Αφιερώματα

Κινηματογραφικός απολογισμός 2012: Οι επιλογές του Frank Serpico

Μας φύλαγε τα καλύτερα για το τέλος η φετινή κινηματογραφική σεζόν, καθώς τα περισσότερα «βαριά χαρτιά» της μεγάλης οθόνης βγήκαν λίγο πριν το τέλος του 2012, προκειμένου να… προλάβουν -τι άλλο;- τα Όσκαρ. Για μια ακόμα φορά, τη «μερίδα του λέοντος» στην κινηματογραφική σοδειά την είχε το Χόλιγουντ, τόσο εν γένει όσο και ειδικότερα στις επιλογές του γράφοντος στη δεκάδα που θα ακολουθήσει παρακάτω.

Ως γεγονός της χρονιάς ξεχωρίζει η συμπλήρωση 50 ετών Τζέιμς Μποντ, που γιορτάστηκε και τιμήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χάρη στην εξαιρετική ταινία «Skyfall» του Σαμ Μέντες. Ακόμη, η κυκλοφορία του «Hobbit», που προκάλεσε ενθουσιασμό στους αναρίθμητους φαν του Τόλκιν και του Πίτερ Τζάκσον, αν και, συγκρινόμενη με την τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», η ταινία μοιάζει με… ξαναζεσταμένο φαγητό.

Το κινηματογραφικό έτος 2012 μας αποχαιρετά με μια πραγματικά μεγάλη ταινία.

Πρόκειται για τη «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι, που τόλμησε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μπεστ-σέλερ του Γιαν Μαρτέλ. Θα ήταν αδικία να μην αναφερθώ σε αυτό το φιλμ, καθώς η λίστα μου δεν το συμπεριλαμβάνει, μην έχοντας προλάβει να το δω.

Από την άλλη, το 2013 προμηνύεται χορταστικό, σηματοδοτώντας την επιστροφή μεγάλων σταρ, όπως ο Ντένζελ Ουάσινγκτον (Flight) και ο Τομ Κρουζ (Oblivion), ενώ, μεταξύ άλλων, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις υποδύεται τον Lincoln, στην ταινία-φαβορί των Όσκαρ (μαζί με το «Zero Dark Thirty» της Κάθριν Μπίγκελοου) και ο σταρ του 2011, Ράιαν Γκόσλινγκ, επιστρέφει στη δράση με το πολυαναμενόμενο «Gangster Squad», για να αναφέρουμε ελάχιστα μόνο, απ’ όσα μας κάνουν να αδημονούμε για τη νέα χρονιά, για την οποία (σας) ευχόμαστε τα καλύτερα! Πάμε λοιπόν…

Οι δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς

1. Skyfall: Θα ήθελα να… πρωτοτυπήσω και να επιλέξω κάτι διαφορετικό, αλλά δεν μπορώ. Ως ορκισμένος φαν του πράκτορα 007, εκτιμώ ότι, εν έτει 2012 και με τη συμπλήρωση 50 ετών ιστορίας του Τζέιμς Μποντ, η 23η ταινία της σειράς είναι και η καλύτερη όλων των εποχών. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον πιο… Μποντ από ποτέ, Ντάνιελ Κρεγκ, που μπορεί πλέον να θεωρείται ως ο καλύτερος όλων των εποχών, πάνω ακόμα και από τον ανυπέρβλητο Σον Κόνερι. Από την άλλη, ο Σαμ Μέντες στην καρέκλα του σκηνοθέτη προσδίδει κύρος και ποιοτικές διαστάσεις σε μια «καθαρόαιμη» περιπέτεια, ενώ διεισδύει σε βάθος στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του, αναδεικνύοντας το ευάλωτο, αλλά και το σκληρό του πρόσωπο, την ίδια στιγμή. Χιούμορ, δράση, εξωτισμός, μία πανέμορφη γυναίκα (η Berenice Marlohe μπαίνει άνετα στο τοπ-3 των Bond girls όλων των εποχών, σαγηνεύοντας το φακό και αποπλανώντας το θεατή), καλογραμμένοι δεύτεροι ρόλοι, που δίνουν βάθος στην πλοκή και, φυσικά, ένας καθηλωτικός Χαβιέ Μπαρδέμ, ο οποίος, ακροβατώντας ανάμεσα στο αστείο και το δραματικό, «φτιάχνει» έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους «κακούς» των ταινιών Μποντ. Το ερμηνευτικό του «μπρα-ντε-φερ» με τον Ντάνιελ Κρεγκ και ιδιαίτερα η σκηνή, με την οποία ο Σαμ Μέντες κλείνει πονηρά το μάτι και σε ένα πιο gay friendly κοινό, αξίζει μια θέση στην «ανθολογία» του σύγχρονου σινεμά. Έπειτα από 50 χρόνια Μποντ, δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει τίποτα καλύτερο από
το «Skyfall».

