Μπριζίτ Μπαρντό: Αιώνιο είδωλο

Γράφει ο Γιώργος Παππάς
(το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην κλειστή ομάδα του Facebook «…El Exilio…y…El Viaje…»)

Tα πρώιμα: ντεμπούτο στα 18 της, το 1952, την έχει εντοπίσει ήδη νεαρός σκηνοθέτης ονόματι Ροζέ Βαντίμ, αλλά είναι κι αυτός άγνωστος. Πρώτη εμφάνιση στο Le Trou Normand δίπλα στον Μπουρβίλ, αυτός είναι ο απλοϊκός που κληρονομεί πανδοχείο αλλά η θεία του και η ξαδέρφη Μπαρντό συνομωτούν εναντίον του. Την ίδια χρονιά αρχίζουν τα ερωτικά και οι Κάννες, με το “Μανίνα, ο Γυμνός Θησαυρός”, όπου νεαρός ψάχνει θησαυρό του Πελοποννησιακού;, του Τρωικού;, δεν θυμάμαι, πολέμου (!) κάπου έξω από την Κορσική (!!), βρίσκει πάντως την κόρη του φαροφύλακα να κυλιέται στην άμμο στην παραλία με τολμηρό μπικίνι, ο πατέρας Μπαρντό έκανε μήνυση στον παραγωγό γιατί έδειχνε η ταινία άσεμνα την κόρη του (άσ’το πατέρα, τον Βαντίμ από δίπλα δεν τον έβλεπες;), μετά από χρόνια προβλήθηκε διεθνώς η Μανίνα. To 1953 ήρθε το Act of Love, ένα μεταπολεμικό δράμα με τον Κερκ Ντάγκλας να ερωτεύεται στον πόλεμο ένα χαμίνι στην Γαλλία, αλλά η άτιμη η κοινωνία μπαίνει ανάμεσά τους, το χαμίνι ΔΕΝ είναι η Μπαρντό, η Ντάνυ Ρόμπιν είναι, ο ρόλος της Μπαρντό μικρός, αλλά στις Κάννες αρχίζει τις φωτογραφίες στην παραλία με τον Ντάγκλας και γίνεται αυτή διάσημη και η Ντάνυ Ρόμπιν χάνεται (μέχρι το Waltz of the Torreadors με τον Σέλερς και το Τοπάζ θα έφτανε). Το Κορίτσια με Μέλλον του 1955 είναι το δικό της “Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο”, ο Ζαν Μαραί είναι ο καθηγητής της μουσικής, αξιοσημείωτο ότι την μαμά της εδώ υποδύεται η Λίλα Κέντροβα του Ζορμπά.

H ανερχόμενη: 1955 παίζει δίπλα στον Ντερκ Μπόγκαρτ στο Doctor at Sea, το Πλοίο της Αγάπης ένα πράγμα, την ίδια χρονιά παίζει και στα Μεγάλα Γυμνάσια, την εξαιρετική κομεντί του Ρενέ Κλαιρ, δεύτερο βιολί βέβαια, στο επίκεντρο είναι το ρομάντσο Μισέλ Μοργκάν-Ζεράρ Φιλίπ, αυτή έχει έρωτα με τον φίλο του Ζεράρ, τον μετέπειτα σκηνοθέτη Υβ Ρομπέρ. Πάντα το 1955, το “Όταν η Σαρξ Υποκύπτει”!!!, όπου για πρώτη φορά είναι μοιραία, είναι παντρεμένη με τύπο που λόγω ατυχήματος πρέπει να απέχει, ανοίγει και βενζινάδικο απέναντι με λεβέντη ιδιοκτήτη, του Ταχυδρόμου που Χτυπάει απειλείται να γίνει αλλά δεν γίνεται, για γέλια είναι, σέξυ όμως η Μπριζίτ. Εδώ ανήκει και μια Ωραία Ελένη όπου η Μπαρντό ήταν η υπηρέτρια της Ελένης-Ροζάνα Ποντεστα, εδώ ανήκει και η Σκανταλιάρα (που πρέπει να είχε δει πολλές φορές η Βουγιουκλάκη), αθώα κόρη γκάνγκστερ προκαλεί χάος και σέξυ χορευτικά.

