CANDYMAN (2021)
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ο θρύλος του Candyman αρχίζει να εμφανίζεται ξανά αυτή τη φορά στους ιντελεκτουέλ κύκλους της τέχνης, όταν ένας νέος καλλιτέχνης αναζητά την έμπνευση για το έργο που επιτέλους θα τον κάνει γνωστό. Και ενώ θα εμπνευστεί από την τραγική και βίαιη ιστορία του Candyman (και της Έλεν) τίποτα δεν προϊδεάζει για την σφαγή που θα ακολουθήσει.
Η ταινία ξεκινάει με ένα μεγάλο υπέρ της! Κρατάει την ταινία του 1992 και την χρησιμοποιεί ως σεναριακό υπόβαθρο και αφετηρία για να γίνει το sequel, αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες συνέχειες. Ο θρύλος του Candyman και ο τρόμος που σκορπάει το όνομα του αποκτάει μια πιο φιλοσοφική υπόσταση στο νέο φιλμ της Nia DaCosta (προστατευόμενη του Jordan Peele) η οποία αποδεικνύεται άξια στην σκηνοθετική της δεύτερη δουλειά, κάνοντας μία ταινία θρίλερ, που μπορεί μεν να μην σε τρομάζει (δεν ξέρουμε πια πως μπορούμε να τρομάξουμε ως θεατές) αλλά καταφέρνει να βάλει στο μαύρο, σκοτεινό, και βίαιο κλίμα της ακόμα και τον πιο απαιτητικό θεατή. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της έναρξης όπου βλέπουμε τα πάντα ανάποδα (ακόμα και το σήμα της MGM) καταλαβαίνουμε πως η πρόθεση είναι η έμπνευση!
Οι κορώνες περί Black Lives Matter ευτυχώς είναι κρυμμένες καλά και υπονοούνται (διότι καμία κινηματογραφική υπόσταση δεν έχουν), το αίμα βρίσκει και πάλι την κινηματογραφική του θέση, η μουσική του Robert Aiki Aubrey Lowe (θυμηθείτε το όνομα του, είναι ανερχόμενος και είχε επιτελέσει music department στο Siccario, στο Arrival και στο Mother!) διασκευάζει το πιανάκι θέμα της Έλλεν από την πρώτη ταινία και τον Φίλιπ Γκλας, ο ρυθμός της ταινίας και το μοντάζ λειτουργούν χωρίς να δημιουργούν κενά, οι πρωταγωνιστές έχουν ρόλους και φαίνεται να πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Με λίγα λόγια αυτό το sequel ή reboot του Candyman, είναι καλό, είναι ευπρεπές, σέβεται, διαθέτει αρετές και ένα υπέροχο πεντάλεπτο φινάλε ταυτόχρονα όμως διακρίνουμε και την κατάρα του Χόλυγουντ πάνω στο συγκεκριμένο είδος. Να μην ξεφύγουμε, όχι πολύ αίμα, κανένας έγχρωμος θύμα του candyman σε αυτή την ταινία (αν και το δικαιολογεί όσο μπορεί) και γενικά μία αυτοσυγκράτηση που κόβει τον ενθουσιασμό.
Θα σας…γαντζώσει, θα σας τσιμπήσει αλλά κυρίως την επόμενη φορά που θα πείτε το όνομα του 5 φορές μπροστά στον καθρέφτη, τα πράγματα δεν θα είναι μία και έξω. Τολμήστε το.