2. Άθικτοι: Τι κι αν στη χώρα μας προβλήθηκε στα τέλη Μαρτίου; Το φιλμ των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό είναι αδύνατο να ξεχαστεί. Φρανσουά Κλοζέ και Ομάρ Σι δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, σε μια ταινία που καταφέρνει να μην σε… ρίξει στην κατάθλιψη, παρά τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι πρωταγωνιστή της -βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Το γέλιο και η συγκίνηση έρχονται σε σωστές δόσεις, σε μια ταινία με μεγάλη καρδιά, που έγινε δικαίως η τρίτη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών στη Γαλλία, ενώ συγκέντρωσε 285 εκατ. δολάρια σε παγκόσμιες εισπράξεις.

3. Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι: Το κορυφαίο βιβλίο του μετρ της κατασκοπίας, Τζον Λε Καρέ, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Σουηδό Τόμας Άλφρεντσον και είναι μια ταινία… ψιλοβελονιά. Πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα , που αναπαριστά υποδειγματικά την ατμόσφαιρα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου στη Βρετανία και υποστηρίζεται από τις χαρακτηριστικά… χαμηλόφωνες ερμηνείες ενός εξαιρετικού καστ,
του οποίου ηγείται ο Γκάρι Όλντμαν. Αν κάτι του λείπει, είναι η «καρδιά», ωστόσο οι σεναριακές ανατροπές είναι τόσο πολλές, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους και καλύπτουν και με το παραπάνω τα όποια «κενά».

4. The Master: Άλλο ένα ντουέτο ανδρών πρωταγωνιστών σε μεγάλα ερμηνευτικά κέφια, οι Χοακίν Φίνιξ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν «δίνουν ρέστα» στην ταινία που δίχασε κοινό και κριτικούς σε όλο τον κόσμο. Όσοι την είδαν, την συζητάνε ακόμη, όσοι πρόκειται να την δουν, ας είναι προετοιμασμένοι για ένα χαρακτηριστικό «mindfuck» (αμετάφραστο) από τον μετρ του είδους, Πολ Τόμας Άντερσον.

5. Looper: Αντιμέτωποι με το Χρόνο: Μπρους Γουίλις (ο διαχρονικά αγαπημένος μου ηθοποιός -ναι, το ομολογώ). Έμιλι Μπλαντ (δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της, οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός). Και Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, αυτός ο διαρκώς ανερχόμενος Αμερικανός ηθοποιός, από τον οποίο περιμένεις σπουδαία πράγματα σε κάθε του ταινία -και δεν σε απογοητεύει. Κάτι πολύ περισσότερο από μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, το Looper αφήνει κατά μέρος τα ειδικά εφέ, χωρίς να τα παραμελεί, μόνο και μόνο για να δώσει βάρος, βάθος και υπόσταση στους χαρακτήρες του και στην υπόθεση της ταινίας. Μοναδικό «ψεγάδι» στην ταινία του Ράιαν Τζόνσον, που δεν σταματά στιγμή να παίζει με το μυαλό του θεατή, το συμβιβαστικό φινάλε, που μοιάζει αποκομμένο από τη φυσιολογική ροή του φιλμ.

6. Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη: Ο μετρ των «γλυκερών» ταινιών, Λάσε Χάλστρομ, ξαναχτυπά. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτότυπο στόρι και με μια αγγλική ρομαντική κομεντί στα καλύτερά της. Αποκάλυψη η Κριστίν Σκοτ-Τόμας σε κωμικό ρόλο, πολύ καλό το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και Έμιλι Μπλαντ (ναι, πάλι αυτή, πάντα αυτή), η ταινία σου αφήνει ένα αίσθημα ευφορίας που διαρκεί για πολύ καιρό. Την ίδια ώρα, ωστόσο, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς αν ένας άλλος σκηνοθέτης, αντί του «νερόβραστου» Χάλστρομ, θα είχε αξιοποιήσει την ευκαιρία για ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο, που στην ουσία δεν γίνεται ποτέ.

7. Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή: «Why so serious?» θα αναρωτιόταν ο Τζόκερ, παρακολουθώντας την τελευταία ταινία της τριλογίας του Κρίστοφερ Νόλαν. Βαρύ κι ασήκωτο, το φιλμ με το οποίο ο Μπάτμαν μετατρέπεται, από ένας κόμικ ήρωας, σε τέχνη για λίγους και εκλεκτούς, αποτέλεσε ένα από τα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς και δίχασε κοινό και κριτικούς. Δεν μένει αξέχαστο, όπως ο προηγούμενος «Σκοτεινός Ιππότης» με τον αδικοχαμένο Χιθ Λέτζερ, είναι όμως ένα θεαματικό, σκοτεινό έργο, με συναρπαστική αφήγηση. Αν άφηνε κατά μέρος και το ναρκισισμό ο Νόλαν, θα ήταν πολύ ψηλότερα σε κάθε λίστα ταινιών για το 2012 -και όχι μόνο.

8. 21 Jump Street: Φόρος τιμής σε μια από τις αγαπημένες σειρές των παιδικών μας χρόνων (εμάς των 30 something), η ταινία των Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ είναι ένας ιδανικός συνδυασμός αστυνομικής περιπέτειας και ενήλικης κωμωδίας, που καταφέρνει εν πολλοίς να ανατρέψει όλα τα κλισέ του είδους. Προσωπικά, απόλαυσα τη «χημεία» των δύο πρωταγωνιστών, Τζόνα Χιλ και Τσάνινγκ Τέιτουμ, με τον τελευταίο μάλιστα να κλέβει την παράσταση, καθώς αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο ένας εμφανώς ωραίος τύπος, αλλά και ότι μπορεί να «παίξει», εκπλήσσοντας ευχάριστα με την κωμική του παρουσία.

9. Παράνομοι: Σε σενάριο Νικ Κέιβ (ναι, του γνωστού Νικ Κέιβ), η ταινία του Τζον Χίλκοουτ, που αφηγείται τη δράση των αδερφών Μπόντουραντ κατά την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, πέρασε ουσιαστικά απαρατήρητη στην Ελλάδα και πολύ αμφιβάλλω για το αν θα χώρεσε σε οποιαδήποτε άλλη λίστα με τις καλύτερες για το 2012. Ε, λοιπόν, στη δική μου μια θέση την βρήκε, χάρη κυρίως στη στιβαρή σκηνοθεσία και την εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής, καθώς και στη γουέστερν οπτική που διέπει το φιλμ. Τίμια, «ανδρική» ταινία, με τον Σάια ΛαΜπεφ να είναι καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στεκόμενος με αξιώσεις δίπλα στον «σαρωτικό», όπως πάντα, Τομ Χάρντι.

10. Killer Joe: Για την επιστροφή του σκηνοθέτη του «Εξορκιστή», Γουίλιαμ Φρίντκιν, στην παλιά, καλή του φόρμα. Για τον καλύτερο ever Μάθιου ΜακΚόναχι -μας είχε πάντως «προετοιμάσει» από πέρυσι, με την ερμηνεία του στον «Δικηγόρο Σκοτεινών Υποθέσεων». Για την πλήρη αποδόμηση του θεσμού της οικογένειας και του αμερικανικού ονείρου. για τη στιλιζαρισμένη βία, που διανθίζεται και «μαλακώνει» με γερές δόσεις
μαύρου χιούμορ. Για την απίστευτη ερμηνεία του ΜακΚόναχι -ξέρω, το είπα και προηγουμένως, αλλά δεν υπάρχει άλλος κινηματογραφικός «ήρωας» (αντι-ήρωας, εν προκειμένω), που να μου έκανε τόση εντύπωση αυτήν τη χρονιά. Δώστε του το Όσκαρ!

