό κοινό τους είναι πως βρίσκονται παγιδευμένοι σε μία αδιάφορη και ανέραστη καθημερινότητα, έχοντας απολέσει από καιρό τη νιότη και το πάθος τους για ζωή. Αφορμή για να το ανατρέψουν αυτό, θα σταθεί η θεωρία του Νορβηγού ψυχολόγου Φιν Σκαρντερούντ, κατά την οποία ο άνθρωπος γεννιέται με ένα έλλειμμα αλκοόλ της τάξης του 0.5% στον οργανισμό του. Στην προσπάθειά τους να αποδείξουν την ορθότητα ή μη αυτής της θέσης, οι ήρωες εντάσσουν στην καθημερινότητά τους την σταδιακά αυξανόμενη κατανάλωση αλκοόλ, αποδεχόμενοι παθητικά τις όποιες συνέπειές του.
Μέσα από την καθημερινή χρήση αλκοόλ, η οποία αρχικά ντύνεται με την δικαιολογία του «πειράματος», οι άνδρες φαίνεται να πιάνουν τους εαυτούς τους σε καταστάσεις ευφορικές που τους προσφέρουν μια πρωτόγνωρη ψυχική και εγκεφαλική ανάταση. Κατά τη γνώμη τους, η αμφιλεγόμενη θεωρία του Σκαρντερούντ πετυχαίνει, πράγμα επικίνδυνο καθώς τους ωθεί σταδιακά στα άκρα μέχρι να χάσουν τελικά τους ίδιους τους εαυτούς αλλά και τον κόσμο γύρω τους.
Το ζήτημα της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ που αποτελεί και την βασική θεματική του φίλμ, είναι αρκετά αμφιλεγόμενο και ίσως θα μπορούσε κανείς να επικρίνει την σκηνοθετική ματιά του Βίντερμπερκ, η οποία φωτίζει αρχικά τα πρόσκαιρα μεν αλλά «θετικά» συναισθήματα που δημιουργεί το αλκοόλ στους ήρωές του. Είναι ξεκάθαρο ότι για τους πρωταγωνιστές της ταινίας, το αλκοόλ αποτελεί το έσχατο μέσο διαφυγής και απελευθέρωσης από τη μονότονη και ανέμπευστη καθημερινότητά τους που δίνει ξανά νόημα στη ζωή τους. Ωστόσο, ο Δανός σκηνοθέτης καταφέρνει ταυτόχρονα με τρόπο αριστουργηματικό να αποδώσει, τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά, την πορεία των ηρώων του από την αυτήν την κορύφωση προς την αναπόφευκτη και τραγική πτώση που φέρνει η κατάχρηση, καταδεικνύοντας όλες τις ολέθριες επιπτώσεις αυτής.
Στο σύνολό της, πρόκειται για μια ταινία εξαιρετικά δομημένη την οποία εμπλουτίζουν οι μοναδικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών ανεξαιρέτως, με εξέχουσα φυσικά εκείνη του Μίκελσεν ο οποίος δικαίως απέσπασε και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου. Παρά τον τραγικό της χαρακτήρα, η ταινία αφήνει τελικά μια βαθιά αισιοδοξία για τη ζωή που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στο αξεπέραστο φινάλε της, ένα άκρως ελπιδοφόρο και ξεσηκωτικό κλείσιμο αφιερωμένο σε όλους εκείνους που αποφασίζουν τελικά να ζήσουν. Εξάλλου, όπως και ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει, πρόκειται για μια ταινία «γιορτή» στο αλκοόλ αλλά και στην ίδια τη ζωή.