Σύμβολο του σεξ με την μία: 1956 πάντα, Και ο Θεός Έπλασε την Γυναίκα, τα γνωστά, ο Βαντίμ την βάζει να λιάζεται και να προκαλεί, προφανώς επαρκές για να χαζεύει κανείς. Κατά τα άλλα, έπαιξε κι ένα ρομάντσο με τον Τρεντινιάν εδώ (αλλά αυτός ήταν τότε με την Στεφάν Ωντράν την μετέπειτα του Σαμπρόλ, και μετά ο Τρεντινιάν τα έφτιαξε με την αδερφή του Κριστιάν Μαρκαντ, την Ναντίν, ο Μαρκαντ υποδύεται τον αντίζηλό του εδώ για την καρδιά της Μπαρντό… La Ronde κανονικά), κατά τα άλλα, εκείνος ο αθεόφοβος ο Βαντίμ έκανε remake το 1988 με την Ρεμπέκα Ντι Μορνέ, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αν και κάποιος πρέπει κάποτε να μας το εξηγήσει αυτό με την Ρεβέκκα, που μην ξεχνάμε ότι ήταν και μούσα του Λέοναρντ Κοέν την εποχή του Dance me to the end of love! Πάντα στο 1956, υποδύεται την Ποππαία στην Σκλάβα του Νέρωνος, με Νέρωνα τον Αλμπέρτο Σόρντι, Σενέκα τον Ντε Σίκα και Αγγριπίνα την Γκλόρια Σουάνσον!, εντάξει, υποδεέστερη της Μπελούτσι-Κλεοπάτρας, μακράν. 1956 και το Ξεφυλλίζοντας την Μαργαρίτα, όπου πρέπει να κερδίσει διαγωνισμό στριπτήζ (…), αρκετό για να συνεχίσει το σκάνδαλο.

Στην Παριζιάνα του 1957 είναι κόρη του Γάλλου Προέδρου που ερωτεύεται πότε τον γραμματέα του προέδρου, πότε τον πρίγκηπα Σαρλ Μπουαγιέ, και το 1958 προσπαθούν με τον Βαντίμ να επαναλάβουν την επιτυχία του “Και ο Θεός…”, με το “Ξεκίνησα 17 χρονών” (ξέρω, σκίζει ο Ελληνικός τίτλος), η Μπαρντό βγαίνει από το μοναστήρι να πάει να μείνει με την θεία της Αλίντα Βάλι, ερωτεύεται λεβέντη που έχει προηγούμενα με τον θείο και την θεία, χάνει ο εραστής την ερωμένη και η ανηψιά τον θείο. Είναι κόλαση η Μπαρντό εδώ, ωραίος και ο Ισπανικός ήλιος, ωραία και η Αλίντα. Tην ίδια χρονιά συναντά τον Ζαν Γκαμπέν στο “Υβέτ, το Κορίτσι της Ακολασίας”(!!!), όπου ο Γκαμπέν είναι μεγαλοδικηγόρος που υπερασπίζεται την μικροκακοποιό Μπαρντό και την ερωτεύεται, διαλύει σπίτια, αυτή βέβαια ποσώς ενδιαφέρεται να νοικοκυρευτεί, αλλά τον βασανίζει, κι αυτόν και τους θεατές, προσφέρει μια βαρύτητα ο Γκαμπέν στον ρόλο και την ταινία.

1959, Η Γυναίκα και το Νευρόσπαστο, ο γερασμένος Duvivier σε remake, περίπου, του Τhe Devil is a woman των Στέρνμπεργκ-Ντήτριχ, η Μπαρντό Σεβιλιάνικος πειρασμός, μέτριο. Την ίδια χρονιά έχει το Η Μπαμπέτ Πάει στον Πόλεμο, διασκεδαστικό. Την ίδια χρονιά και το Θέλετε να Χορέψετε Μαζί μου, όπου πρέπει να βεβαιωθεί ότι ο σύζυγος δεν την απατά και ότι δεν είναι και δολοφόνος μιας κοκκινομάλλας, χαζό είναι αυτό αν και έχει κάνει κάπως το μαλλί και είναι εντυπωσιακότερη, τον κακό τον υποδύεται ο Γκενσμπούρ παρακαλώ.

1960, ερμηνευτικά η κορυφαία της στιγμή, στην Αλήθεια του Κλουζώ, η δολοφόνος όπως παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια των άλλων και τα δικά της, ζωγραφίζει ο Κλουζώ σε φάση Ρασομόν, ζωγραφίζει και η Μπαρντό για μία φορά στην ζωή της. ‘Ηταν και υποψήφιο για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, έχασε από την Πηγή των παρθένων του Μπέργκμαν, το μόνο αρνητικό ήταν ότι φορτωθήκαμε τον Σάμι Φρέυ μετά από αυτό. To 1961 ξανασυναντά τον Βαντίμ (έχουν αλλάξει από 50 συντρόφους ο καθένας στο μεταξύ) στο “Με το Χαλινάρι στο Λαιμό”, ερωτικά τετράγωνα βαρετά, κάνει και μια δήθεν γυμνή εμφάνιση με μια ολόσωμη φόρμα, σιγά την έκσταση. Την ίδια χρονιά και το Διάσημοι Ερασταί, ένα σπονδυλωτό όπου παίζει με τον Ντελόν, δεν το έχω δει, από φωτογραφίες σκίζει.

Ξανά με τον Βαντίμ το 1962 στην Ανάπαυση του Πολεμιστή, καθώς πρέπει κορίτσι που μπλέκει με τον αυτοκτονικό ψυχάκια Ρομπέρ Οσέν, κάτι διαφορετικό πήγαν να βγάλουν εδώ και δεν τα κατάφεραν, βαρεθήκαμε. 1962 και η συνάντηση με τον Μαστρογιάννι στην Ιδιωτική Ζωή του Λουί Μαλ, εν μέρει η ιστορία της ζωής της, φέρνει λίγο και στο, μετέπειτα Darling αλλά εκείνο είχε και Τζούλι Κρίστι ενώ αυτό μόνο φάτε μάτια ψάρια, καλό ζευγάρι με τον Μαρτσέλο, αλλά ο Μαλ έκανε πολλές πολύ καλύτερες ταινίες.

1963, η Περιφρόνηση, η στιγμή της κινηματογραφικής της αιωνιότητας ελέω Γκοντάρ. Να πούμε κάτι για την ταινία δεν έχει νόημα, να πούμε ότι ο Γκοντάρ στην αρχή ήθελε Κιμ Νοβακ και Φρανκ Σινάτρα, του αντιπροτάθηκε το δίδυμο Λόρεν-Μαστρογιάννι, ο Γκοντάρ όμως καιγόταν για την Μπαρντό, του πρότειναν την Μόνικα Βίτι, πήγε Ρώμη και την συνάντησε, η Βίτι βαρέθηκε κάθε δευτερόλεπτό της μαζί του, η έρμη η Καρίνα είχε μείνει να περιμένει μήπως, μετά αποφασίστηκε ότι “θα χάσουμε που θα χάσουμε λεφτά με τα πειράματα του Ζαν Λυκ, να βγάλουμε κάτι με πλάγιο τρόπο, να δείχνεις Μπαρντό γυμνή”. Έτσι απλά και πρακτικά. Τρία χρόνια αργότερα έκανε κι ένα φιλικό περασματάκι από το Αρσενικό-Θηλυκό του Γκοντάρ.

1964, στο Ένα Χαριτωμένο Κουτό Κορίτσι τα έχει με τον αποτυχημένο κατάσκοπο Άντονυ Πέρκινς (ως γνωστόν η μόνη γυναίκα με την οποία είχε χημεία ο Πέρκινς ήταν η μάνα του στο Ψυχώ). 1965 ξανασυναντά τον Λουι Μαλ σε ευτυχή στιγμή όλων στο Βίβα Μαρία, η άλλη Μαρία είναι η Ζαν Μορώ, μπουρλοτίερισσες της Λατινικής Αμερικής αποδεικνύονται, υπέροχο τρελό κέφι και χρώματα, το μόνο αδύνατο σημείο είναι ο χαμένος ο Τζωρτζ Χάμιλτον στην μέση, εξηγείται γιατί τους παράτησε ο Ντελόν στα κρύα του λουτρού πριν αρχίσουν τα γυρίσματα (αλλά φαντάσου τι ταινία θα ήταν ΚΑΙ με τον Ντελόν). Ένα της Ντίσνεϋ Dear Brigitte όπου περνά μια φιλική βόλτα δεν το έχω δει.

