Cairo 678: Μια βουτιά στην πραγματική Αίγυπτο
«Οι Γυναίκες του Λεωφορείου 678» σε σκηνοθεσία Μοχάμεντ Ντιάμπ
Αιγυπτιακή παραγωγή
Με τις : Νέλι Καρίμ, Μπούρσα, Ναέντ Ελ Σεμπάι
«Μια βουτιά στην πραγματική Αίγυπτο»
Ο Μοχάμεντ Ντιάμπ ασχολείται με το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στην σύγχρονη Αίγυπτο. Τρεις Αιγύπτιες από το Κάιρο, διαφορετικής κοινωνικο-οικονομικής τάξης, υφίστανται στην καθημερινότητά τους σεξουαλική παρενόχληση σε μια εποχή (πολύ κοντινή) που η σεξουαλική παρενόχληση δεν διώκεται. Τρεις γυναίκες που προσπαθούν να αντιδράσουν σε όλο αυτό που τους συμβαίνει ενώ ταυτόχρονα ένας αστυνομικός αναζητά τον υπαίτιο που μέσα στο λεωφορείο της γραμμής 678 τραυματίζει άντρες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Και τέσσερις ζωές που μπλέκονται αριστοτεχνικά από τον σκηνοθέτη και συναντιούνται στο κέντρο του σύγχρονου Καϊρου.
Ζωντανή και ταυτόχρονα σκληρή ματιά της σύγχρονης Αιγύπτου, εικόνες που ποτέ δεν θα αντικρύσουν οι εκατομμύρια επισκέπτες της Αφρικανικής αυτής χώρας. Οι επισκέπτες της Αιγύπτου δεν θα δουν ποτέ την Φαϊζά, συντηρητική μητέρα δύο παιδιών να παίρνει ταξί δίνοντας όλες τις οικονομίες της, για να μην υφίσταται καθημερινή παρενόχληση στο λεωφορείο, ούτε την Σέμπα, μια πλούσια σχεδιάστρια που δεν μπορεί να βρει το δίκιο της ούτε καν από τον σύζυγό της. Οι θεατές όμως, θα δούν την Νέλλη, την πρώτη γυναίκα, που αψηφώντας οικογένεια και κοινωνία, θα στραφεί δικαστικά εναντίον αυτού που την παρενόχλησε σεξουαλικά και θα ταράξει τα νερά της αντροκρατούμενης Αιγύπτου. Θα δουν την Νέλλη η ζωή και η δράση της οποίας αποτέλεσε σταθμό στο να ποινικοποιηθει η σεξουαλική παρενόχληση στην Αίγυπτο και να ξεκινήσει να διώκεται δικαστικά.
Εξαιρετικές ερμηνείες από τις πρωταγωνίστριες, που και μόνο οι εκφράσεις των προσώπων τους λένε πολύ περισσότερα από τα λόγια τους… Πρόσωπα που είναι κραυγές καταπίεσης σε μια χωρα που η γυναίκα έχει το στόμα της μόνο για να τρώει και το σώμα της μόνο για να τεκνοποιεί…
Ο θεατής βλέπει αυτό που λέμε «καλό σινεμά» και που πλέον το βρίσκεις σε μεμονωμένες αίθουσες, μακριά από τα multiplex συγκροτήματα που αρέσκονται μόνο σε αμερικανιές. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη στην Αθήνα αυτές οι αίθουσες, στη δε επαρχία ανθούν οι κινηματογραφικές λέσχες και προωθούν τις καλές δουλειές.
**Αυτή την εβδομάδα παίζεται:
Αβάνα (Λεωφ. Κηφισίας 234 & Λυκούργου 3)
Πέμ.-Τετ.: 18.30/ 20.30
Ίλιον (Τροίας 34 και Πατησίων (στάση Αγγελοπούλου), (σταθμός Βικτώρια)
Πέμ.-Τετ.: 18.30/ 20.20
Πολύ καλή αρχή. Ανεβαίνει ο πήχης σιγά σιγά! 🙂
Εξαιρετική ταινία. Μια ζωγραφιά της Αιγυπτιακής κοινωνίας, που στο πέρασμα των δεκαετιών τίποτε σχεδόν δεν αλλάζει.
polu kali tainia paidia, alla dystyxos tis paizoun 1-2 cinema, aytio deixnei vevaia kai to epipedo toy koinou pou paei cinema.
Πολύ καλή ταινία. Ίσως με μια διαφαινόμενη υπερβολή στην δράση των γυναικών αυτών. Βέβαια η αλλαγή απαιτεί ίσως και την υπερβολή κάποιων θαραλέων
Ρε παιδιά τι σας φταίει το κοινό; Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, έτσι και στο τι έργα προτιμάει. Μια χαρά είναι αυτό το ταινιακι για DVD/torrent στο σπίτι. Δεν χρειάζεται Dolby Surround, και μεγάλη οθόνη. Πρέπει να καταλάβετε ότι ο κόσμος στην πλειονότητα πάει σινεμά για διασκέδαση….
Φυσικά και για διασκέδαση πάει. Λες να πηγαινει κανεις σινεμά για να περασει χαλια;
Σίγουρα μια υπερπαραγωγή με εφέ πάει στράφι αν δεν την δει κάποιος σε κάποιο από τα μεγάλα multiplex με τα σύγχρονα συστήματα ήχου και εικόνας. Από την άλλη μια καλή ταινία, με δυνατή υπόθεση, σενάριο και πλοκή αυτά δε τα φοβάται και μπορεί να σταθεί εξίσου καλά τόσο στις μοντέρνες αίθουσες όσο και στον συνοικιακό σινεμαδάκο της γειτονιάς μας.
Τα κριτήρια επιλογής ταινίας δεν είναι τα ίδια σε όλους. Φυσικά, δε θα περίμενα από μια γιαγιά 98 χρονών να απολαύσει τη νέα ταινία του iron man, ούτε να την καταλάβει, ίσως, θα την κουράσει κιόλας!
Κάθε ταινία είναι η οπτική γωνία του σκηνοθέτη πάνω σε μια ιστορία, μια ιδέα, ένα συναίσθημα. Φυσικά, υπάρχουν ορισμένα στάνταρ εκτίμησης του αποτελέσματος, είναι όμως και θα έπρεπε να είναι ανοιχτός ο ορίζοντας για κριτική και διαφορετικές γνώμες. Αυτή η πολυφωνία είναι καλοδεχούμενη και δημιουργική. 🙂
Trinity θα διαφωνήσω. Ο ρόλος του σινεμά είναι (και) εκπαιδευτικός. Εσύ πας για διασκέδαση, εγώ πάω για να αισθανθώ πράγματα, να δω πραγματικούς χαρακτήρες, να μάθω -και ναι, γιατί όχι;- και να θαμπωθώ, εάν η ταινία το επιτρέπει. Το θέαμα όμως δεν είναι αυτοσκοπός…
ΜΗ ΤΑ ΑΠΑΞΙΩΝΩ ΟΛΑ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΕΦΕ ΤΟΥΣ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΣΙΑ? ΤΟ ΟΒLIVION ΒΑΡΕΤΟ, ΤΟ IRON MAN ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΟΤΥΠΟ ΔΕ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΕ. ΤΑ ΕΙΔΑ ΠΑΝΤΩΣ ΚΙ ΕΧΩ ΑΠΟΨΗ. ΜΗ ΤΡΩΜΕ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΕΤΑ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ. ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ, ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ! ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΛΙΓΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕ ΒΛΑΠΤΕΙ.
…ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΑΜΕ ΕΤΣΙ Η ΜΟΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΡΝΟ!