Batman 75: Οι καλύτεροι κακοί της Γκόθαμ

Το να είσαι καλός είναι μάλλον εύκολο. Το να είσαι κακός είναι μεν πιο διασκεδαστικό, αλλά πολύ-πολύ πιο δύσκολο. Στο κινηματογραφικό σύμπαν του Μπάτμαν έχουμε ευτυχίσει να δούμε κάποιους από τους καλύτερους κακούς ταινιών με σούπερ ήρωες, αλλά και κάποιους από τους χειρότερους, ενώ πολλοί εξαιρετικοί ηθοποιοί έχουν τολμήσει να συναντήσουν τη σκοτεινή πλευρά τους.

Με έναν ήρωα που κινείται και ο ίδιος συχνά στη σκοτεινή πλευρά, οι κινηματογραφικοί εχθροί του Μπάτμαν δεν θα έπρεπε να είναι μόνο πανέξυπνοι και δυνατοί, αλλά σχεδόν ψυχοπαθείς, σε μία πόλη, τη Γκόθαμ, που άγεται και φέρεται από τα πάθη της.

Με σειρά προτεραιότητας, ιδού οι καλύτεροι κακοί που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη.

Διαβάστε επίσης: Crash Test: Τα καλύτερα και τα χειρότερα bat-mobiles;

Οι στολές του Μπάτμαν

Τζόκερ – The Dark Knight

Αποτελεί συνώνυμο του απόλυτου κακού. Ο Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ δεν έχει παρελθόν (τουλάχιστον όχι κάποιο που να αποδεικνύεται αληθινό), δεν ταιριάζει πουθενά, κινείται στο όριο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Και ενώ ο Τζακ Νίκολσον προσέγγισε τον ρόλο με μία σχεδόν αθώα παράνοια, δεν υπάρχει τίποτα αθώο στην ερμηνεία του Λέτζερ. Ο Τζόκερ του λατρεύει το θέαμα, τα διλήμματα φόβου, το υπολογισμένο χάος. Δεν σταματάει πουθενά και δεν τον αγγίζει τίποτα. Είναι βγαλμένος από τους χειρότερους εφιάλτες μας, ένας θανάσιμος παλιάτσος που προκαλεί τον τρόμο και όχι το γέλιο.

Catwoman- Batman Returns

Όχι ακριβώς κακιά, αλλά σίγουρα πιο κακιά από ό,τι την ερμήνευσε η Αν Χάθαγουεϊ, η Catwoman του Τιμ Μπάρτον είναι ένα πλάσμα που αδυνατεί να τα βάλει με τη φύση της. Ως Σελίνα Κάιλ πιστεύει ότι μπορεί να βρει στον Μπρους Γουέιν την ησυχία που χρειάζεται, ως Κατγούμαν, όμως, δεν μπορεί παρά να αφήσει πίσω της το χάος, βάζοντάς τα με όποιον βρεθεί στον δρόμο της, ανάμεσά τους και τη νυχτερίδα. Η Μισέλ Φάιφερ ερμηνεύει τον χαρακτήρα εξαιρετικά: σέξι, επικίνδυνη, έξυπνη, παράξενη, ένας χαρακτήρας που στέκεται άνετα στο πάνθεον των καλύτερων κακών του Μπάτμαν.

Bane – The Dark Knight Rises

Εάν υπάρχει κάτι που ο Κρίστοφερ Νόλαν ξέρει να κάνει καλά, αυτό είναι να πλάθει κακούς χαρακτήρες. Δίνοντάς τους χώρο να αναπνεύσουν, δικές τους ιστορίες και διλήμματα. Οι κακοί του Νόλαν δεν υπάρχουν απλά για να πολεμούν τον Μπάτμαν, αλλά το αντίστροφο: ο Μπάτμαν υπάρχει, επειδή υπάρχουν αυτοί. Ο Μπέιν είναι ένας τύπος που συνδυάζει στρατηγική, μυαλό, μύες. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με την ανατριχιαστική φωνή που κατασκευάζει γι’ αυτόν ο Τομ Χάρντι, συνθέτουν έναν κακό που δεν είναι παράφρων, αλλά παραμένει το ίδιο ανατριχιαστικός σαν να ήταν.

Harvey Dent/ Two Faced –The Dark Knight

Το απόλυτο «πώς ένας καλός έγινε κακός» story. Ο Λευκός Ιππότης της Γκόθαμ, ο Χάρβεϊ Ντεντ, ο άνθρωπος που έρχεται να την αναμορφώσει, ο άνθρωπος που υπόσχεται στον Μπάτμαν μία εποχή που δεν θα είναι απαραίτητος. Η διαφθορά του είναι συγκλονιστική. Ο Άαρον Έκχαρτ ερμηνεύει τον ρόλο του με πάθος, μάς κάνει να πιστέψουμε σε έναν ιππότη που επιθυμούσε την εξιλέωση μιας πόλης που ήταν πιο διεφθαρμένη από ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει. Έχοντας χάσει αυτό που πίστευε ότι ήταν το παν γι’ αυτόν αποφασίζει να εμπιστευτεί τη μόνη δικαιοσύνη που μπορεί να αντέξει: την τύχη.

