Cake
Μία γυναίκα που πάσχει από χρόνιο πόνο μαθαίνει ότι μία άλλη γυναίκα στην ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης που πηγαίνει έχει αυτοκτονήσει. Η προσβλητική προς όλους Κλερ θα πάθει εμμονή με αυτήν την πληροφορία και θα κάνει μια προσπάθεια να συναντηθεί με τον σύζυγο της γυναίκας.
Δεν γίνονται και πολλά πράγματα στο Cake. Είναι από αυτές τις ανεξάρτητες μικρές ταινίες, ένα δράμα χαρακτήρων όπου σημασία έχουν οι σχέσεις με τους άλλους: με την γυναίκα που φροντίζει το σπίτι της Κλερ (η πιο τρυφερή σχέση της ταινίας), με τον πρώην σύζυγο της Κλερ, με την ψυχοθεραπεύτριά της, με τον σύζυγο της γυναίκας που αυτοκτόνησε (την ερμηνεύει η Άννα Κέντρικ).
Η Τζένιφερ Άνιστον θα μείνει στην ιστορία του 2015 ως η μεγάλη αδικημένη της κατηγορίας Α΄ Γυναικείου Ρόλου στα Όσκαρ. Δίνει μία καλή –αν και όχι εξαιρετική ερμηνεία. Δεν είναι χειρότερη από την Ριζ Ουίδερσπουν, η οποία της «έφαγε» τη θέση. Θεωρώ ότι η Τζένιφερ Άνιστον δεν είναι κακή ηθοποιός και εδώ της δίνεται η δυνατότητα να δοκιμαστεί και σε κάτι διαφορετικό από τις χαζοκωμωδίες στις οποίες παίζει συνήθως. Ίσως να αποτελεί το πρώτο βήμα για κάτι διαφορετικό.
Η ταινία δεν είναι κακή. Είναι μάλλον βαρετή. Δεν υπάρχει κάτι τρομερό που να γίνεται πέρα από το γεγονός ότι η Κλερ προσβάλει όλον τον κόσμο και φαίνεται να πονά και να έρχεται σιγά-σιγά κοντά με ανθρώπους.
Αυτό περιμένει άλλωστε κάποιος από αυτή την ταινία. Το θετικό είναι ότι δεν ευτελίζει το υλικό της, δεν το τραβάει στα άκρα. Η Κλερ έχει απλούς στόχους: να μην πονά πια, να μη φοβάται ή να μην πονά και να μην φοβάται τόσο πολύ. Από αυτή την άποψη, η ταινία είναι μία επιτυχία.
Το σενάριο, όμως, είναι μάλλον άνισο. Εκεί που βλέπουμε την εθισμένη στα παυσίπονα Κλερ να γκρινιάζει στη γυναίκα που την βοηθά στο σπίτι, τη βλέπουμε να έχει οράματα της γυναίκας που αυτοκτόνησε, χωρίς να καταλαβαίνουμε και ιδιαίτερα γιατί (μάλλον φάνηκε καλή ιδέα στους σεναριογράφους).
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι δυσκολεύεται να σε κάνει να αισθανθείς κάτι ιδιαίτερο για την ηρωίδα. Δεν σε πείθει ιδιαίτερα για τον πόνο της (τον ψυχικό, όχι τον σωματικό), αλλά τελικά στόχος της είναι να σε κρατήσει σε απόσταση. Ούτε και τη λυπάσαι ή τη συμπαθείς ιδιαίτερα όταν τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν.
Τελικά να τη δω;
Ενδιαφέρουσα ερμηνεία από την Άνιστον, αλλά μία μάλλον βαρετή ταινία που δεν καταφέρνει να κάνει τον θεατή να συμπάσχει με τη βασική του ηρωίδα. Σχεδόν «κλινική».