Ανδρική ερμηνεία της χρονιάς: Ντάνιελ Κρεγκ… Χαβιέ Μπαρδέμ… Χοακίν Φίνιξ… Ή, μήπως, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν; Μπα… Αυτές είναι οι εύκολες, οι προφανείς επιλογές. Συνεπώς, θα πάω με την έκπληξη, τον «κόντρα» ρόλο: Μάθιου ΜακΚόναχι για το «Killer Joe». Αν έχει… καρύδια η Ακαδημία, θα πρέπει να του δώσει το χρυσό αγαλματάκι. Αν όχι, θα έχουμε να το λέμε τουλάχιστον ότι το αγαπημένο παιδί της αμερικανικής ρομαντικής κωμωδίας εξελίχθηκε σε έναν ηθοποιό υψηλών κινηματογραφικών αξιώσεων.

Γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς: Μαριόν Κοτιγιάρ (για το «Σώμα με Σώμα»)

Σκηνοθέτης της χρονιάς: Σαμ Μέντες (για το «Skyfall»)

Ατάκες της χρονιάς:

1. – Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο επίθεσης!
– Έχω σχέδιο: Επίθεση! (Τόνι Σταρκ, κατά κόσμον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, στους «Εκδικητές»)

2. – Η πιο άσχημη γυναίκα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου (Μπάρναμπας Κόλινς, κατά κόσμον Τζόνι Ντεπ, όταν βλέπει για πρώτη φορά τον… Άλις Κούπερ, στο «Dark Shadows»)

3. – Προσπαθείς να θυμηθείς την εκπαίδευσή σου τώρα. Τι κανονισμός ισχύει για κάτι τέτοιο. Όμως για όλα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά.
-Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι η πρώτη μου φορά; (Χαβιέ Μπαρδέμ και Ντάνιελ Κρεγκ… φλερτάρουν στο «Skyfall»)

4. – Η ζωή του χρηματιστή είναι γεμάτη περιπέτειες. Τη μια μέρα πηδάω την Ελλάδα, την άλλη την ασκούμενη. (Ζαν Ντιζαρντέν στο «6 + 1 Απιστίες»).

5. – Έρχομαι από χαμηλά. Ο πατέρας μου κέρδιζε το ψωμί του με τα χέρια του. Ήταν hair stylist στου Βιντάλ Σασούν. (Γουίλ Φερελ στους «Υποψήφιους»).

Βασίλης Αναστασόπουλος

Ο Frank Serpico είναι στην πραγματικότητα το alter ego του Βασίλη Αναστασόπουλου, ενός ακόμα εκ των πολλών εν Ελλάδι δημοσιογράφων και των ακόμα περισσότερων σινεφίλ. «Τι τον κάνει λοιπόν ξεχωριστό;» θα αναρωτηθεί κανείς. Μα, όταν η πρώτη ταινία που είδε στον κινηματογράφο (θερινός στο Ξυλόκαστρο, καλοκαίρι του 1982) ήταν το «Τρελές περιπέτειες στη ζούγκλα με ένα τηγάνι (Crazy jungle adventure ο πρωτότυπος τίτλος)», τότε πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Λάτρης -κυρίως- του αμερικανικού σινεμά, αλλά και σκληρός κριτής του, αναζητά, ως άλλος Κερκ Ντάγκλας στην «Οδύσσεια» του 1954, τη δική του Ιθάκη στην καλή παρέα των Cineπιβατών.

2 σκέψεις σχετικά με το “Κινηματογραφικός απολογισμός 2012: Οι επιλογές του Frank Serpico

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *