Ο ΜΠΟ ΦΟΒΑΤΑΙ (BEAU IS AFRAID)

Ο Μπο πρέπει να κάνει ένα ταξίδι στη μητέρα του για την επέτειο του θανάτου του πατέρα του. Ενώ ετοιμάζεται να φύγει, χάνει τα κλειδιά και την βαλίτσα του. Η μητέρα απαγοητευεται. Έξω κυριαρχεί η παράνοια. Ένας πολυέλαιος θα σκοτώσει την μητέρα. Και τότε ο Μπο θα ξεκινήσει για να πάει στην κηδεία της. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να φτάσει;

Φινάλε της άτυπης τριλογίας (όπως είπε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης) που ξεκίνησε με την ΔΙΑΔΟΧΗ, συνέχισε με το ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ και στο ΜΠΟ, τελειώνει με τον πόνο και τα κακώς κείμενα που δημιουργεί η οικογένεια ακόμα και άθελα της. Ο Μπο είναι ένας τραυματισμένος άνδρας, ευνουχισμένος από την μητέρα του, με μία παιδική ηλικία επισκιασμένη από μία “κατάρα” που κληρονόμησε ο πατέρας. Το ταξίδι του προς την μητέρα του, την αρχή των πάντων δηλαδή, θα είναι ένα μαύρο ταξίδι στη χώρα του Οζ, με προδιαγεγραμμένο φινάλε.

Με διάρκεια τρεις ώρες και χωρισμένο (νοητά) σε τρία μέρη, ο ΜΠΟ είναι μία εποποιία μαύρου χιούμορ, υστερίας (το πρώτο μέρος στην πόλη είναι ένας αλληγορικός εφιάλτης), περιπέτειας, εσωτερικού δράματος, φόβου και αγωνίας, που ο Άστερ το αποτυπώνει με τον πιο μοναδικό τρόπο. Δηλαδή τον δικό του κινηματογραφικά. Οι εικόνες και τα νοήματα του δεν σηκώνουν περιγραφή ( animation, εφέ, σκηνογραφία όλα μπλέκονται επιτυχημένα), και το ταξίδι του Μπο γίνεται μία Οδύσσεια, η οποία δεν αφήνει περιθώρια βαρεμάρας ούτε λεπτό. Στο τεχνικό μέρος παίρνει άριστα ως Καφκικός εφιάλτης. Ο Μπο είναι μια αρσενική μεσήλικη Ντόροθι που αναζητά το σπίτι του, για να πάρει τις απαντήσεις αλλά και τη ζωή του πίσω.

Ο Χοακίν Φοίνιξ αποδεικνύει ξανά πως είναι ο πιο ώριμος και ηθοποιός γκάμας της γενιάς του, η Πάτι ΛουΠόουν, καθαρίζει στο μισάωρο της όλη την αιτία του κακού σαν μεγάλη ηθοποιός που είναι, το τραγούδι των Breeds “Everything I Own” υπογραμμίζει το συναισθηματικό blockbuster της ταινίας ενω ένα τραγούδι της Mariah Carey στο ριπίτ, για την πιο αποκαλυπτική σκηνή της ταινίας, χαρίζει σην Πάρκερ Πόουζι και τον Χοακίν Φοίνιξ tην μεγάλη ζητούμενη σκηνή του έργου.

Ο Άρι Άστερ πιο φιλόδοξος από ποτέ, αποδεινύει ξανά πως πρόκειται για τον πιο ιδιαίτερο και μοναδικό Αμερικάνο σκηνοθέτη, που τολμάει και του βγαίνει σε επιτυχία. Ξέρει πως θα διχάσει και γνωρίζοντας πως κοινό και κριτικοί θα τον περίμεναν στη γωνία, παραδίδει τον πιο συγκινητικό εφιάλτη, λαμβάνει εγκώμια ακόμα και από τον ίδιο τον Σκορσέζε και μας οδηγεί στα σκοτεινά δικαστήρια του μυαλού μας. Πσντα με όχημα το σινεμά. Όχι γι όλους αλλά για αυτούς που κατανοούν τον όρο ” αγάπη που πήγε στραβά”.