Συντηρητισμός σε G minor για τσέλο και πιάνο

Η οικογένεια, κυρίως η ευτυχισμένη με την ειδυλλιακή ζωή- αληθινά ή κατ’επίφαση- και η υπονόμευσή της  έξωθεν ή κι έσωθεν, είναι αγαπημένο θέμα  των σεναριογράφων. Αναρίθμητες ταινίες έχουν γυριστεί  και η δημιουργία του Drake Doremus  με τίτλο  BREATHE IN  μπορεί  να προστεθεί  στη σχετική λίστα και μάλιστα με την διευκρίνηση:  εντελώς αξιοπρόσεκτη.

Ο Κηθ Ρεϊνολντς και η σύζυγός του Μέγκαν. Ένα ωραίο , καλοδιατηρημένο ζευγάρι με μοναχοκόρη 18 ετών, πρωταθλήτρια κολύμβησης. Ο Κηθ είναι  καθηγητής μουσικής  στο τοπικό Λύκειο (κάτι που απεχθάνεται) αλλά και μουσικοσυνθέτης. Παίζει επίσης τσέλο και παλιότερα  είχε μπάντα, τότε που ήταν αγριο νιάτο. Αγαπημένη ασχολία του, την οποία (μαζί με το κάπνισμα) κλείδωσε στο ντουλάπι του υποσυνείδητου λογω γάμου και άλλων θλιβερών δεσμεύσεων. Πολύ ωραίος άντρας ο Κηθ, θάβει μέσα του τις επιθυμίες για δημιουργία αλλά δεν τις ξεχνάει. Ωσπου καταφθάνει στο όμορφο σπίτι τους , στα πλαίσια προγράμματος  ανταλλαγής  μαθητών, ένα πανέμορφο  και δροσερό κορίτσι 18 ετών επίσης, και εξαίρετη πιανίστα, η Σόφι Γουίλιαμς. Η ταινία του Doremus ειναι γοητευτική. Χωρίς ούτε μία ερωτική σκηνή, παρόλο που με τέτοιο τεκνό  για πρωταγωνιστή (ο Guy Pearce)  θα έπρεπε να είναι γεμάτη, αλλά με σοφή κλιμάκωση της προσμονής , της επιθυμίας και της  λαχτάρας, κατορθώνει  να συνεπάρει  το θεατή , κυρίως  λόγω  του εξαιρετικού  πρωταγωνιστικού διδύμου που ζωντανεύει το πολύ ενδιαφέρον σενάριό της: του τρομερά όμορφου  και πάρα πολύ πειστικού στο ρόλο του  καθηγητή  μουσικής Guy Pearce, και της  υπεροχης στο ρολο της Σόφι, Felicity Jones .Η  χημεία  και το δέσιμο μεταξύ τους, διαποτίζει την ερμηνεία τους και καταγοητεύει το θεατή. Ολο το παιχνίδι μεταξύ  αυτών των δύο προσώπων παίζεται στα γεμάτα προσμονή , αμφιβολία και φόβο  βλέμματά τους, στα λιγα, μονάκριβα αγγίγματά τους (έξοχη η σεκάνς στο πιάνο, μόνο  ένας  άνθρωπος  που δεν έχει  ερωτευθεί/ποθήσει ποτέ στη ζωή του, θα έμενε ανεπηρέαστος).

