Arbitrage

Ένας πλούσιος, μια ερωμένη κι ένα ατύχημα!

Arbitrage: Richard Gere, να τον λυπηθείς ή να τον μισήσεις;

Παρακολουθούμε τον πλούσιο μεγαλοεπιχειρηματία να κυνηγάει να κλείσει μια σημαντική συμφωνία, να προσπαθεί να είναι καλός οικογενειάρχης και φυσικά μαζί με αυτά να διατηρεί  τη σχέση του με την ερωμένη του ζεστή (..Laetitia Casta είναι αυτή). Ένα ατύχημα όμως θα διαταράξει την φαινομενική ηρεμία και θα τον κάνει να στραφεί για βοήθεια σε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης. Η ταινία θα μελετήσει το κλισέ “τα λεφτά τα αγοράζουν όλα” και ο Richard Gere θα κυνηγηθεί από ανταγωνιστές, δικηγόρους κι αστυνομικούς για να ..νικηθεί (ίσως;) στο τέλος από το μεγαλύτερο εχθρό του. Για τρέιλερ της ταινίας πατήστε εδώ.

[highlight color=”eg. yellow, black”]Έχει αρκετούς και για τους δυο μας.. ας νικήσει ο καλύτερος νάνος! – Gimli[/highlight]

Βλέποντας την ταινία ένιωθα ότι την είχα ξαναδεί. Ίσως επειδή το θέμα είναι λίγο πολύ κλισέ και χιλιοειπωμένο. Εντάξει, η ταινία βλέπεται ευχάριστα, έχει δυνατό καστ κι έχει ολίγον από δικαστικό, ολίγον από επιχείρηση-οικονομικό, ολίγον από δράμα ολίγον από κοινωνικό-ηθικό, “πολύ ολίγον” από σεξ κι ένα ατύχημα. Τώρα θα μου πείτε τι να βάλει εκρήξεις; Ε, κι εγώ ολίγον βαρέθηκα! Νομίζω ότι η ταινία έπασχε σκηνοθετικά δηλαδή δε με κράτησε όσο θα έπρεπε. Κρίμα κι είναι ένας σχετικά νέος σκηνοθέτης με μόνο ένα ντοκιμαντέρ και μια μικρού μήκους πρίν το Arbitrage και συνήθως από νέους βλέπουμε ωραίες δουλειές μιας που “διψάνε” να δώσουν το στυλ τους. Αυτό εδώ δυστυχώς δεν συμβαίνει. Θα επικεντρωθώ, λοιπόν, περισσότερο στις ερμηνείες  και το σενάριο.

Πάντα θεωρούσα τον Richard Gere λίγο υποτονικό και ανέκφραστο. Δεν ξέρω αν είναι λόγω των μικρών ματιών του ή οφείλεται περισσότερο στη μορφολογία του στόματος. ..Παρόλα αυτά γοητευτικό, θα τρέξει να συμπληρώσει το γυναικείο κοινό. Πραγματικά προσπαθήστε να θυμηθείτε ταινίες του. Ακόμα και στο Primal Fear (1996) όπου σαν ντουέτο με τον Edward Norton “τα σπάνε”, σε ταινίες οργής ή πόνου όπως τα Mothman’s Prophecies (2002) ή το Nights in Rodanthe (2008) ή το καταπληκτικό Hachi: A Dog’s Tale (2009) για τους φιλόζωους. Αυτός ο ηθοποιός κάνει ένα μικρό κλείσιμο ή ένα ελαφρύ γούρλωμα των ματιών και σου δείχνει το πόσο κοντά στο ρόλο του είναι.   Λαμπρές εξαιρέσεις στον κανόνα υπάρχουν, το Chicago (2002) όπου πραγματικά ξεφάντωσε, χόρεψε και  τραγούδησε, όπως ίσως και στο Shall we Dance (2004) με παρτενέρ την Jennifer Lopez μας έδειξε ότι αυτό το “όρθιο στειλιάρι” μπορεί να κουνηθεί στο ρυθμό!

Η ταινία χάνει πολύ στο βασικό θέμα της που δεν παύει να είναι ένα οδικό ατύχημα. Εδώ ίσως υπάρχουν πολλές ενστάσεις διότι δεν μας εξηγεί γιατί για μια απλή στραβοτιμονιά ο πρωταγωνιστής κινδυνεύει μέχρι και με 10ετή φυλάκιση.  Έθεσα το ερώτημα σε φίλο μου δικηγόρο και η απάντηση που πήρα ήταν ότι εξαρτάται από το αμερικάνικο δίκαιο που πολλές φορές διαφέρει και από πολιτεία σε πολιτεία. Στη χώρα μας πάντως (που ακολουθούμε το γερμανικό δίκαιο) αν δε προκύψουν στοιχεία μέθης ή χρήσης απαγορευμένων ουσιών σε αντίστοιχο ατύχημα δεν έχει βαριές κυρώσεις ο οδηγός -ιδίως όταν μιλάμε για κάποιον ευκατάστατο πολίτη όπου τα στοιχεία έτσι κι αλλιώς “μαγειρεύονται”.

Οφείλω να παραδεχθώ όμως ότι είναι επιτυχία της ταινίας οι εναλλαγές συναισθημάτων που μας προκαλεί ο πρωταγωνιστής.  Πέραν αυτού τα ηχηρά ονόματα της ταινίας δεν τους ζητείται και κάνουν τίποτα το σημαντικό. Ο Tim Roth στο ρόλο του “βαρεμένου ντετέκτιβ με την κοιλίτσα” δε πείθει ότι καίγεται να τσακώσει τον “κακό” ενώ η Susan Sarandon έχει έντονες ερμηνευτικές ικανότητες και νομίζω ότι μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στο ρόλο της απατημένης συζύγου.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως έχει γυρίσει τους ρόλους του γύρω από το θέμα ο Gere.. στο Unfaithful (2002) ήταν αυτός από την πλευρά του απατημένου συζύγου  πάλι τελικά βέβαια βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, ενώ στο  Nights in Rodanthe (2008) είναι ένα ακόμα τραγικό πρόσωπο, ο χειρούργος που ευθύνεται για την απώλεια μιας ζωής (ατύχημα ή ιατρικό λάθος). Όπως και να το προσεγγίσει πάντα τελικά καλείται να λογοδοτήσει για το ρόλο του, αν όχι στους άλλους χαρακτήρες μέσα στην ταινία, στο μυαλό των θεατών. Προσωπικά, μου άρεσαν περισσότερο οι προηγούμενες δυο ιδιαίτερα στο ίδιο στυλ θα πρότεινα το Unfaithful και ερμηνευτικά και σκηνοθετικά -για να μη πω ότι είχε και ωραιότερες σκηνές σεξ! Και κάτι τελευταίο, “Susan την γλίτωσες στο Shall we Dance από την Jennifer, το έφαγες το κέρατο τώρα από την Laetitia Casta.. εμ, έχει γούστο ο μπάρμπα- Richard!