Brave: Όσκαρ – Ο μεγάλος αντίπαλος του Ralph

To Brave -εκτός από τα υπέροχα ρεαλιστικά γραφικά του- αντλεί την ιστορία του από τη στόφα που γεννά τα παραμύθια και είναι σαφώς ο βασικός αντίπαλος του Wreck-It Ralph για τα φετινά όσκαρ.

[highlight color=”eg. yellow, black”] Όχι κι άσχημα για έναν αφτιά ξωτικό-πρίγκηπα – Gimli[/highlight]

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το γλυκό ταξίδι στις αναμνήσεις στα παραμύθια που μας έλεγε η γιαγιά μας έχει ένα μικρό νεαρό κοριτσάκι, η Μέριντα. Πρωτότοκη κόρη του Σκωτσέζου βασιλιά Φέργκους και της συνετής αλλά και αυστηρής βασίλισσας Έλινορ. Το κοριτσάκι αυτό από μικρό είχε περισσότερη έφεση στο τόξο και το ξέγνοιαστο παιχνίδι παρά στην εκπαίδευση της μητέρας της να γίνει μια μέρα μια σοφή και άξια βασίλισσα. Όταν έφτασε η ώρα να παντρευτεί έναν από τους τρεις πρωτότοκους γιους των αρχηγών των τριών μεγάλων φυλών όπως είναι φυσικό αντέδρασε πολύ έντονα. Με τη ξεροκεφαλιά της θα μπλεχτεί με ξόρκια, μάγεια, κατάρες και αρκούδες και θα ξεκινήσει μια απίστευτη αλλά και διασκεδαστική περιπέτεια. Προτείνω να μη τη δείτε μεταγλωττισμένη αλλά με τις αυθεντικές φωνές (Kelly Macdonald, Emma Thompson, Billy Connolly, Robbie Coltrane, Kevin McKidd, Craig Ferguson) για να χαρείτε τις σκωτσέζικες προφορές στην ομιλία.

Η ταινία θα έλεγε κανείς ότι δε ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς καθώς η συγγραφέας- εμπνευστής της ιδέας και αρχική σκηνοθέτης Brenda Chapman (Ο τρομερός Dennis the Menace, 1986, Who Framed Roger Rabbit, 1988, Chicken Run, 2000) μετά από έντονες διαφωνίες με την Ντίσνεϊ αποχώρησε από τη σκηνοθεσία την οποία ανέλαβε ο  πολύπλευρος Mark Andrews με τη βοήθεια του Steve Purcell (Cars 2006).  Και λέω πολύπλευρο τον κύριο Andrews μιας που μπλέκεται έστω ως additional crew όπου μπορεί, από τα storyboards και τα animations (John Carter 2012, Spider-Man 2002) μέχρι και στις έξτρα φωνές στους Απίθανους 2004, Up και Tracy 2009). Όποιος έχει υπομονή ανταμείβεται λένε. Του δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία και την έπιασε από τα μαλλιά. Λέγεται ότι η αρχική εκδοχή της Chapman επικεντρώνονταν περισσότερο στη σχέση του κοριτσιού με τη μητέρα της εις βάρος της περιπέτειας και του στιλ Disney που ήθελαν οι παραγωγοί να δώσουν. Πάντως το τελικό “πάντρεμα” των υλικών δε παρουσιάζει ούτε κενά ούτε ασυνέχειες και φαίνεται ότι σε καλό της βγήκε της ταινίας.

Κάτι που εντυπωσιάζει το θεατή από την αρχή είναι η απλότητα των εικόνων. Δεν χρειάζεται 3D για να απολαύσετε τα τέλεια γραφικά, τόσο στα τοπία όσο και στα πορτοκαλί μαλλιά του κοριτσιού όπου η δουλειά που έχει γίνει για τα σημερινά δεδομένα είναι εξαιρετική. Αυτό που κερδίζει στην ιστορία μικρούς και μεγάλους είναι η αθωότητα του χιούμορ και των διαλόγων που φέρνει στο μυαλό μας τα κλασικά Disney με τα οποία μεγαλώσαμε, όπως για παράδειγμα τον Μόγλη. Παρόλο που η πλοκή είναι εντελώς προβλέψιμη και αναμενόμενη η σκηνοθεσία είναι αρκετά προσεγμένη ώστε να χαιρόμαστε  να περιμένουμε να δούμε πως θα μας το διηγηθεί. Εξάλλου κάπως έτσι δεν γίνεται με όλα τα παραμύθια;

Η αρκούδα όλα τα λεφτά: Το δεύτερο μέρος το κλέβει κανονικά η αρκούδα που σηκώνει στις πλάτες της το έργο και μονοπωλεί ευχάριστα το ενδιαφέρον. Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά τόσο στην κίνηση, όσο και στην ομιλία και ιδίως στην παντομίμα της αρκούδας με το μικρό κορίτσι που με έκανε να μη θέλω να τελειώσει η ταινία. Ίσως θα ήθελα να δώσει λίγο περισσότερη βαρύτητα στο χαρακτήρα του κοριτσιού για να ξεχωρίσει σαν προσωπικότητα. Από την άλλη οι υπόλοιποι χαρακτήρες, ένα χαρούμενο μείγμα Βίκινγκς και πολεμοχαρών Γαλατών του Αστερίξ παρασύρουν με το κέφι τους τη ροή. Φυσικά, ως Σκωτσεζο-λάτρης δε μπορώ να μη κάνω ξέχωρη μνεία στη μουσική και τη σκιαγράφηση λοιπών δεύτερων χαρακτήρων, ενώ ο τελικός γρίφος – ηθικό δίδαγμα θα ικανοποιήσει τους γονείς (ακόμα και τις πιο απαιτητικές μαμάδες) σε σχέση με πολλές από τις υπόλοιπες φετινές παιδικές ιστορίες που δεν αφήνουν κάτι στα παιδιά.