1967, το Δυο Βδομάδες του Σεπτέμβρη είναι μια γυναίκα-δύο άντρες και νεαρός ονόματι David Gilmour στα τραγούδια, μετά από εκεί πήγε κι έφτιαξε τους Πινκ Φλόυντ, η ταινία είναι από αυτά τα νερόβραστα ρομάντσα της εποχής, η Ελένα Ναθαναήλ τα έπαιζε καλύτερα. Το 1968 ξανασυναντά, με κατάμαυρο μαλλί, Μαλ και Ντελόν στις Ιστορίες Μυστηρίου (το εξαιρετικό σπονδυλωτό με ιστορίες του Πόε από Μαλ-Βαντίμ-Φελίνι), απολαυστική η κόντρα με τον Ντελόν, ωραία κοστούμια, τα άλλα δύο μέρη είναι ωραιότερα (του Βαντίμ έχει Φόντα θεϊκή, του Φελίνι είναι αριστούργημα με τον Σταμπ), ο Μαλ αρπαχτή έκανε για να βγάλει λεφτά. Την ίδια χρονιά και το αγαπημένο Shalako, η Γαλλίδα κοντέσσα και ο γενναίος Σων Κόνερυ που την σώζει στην Άγρια Δύση, μια χαρά γουέστερν το έχει κάνει ο Ντμίτρικ, παίζει και η Ονόρ Μπλάκμαν, βέβαια το κρίμα είναι ότι ο Κόνερυ έκανε αυτό και άφησε τον Λάζενμπυ να παίζει τον 007 τότε…

1969, Οι Γυναίκες, απέναντι στον Μωρίς Ρονέ, πολλά γυμνά θυμάμαι, αυτή είναι γραμματέας του κι αυτός έχει πολλές γυναίκες, κάτι τέτοιο, έχω χρόνια να το δω. 1970, η Ερωτιάρα, πάλι ερωτική κομεντί, αλλά με τον Ζαν Πιερ Κασέλ δεν…1970 όμως έχει και τις Νεοφώτιστες, το διασκεδαστικό όπου η μοναχή Μπαρντό συναντά την πόρνη Ζιραρντό, έβαλε και ο Σαμπρόλ ανεπίσημα το χεράκι του, χαριτωμένο παραμένει εξαιτίας των πρωταγωνιστριών. Xαριτωμένη παραμένει και η συνάντησή της με τον Λίνο Βεντούρα στην Καραϊβική της ποτοαπαγόρευσης, στην Λεωφόρο των Λαθρεμπόρων του 1971.

1971 ήταν και οι Δυο Λησταρχίνες που Σαρώνουν το Γουέστ (σύμφωνα με την Ελληνική μετάφραση του Les pétroleuses), δίδυμο με την Καρντινάλε σε σπαγγέτι γουέστερν, θάφτηκε στην εποχή του, βλακείες, Μπαρντό-Καρντινάλε και όπλα είναι παράδεισος ταινία (Να τα βλέπουν κάτι μισοριξιές όψιμες λησταρχίνες, πώς το έλεγαν εκείνο με Κρουζ και Χάγιεκ). 1973 ξανασυναντά τον Βαντίμ για το Αν ο Δον Ζουάν Ηταν Γυναίκα, υποδύεται τον θηλυκό Δον Ζουάν που έχει καταστρέψει πολλούς, γνωστό για το ερωτικό της με την Τζέην Μπίρκιν. Την ίδια χρονιά και το τελευταίο της, το L’histoire très bonne et très joyeuse de Colinot Trousse-Chemise, σαν το Τομ Τζόουνς μοιάζει, δεν το έχω δει ποτέ. Μετά το έριξε στα ζώα.