53o ΦΚΘ: Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού

Όχι τυχαία, η ταινία του Έκτορα Λυγίζου είναι η ελληνική ταινία που συζητιέται και βραβεύεται περισσότερο στο εξωτερικό. Με έναν τίτλο καθόλου μεταφορικό, αλλά οδυνηρά κυριολεκτικό, το αγόρι της ταινίας αναζητά τρόπους να λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα επιβίωσης: να βρει φαγητό την ώρα που προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του σε μια Αθήνα που σπαράσσεται από την οικονομική κρίση.

Στην πρώτη ήδη σκηνή, ο σκηνοθέτης κάνει φανερές τις προθέσεις του. Ο ήρωάς του τρώει το καναβούρι του καναρινιού του. Θέλοντας να εξερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους η πείνα επιδρά στο σώμα, ο Έκτορας Λυγίζος παρακολουθεί στενά τον ήρωά του. Πρόκειται για έναν πραγματικό, σύγχρονο ήρωα, μακριά από τα πρότυπα ηρωισμού των Ελλήνων του παρελθόντος –και των αγωνιστών της επανάστασης, των οποίων τα σπασμένα αγάλματα μοιάζουν να κοίτονται στο έδαφος ανήμπορα να διαχειριστούν την σύγχρονη κρίση.

Εξαιρετικός είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας Γιάννης Παπαδόπουλος που για την ερμηνεία του έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων. Αναζητώντας φαγητό, με ένα βλέμμα φοβισμένο και ένα σώμα που τον προδίδει συνεχώς, ο ηθοποιός δίνει μια σπουδαία ερμηνεία, «κουβαλώντας» ουσιαστικά την ταινία στους ώμους του. Στη σκηνή όπου ο νεαρός χαρακτήρας μπαίνει στην εκκλησία και προσεύχεται, ελπίζοντας να λυθεί το πρόβλημα επιβίωσής του, ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι απλά συγκλονιστικός.

Όχι ότι δεν λείπουν τα προβλήματα –σεναριακά κυρίως. Η ταινία χαρακτηρίζεται από μία υπερβολή, ενώ λείπει η συνδυαλλαγή του χαρακτήρα με άλλους ανθρώπους. Τα διαλογικά μέρη –ελάχιστα στην ταινία- πάσχουν και αυτά από μια λιτότητα (έως έλλειψη) που ταλανίζει το ελληνικό σινεμά.

Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί ότι ενώ η ταινία μοιάζει υπερβολικά δραματική, είναι ταυτόχρονα πολύ μα πολύ πραγματική σε μία χώρα που μαθαίνει να ζει χωρίς χρήματα, να μένει χωρίς δουλειά και να τρώει από τα σκουπίδια.