Jocker – Batman

Σε άλλο ύφος από τον Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ, ο Τζόκερ του Τζακ Νίκολσον είναι μια κατηγορία από μόνος του. Τρομακτικό δεν τον λες, αλλά τον λες πλακατζή. Ο Τζόκερ του Νίκολσον χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα, τα οποία αποδεικνύονται θανάσιμα. Παραμένει ψυχοπαθής, αλλά σε πιο camp ύφος από τον Λέτζερ, πιο πιστός στο κόμικ από τον δεύτερο. Και μιας και ο Τζακ Νίκολσον έχει τεράστια εμπειρία στους ψυχοπαθείς χαρακτήρες, ο χαρακτήρας του καταφέρνει να κλέψει όλη την ταινία.

Penguin – Batman Returns

Σε μία εποχή που οι ταινίες με σούπερ ήρωες είχαν και πλάκα, ο Τιμ Μπάρτον έφτιαξε την υπέρτατη ταινία Μπάτμαν: στο Batman Returns, το alter ego του Μπρους Γουέιν καλείται να τα βάλει με έναν μυστηριώδη, παραμορφωμένο κακό που μεγάλωσε στους υπονόμους της Γκόθαμ. Ο λόγος για τον Πένγκουιν που τον μεγάλωσαν πιγκουίνοι. Στο ύφος των ψυχοπαθών κακών που λυμαίνουν τη Γκόθαμ, ο Πένγκουιν είναι το παραπεταμένο παιδί της Γκόθαμ που αποφασίζει να λάβει τη θέση που του αξίζει ως υποψήφιος δήμαρχος. Όταν η πόλη τον φτύνει σχεδιάζει την εκδίκησή του. Ο παράξενος χαρακτήρας του ταιριάζει με τον τρόπο που ο Τιμ Μπάρτον φαντάστηκε τη Γκόθαμ. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης καταφέρνει να τον κάνει να μη μοιάζει παράταιρος, καθώς τον εντάσσει πλήρως σε μια πινακοθήκη παράξενων κακών. Ο Ντάνι Ντε Βίτο ήταν ιδανική επιλογή: άλλοτε υπερβολικός, άλλοτε συγκινητικός, άλλοτε τρομακτικός καταφέρνει και δίνει ζωή σε έναν χάρτινο χαρακτήρα που θα ήταν πολύ δύσκολο να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.

Scarecrow – Batman Begins

Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος κακός της τριλογίας, παρ’ όλα αυτά είναι αυτός που θέτει τον τόνο. Ο Σίλιαν Μέρφι ως scarecrow παίζει με τον φόβο των θυμάτων του, είναι ο «τρελός που ανέλαβε να διοικεί το τρελάδικο» και ενώ με το κοστούμι του μοιάζει άκρως φυσιολογικός, με τη μάσκα του τρομοκρατεί τους αντιπάλους του. Ο χαρακτήρας εμφανίζεται σε όλη την τριλογία, δεν χάνει ευκαιρία να προκαλέσει χάος, ακόμα και όταν ο μεγάλος κακός της ταινίας είναι άλλος. Ο Μέρφι, εξαιρετικός ηθοποιός, αποδίδει τέλεια τόσο τον «φυσιολογικό» εαυτό του, όσο και αυτόν που αρέσκεται στο χάος.

Ra’s Al Ghul –Batman Begins

Ο μεγάλος κακός του Batman Begins είναι ο Ραζ αλ Γκουλ. Μπορεί να μοιάζει απογοητευτικός, αλλά η παρουσία του είναι καθοριστική για όλη την τριλογία. Ο μέντορας που μετατρέπεται σε νέμεσις, ένας κακός που δεν χρειάζεται μάσκες ή παραμορφώσεις για να τα βάλει με τον εκκολαπτόμενο σούπερ ήρωα. Μια παρουσία πνευματικά ανώτερη από τους συνήθεις τραμπούκους της Γκόθαμ, πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί η ανθρωπότητα από τη διαφθορά είναι η καταστροφή της. Ο Λίαμ Νίσον αποτελεί τον κατάλληλο άνθρωπο για να τον ερμηνεύσει, φέρνοντας ισορροπία στην παράνοια της Γκόθαμ.

Poison Ivy –Batman and Robin

Μπορεί οι φαν του Μπάτμαν να θέλουν να ξεχάσουν την ταινία, η Ούμα Θέρμαν, όμως, ως Poison Ivy δεν ήταν κακή. Ήταν χειρότερη από τον χαρακτήρα της, φυσικά –πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;- αλλά σε σχέση με τους υπόλοιπους κακούς των δύο ταινιών του Τζόελ Σουμάχερ, διέθετε αρκετό ερωτισμό και κίνδυνο για να στηρίξει τον χαρακτήρα της.

Carmine Falcone –Batman Begins

Ένας απλός μαφιόζος δεν είναι ποτέ ένας απλός μαφιόζος. Ο Κάρμαϊν Φαλκόνε αποδεικνύει ότι πέρα από τους super-villains, η Γκόθαμ είναι γεμάτη κακοποιά στοιχεία και ότι ο Μπάτμαν είναι απαραίτητος. Όχι μόνο για να αντιμετωπίζει τους τρελούς, αλλά για να φτάνει στη διαφθορά που διατρέχει τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης.