Black Panther
Μετά τη δολοφονία του πατέρα του στην επίθεση στον ΟΗΕ, ο Τ’ Τσάλα (Τσάντγουικ Μπόουζμαν) γίνεται βασιλιάς της Γουακάντα, μιας τεχνολογικά ανεπτυγμένης χώρας, η οποία έχει επιλέξει την απομόνωση προκειμένου να διαφυλάξει τα μυστικά της. Ωστόσο, στις πρώτες του ημέρες ως βασιλιά θα δοκιμαστεί, καθώς ένας παλιός αντίπαλος της Γουακάντα θα κάνει την εμφάνισή του. Και μαζί του ένας νέος εχθρός που κουβαλά μυστικά από το παρελθόν.
Είναι γεμάτη φρεσκάδα αυτή η νέα ταινία της Marvel, σκηνοθετημένη από τον Ράιαν Κούγκλερ (Creed) και με πρωταγωνιστές ένα all star black cast. Αυτή τη φορά δεν χρειαζόμαστε πληθώρα υπερηρώων να σώσουν τον πλανήτη. Αυτή τη φορά μιλάμε μόνο για τη μοίρα μιας χώρας και τη θέση της στον κόσμο, για τη μοίρα ενός λαού και τον δρόμο που καλείται αυτός να ακολουθήσει.
Οι συμβολισμοί είναι ουκ ολίγοι και οι διαφορές Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Malcom X κάνουν και εδώ εμμέσως την εμφάνισή τους -αν και για αρκετή ώρα είναι μάλλον προβληματικό το γεγονός ότι ο Τ’ Τσάλα φαίνεται να ταυτίζεται με την ιδέα ότι για να επιβιώσεις, χρειάζεται απλά να κρατήσεις το κεφάλι χαμηλά. Το Black Panther είναι, όμως, γεμάτο χρώμα, είναι μια ταινία λουσμένη στην αφρικανική παράδοση, με περηφάνια για αυτή την παράδοση, είναι μια ταινία φτιαγμένη από Αφροαμερικανούς για Αφροαμερικανούς και μη.
Είναι μια ταινία με σούπερ ήρωες που δεν φοβάται να εξυψώσει τη γυναίκα (από τη μητέρα του Τ’ Τσάλα, στην αγαπημένη του, στην αδερφή του και στην επικεφαλής του στρατού του): οι γυναίκες του Black Panther εμφανίζονται δυναμικές, έξυπνες και δεν διστάζουν να σκοτώσουν ή να προστατεύσουν εκείνους που αγαπούν. Εξαιρετική βρήκα την Ντανάι Γκουρίρα που ερμηνεύει την Οκόγιε, έναν kick ass χαρακτήρα που καιρό είχαμε να δούμε όμοιό του σε ταινία τέτοιου είδους.
Αυτό που σίγουρα πρέπει κάποιος να ξέρει για το Black Panther είναι ότι δεν πρόκειται για μία κλασική ταινία με σούπερ ήρωες. Προς τιμήν του, ο Κούγκλερ δεν καταφεύγει κάθε πέντε λεπτά στα κολπάκια της στολής ή στα γκατζετάκια του αφρικανού ήρωα (αν και βλέπουμε από αυτά). Επιλέγει να μιλήσει για άλλου τύπου μάχες και στην πορεία κάνει μια διαφορετική πρόταση: κάποιοι fan της Marvel ίσως απογοητευτούν, αλλά όσοι έχουν κουραστεί να βλέπουν τα ίδια και τα ίδια σίγουρα θα εκτιμήσουν αυτή την ταινία. Ναι, η διάρκεια είναι μεγάλη, από την άλλη ο Κούγκλερ τη χρησιμοποιεί για να μας συστήσει τον ήρωά του και την χώρα του. Θα μπορούσε το Black Panther να ωφεληθεί από μία μεγαλύτερη οικονομία στην αφήγηση, χωρίς αυτό να σε κάνει να βαριέσαι.
Εκεί που η ταινία κάπως υστερεί είναι στην ανάπτυξη του «κακού». Χωρίς να θέλουμε να αποκαλύψουμε πολλά, ο Κούγκλερ δεν ξέρει πώς ακριβώς να τον χειριστεί. Θέλει να τον μετατρέψει σε σύμβολο, σε θύτη και θύμα ταυτόχρονα, και κάπου εκεί η μπάλα χάνεται και ο θεατής δεν καταλαβαίνει ακριβώς πώς ο συγκεκριμένος χαρακτήρας οδηγείται σε ορισμένες αντιδράσεις. Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε και το θάρρος του Κούγκλερ να επικρίνει ουκ ολίγες φορές την αμερικανική εξωτερική πολιτική (αν και το γεγονός ότι βάζει τον πράκτορα της CIA -τον ερμηνεύει ο Μάρτιν Φρίμαν- να το κάνει μοιάζει μάλλον απίθανο).
Συνολικά, το Black Panther είναι μια διαφορετική ταινία Marvel: μια ταινία που βασίζεται λιγότερο στη δύναμη των μυών ή των υπερδυνάμεων, που διαθέτει λιγότερο χιούμορ, αλλά που θέλει να αναδείξει και να τιμήσει την αφρικανική κουλτούρα. Και στην πορεία να πει και δυο – τρία πράγματα για την ίδια την αφρικανική κοινότητα.
