15ο ΦΝΘ: Ο εξ αίματος αδελφός

Η ταινία που κέρδισε το βραβείο κοινού (για ξένη ταινία) του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (αλλά και το βραβείο της κριτικής επιτροπής και το βραβείο κοινού στο Σάντανς) αποτελεί μια συνεχή πρόκληση: τόσο σε αισθητικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.

Κι αυτό γιατί αρχικά δεν σε πείθει ακριβώς: στο επίκεντρό της βρίσκεται ένας νεαρός Αμερικανός, ο Ρόκι, ο οποίος εργάζεται σε ίδρυμα στην Ινδία με παιδιά που πάσχουν από τον ιό HIV. Ο κολλητός του φίλος, Στιβ, θέλοντας να δει τη ζωή του στην Ινδία τον ακολουθεί με την κάμερά του.

Ο Ρόκι δεν είναι ένας χαρακτήρας που αποδέχεσαι εύκολα. Λίγο καραγκιοζάκος, πολύ αμερικανάκι, αμφισβητείς στην αρχή τα κίνητρά του. Μήπως είναι ένας ακόμα δυτικός πολίτης που θέλει να ζήσει την «εξωτική» ζωή μιας χώρας στην Ανατολή; Μήπως δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να αντέξει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία μπήκε; Μήπως δεν έχει τα προσόντα; Μήπως με την πρώτη δυσκολία, αποφασίσει να εγκαταλείψει τα παιδιά και να επιστρέψει στις ΗΠΑ (όπως του ζητούν οι γονείς του να κάνει);

Ο σκηνοθέτης Στιβ Χούπερ ακολουθεί με την κάμερά του τον Ρόκι, αλλά κυρίως ακολουθεί τα παιδιά: τα χαμόγελά τους, τα παιχνίδια τους, τις εκφράσεις τους, τις εκδηλώσεις αγάπης τους για τον Ρόκι.

Οι εικόνες του είναι γεμάτες πολύχρωμες εικόνες, με χρώματα που έχουν ενταθεί, που έχουν φτάσει στα όριά τους (ίσως ένα κλισέ που, πάντως, λειτουργεί πολύ καλά στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ο Ρόκι είναι ένα παιδί που γίνεται ακόμα πιο παιδί δίπλα στα άλλα παιδιά. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες να αλλάξει τις αντιλήψεις, να φροντίσει τα παιδιά, ακόμα και να παντρευτεί.

Η στιγμή που μοιάζει ο θεατής να δικαιώνει τον κεντρικό χαρακτήρα είναι όταν φροντίζει ένα άρρωστο αγοράκι στο χείλος του θανάτου: του πλένει τις πληγές, είναι δίπλα του συνεχώς, του μιλάει, το φροντίζει. Είναι μία στιγμή προορισμένη να φέρει δάκρυα στα μάτια του θεατή.

Ας μη γελιόμαστε, όμως: αυτή δεν είναι μια ταινία για το AIDS, ούτε για τα παιδιά στην Ινδία που πάσχουν από αυτό. Δεν είναι μια ταινία γεμάτη στοιχεία για το πόσα πάσχουν, πόσα ζουν και πόσα πεθαίνουν, ούτε μια ιστορία που θα κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τα παιδιά.

Αυτή είναι η ματιά του «ξένου», μια απόλυτα προσωπική ιστορία ενός άνδρα που θέλησε να εγκαταλείψει τη ζωή που έκανε για μια άλλη ζωή. Μία ταινία που λειτουργεί κυρίως στο συναισθηματικό επίπεδο και μετά στο επίπεδο της λογικής. Αλλά, Χριστέ μου, τι προσωπική ιστορία!