Από την Εύβοια με αγάπη!
Γεωγραφικό παράδοξο; Και όμως, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με σύνθημα του “Making Cinema Green” εκπέμπει δυνατά το μήνυμα του και από την Εύβοια, με την ωραία πρωτοβουλία του φετινού Evia Film Project (15-19.06.2022). Από την όμορφη Αιδηψό, την Αγία Άννα και τη Λίμνη, περιοχές που δοκιμάζονται πολύ το τελευταίο διάστημα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και όσα επακολούθησαν, ξεκινά ένα ηχηρό πράσινο μήνυμα ελπίδας, ενότητας, αναδιοργάνωσης αλλά και αγάπης για το σινεμά.
Η τελετή έναρξης, το δροσερό καλοκαιρινό βράδυ της Τετάρτης, ήταν από μόνη της συγκινητική, καθώς έγινε στον πλήρως ανακαινισμένο από το φεστιβάλ, χώρο του ιστορικού για την Αιδηψό κινηματογράφου Απόλλων. Ο αναδιαμορφωμένος νέος θερινός κινηματογράφος διατήρησε όλη τη δομή του παλιού, ουσιαστικά έγινε στα θεμέλια του, αναβιώνοντας μνήμες στους παλιούς κατοίκους και προσδοκίες στους νεότερους.
Όμορφη η σκέψη του φεστιβάλ στην επιλογή της ταινίας έναρξης. “Ο Πράσινος Πλανήτης” της Κολίν Σερό, είναι μια ταινία του 1996. Απόψε έγινε για άλλη μια φορά ξεκάθαρο πόση μαγεία και μυσταγωγία μπορεί να προσφέρει το σινεμά, πόσα περισσότερα μπορεί να δώσει στο κοινό μια ομαδική πολυσυλλεκτική εμπειρία, συγκριτικά με ένα αδιάφορο μοναχικό βράδυ μπροστά σε έναν υπολογιστή, ένα τάμπλετ ή ακόμα χειρότερα ένα κινητό τηλέφωνο.
Η ταινία, πέραν του γαλλικού αμπελοφιλοσοφικού χιούμορ της, που την κάνει περισσότερο ανάλαφρη από δραματική, διατηρεί έντονο και το οικολογικό της μήνυμα που διαφαίνεται και από τον τίτλο της. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει να διακρίνουμε πόσα έχουν αλλάξει από τότε ως σήμερα ακόμα και στα οικολογικά μηνύματα, ιδίως στην τότε 90s αντίληψη. Πραγματικά, πόσο διαφορετικός αλλά και πόσο μακρινός φάνταζε τότε ο κίνδυνος της περιβαλλοντικής καταστροφής, στο που εστιάζει κι αυτή όπως κι οι περισσότερες τότε ταινίες, περισσότερο στον τρόπο ζωής των μεγαλουπόλεων, τη μόλυνση από τα καυσαέρια, τον υπερκαταναλωτισμό και την έλλειψη πρασίνου και επαφής με τη φύση. Απάντηση σε αυτή την anti-green νοοτροπία του ανθρώπινου πολιτισμού μέσα από την ταινία προβάλλεται μια νέο-χίπικη στροφή των τότε σκεπτόμενων (στην ταινία εξωγήινων), όπως το βλέπουμε και μέσα από τα μάτια της σκηνοθέτιδας και πρωταγωνίστριας της ταινίας. Η πρωταγωνίστρια λοιπόν φεύγει από τον πλανήτη της για να ταξιδέψει στην υποανάπτυκτη γη με ουσιαστικό σκοπό να δει πως ζουν και να αφυπνίσει τους ανθρώπους.
Πόσα πολλά έχουν μεσολαβίσει από τον Πράσινο Πλανήτη του 1996 μέχρι το περσινό Don’t Look Up. Κι όμως η νοοτροπία του μέσου ανθρώπου έχει αλλάξει ελάχιστα και η προσωπική πρωτοβουλία του μέσου ανθρώπου σήμερα δυστυχώς σταματά στο να ξεχωρίζει κάποια σκουπίδια και να τα βάζει στην ανακύκλωση νοιώθοντας ότι έκανε το χρέος του. Το Evia Project πάντως αισιοδοξεί να ανοίξει έναν νέο κύκλο αναπτυξιακών δράσεων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και εκτός της μόνιμης έδρας του στη συμπρωτεύουσα, που μόνο καλά πράγματα μπορεί να φέρει.