Η ταινία του Doremus  δεν είναι μόνο  μια ταινία  για την ευτυχή  πυρηνική  οικογένεια, και την “εισβολέα”/ ερωτική αντίπαλο, την απιστία εν τέλει. Ειναι κι ένα σαγηνευτικότατο  παράδειγμα με εικόνες της δυναμικής που αναπτύσσεται μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής  ηλικίας. Δεν μου ήταν σαφές , ίσως και να μην είναι κακό αυτό, αν ο έρωτας / πόθος/ενθουσιασμός που φτάνει σ’ επικίνδυνα άκρα, ήταν αποτέλεσμα  της ύπαρξης  κοινών ενδιαφερόντων ανάμεσα στη Σοφι και τον, μάλλον 40άρη, Κηθ (αμφότεροι  είναι μουσικοί ) ή απλώς της  ακαταμάχητης  παρουσίας μιάς άγνωστης, ομορφης και  νεότατης   κοπέλας στη  ζωή του. Το γνωστό κλισέ  λειτουργεί μιά χαρά κι εδώ: ο μάλλον βολεμένος  στην οικογενειακή φωλιά της αφάλειας και ρουτίνας  40άρης, γνωρίζει το ολοδροσο πλάσμα   που  τον κάνει να ξανανιώσει. Λειτουργεί ως καταλύτης  στην επανεμφάνιση   απωθημένων επιθυμιών  του με όποιες “παράπλευρες απώλειες” συνεπάγεται αυτό. Η τόσο ερεθιστική  κι αναζωογονητική  αίσθηση ότι  αρέσει, εμπνέει κάποιον, οτι ακόμα “περνάει η μπογιά του” τον ξετρελαίνει  και τον κάνει  να ξεθάψει το “κακό παιδί”  που ήταν  όταν γνώρισε  κι ερωτεύθηκε τη σύζυγό του. αλλά  έπνιξε  στο νεροχύτη  του  καλόγουστου σπιτιού τους.

H Σόφι  αυτο το ώριμο πλάσμα παρά τα 18 της χρόνια  λειτουργεί  σαν φορτιστής ενέργειας  για τον Κηθ που μαζί της νιώθει  θα λέγαμε, την ουσία του ορισμού  που έδωσε κάποιος γιατον γοητευτικό άνθρωπο : “γοητευτικός  ειναι αυτός που  σε κάνει να θελεις να είσαι εσύ  γοητευτικός”. Η Σόφι ασκεί  μία  ακαταμάχητη γοητεία  στν Κηθ επειδή ξερει  από πρώτο χέρι τι σημαίνει  να ερμηνεύεις  ένα μουσικό κομμάτι  με εκατοντάδες  μάτια  καρφωμένα πάνω σου. Το περίεργο με την ταινία του  Doremus  είναι οτι  ενώ  σου δημιουργεί  προσδοκίες  για  μία μέγιστη ανατροπή  στη ζωή του καθηγητή, με το αμφίσημο φινάλε της αφήνει αντιθέτως μιά πικρότατη  αίσθηση στο στόμα.

Αυτό που ξεκίνησε  ως ελπιδοφόρα  έκρηξη  έρωτα, καταλήγει κυκλικά –  αφού επαναλαμβάνεται η αρχική σκηνή- στην αποθέωση  κι επανεδραίωση του θεσμού  του γάμου, στην βεβαιότητα πως παρά τον τυφώνα Σοφι που προς στιγμήν  απειλησε να σαρώσει  τους Ρέϊνολντς, τελικά αυτό που  συνετρίβει ήταν η Σόφι, πάνω στις σανίδες της νόμιμης σχέσης, της “συναισθηματικής  προϋπηρεσίας” , του “κοίτα… δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ!” (ενδεικτικότατη η σκηνή στο υπόγειο  πάρκινγκ μεταξύ  Κηθ-Σοφι).

Γι’ άλλη μιά φορά (όπως  συνέβη και στην Ολέθρια Σχέση  και στην  Άπιστη ) , ο τρίτος άνθρωπος που- εσκεμμένα ή όχι- βρίσκει τρόπο να διεισδύσει  στο ζευγάρι, τρώει πόρτα.

Το τελευταίο πλάνο ειναι χαρακτηριστικό- ο Κηθ χαμογελάει  κατά παραγγελία του φωτογράφου  για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά κάτι σκοτεινιάζει το βλέμμα του, μετάνοια για όσα συνέβησαν ή μήπως για οσα  δεν  συνέβησαν και θα τον στοιχειώνουν για πάντα;