Editorial: Οι Κάννες και η εμμονή στο όνομα (και το σκάνδαλο)

 Του Τάιλερ Ντέρντεν

Δεν είναι ότι δεν προβάλλονται καλές ταινίες στις Κάννες. Ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ δεν μπορεί παρά να προσελκύει την αφρόκρεμα του παγκόσμιου σινεμά. Οι Κάννες όμως είναι και ένα φεστιβάλ επιρρεπές… στις αμαρτίες.

Το κατηγόρησαν για μισογυνισμό (γιατί δεν είχε γυναίκες σκηνοθέτιδες στα τμήματά του) και έφερε γυναίκες στις κριτικές του επιτροπές.

Φοβήθηκε τον Λαρς Φον Τρίερ και τον ανακήρυξε σε persona non grata (που κανείς δεν κατάλαβε πρακτικά τι σημαίνει). Είμαστε σίγουροι όμως ότι θα σκότωνε για να έφερνε ο Τρίερ το Nymphomaniac στις Κάννες.

Και φέτος άκουσε ότι ο Ολιβιέ Νταχάν κάνει ταινία για την Γκρέις Κέλι με τη Νικόλ Κίντμαν και αποφάσισε να ανοίξει με αυτή το Φεστιβάλ. Είναι απορίας άξιο: δεν την είδε. Μια ταινία τόσο κακή ώστε να την «κράξουν» σχεδόν όλοι οι κριτικοί που βρέθηκαν εκεί; Και τι σημασία έχει εάν το υπόλοιπο πρόγραμμα είναι καλό; Αυτό που αρκεί είναι ένα λάθος. Και φέτος οι Κάννες έκαναν δύο (μέχρι στιγμής).

Δύο αν συνυπολογίσει κανείς και την νέα ταινία του Ατόμ Εγκογιάν. Όλοι περίμεναν να δουν το Γλυκό Πεπρωμένο και στην καλύτερη περίπτωση είδαν το κακέκτυπο του Prisoners. Στην χειρότερη είδαν μία ταινία ενοχλητική και αδιάφορη.

Οι Κάννες κάνουν το λάθος να επιλέγουν με βάση το όνομα ή το σκάνδαλο. Και εάν είναι τυχερές η ταινία που τους «κάθεται» είναι το Mr Turner -γιατί έχεις και έναν σκηνοθέτη σαν τον Μάικ Λι-, εάν είναι άτυχες τους βγαίνει το The Captive του Εγκογιάν.

Αναρωτιέσαι όμως: Μήπως δεν τις βλέπουν καν τις ταινίες πριν τις επιλέξουν. Μήπως θέλουν να προβάλλουν και τις «πατάτες» για να γίνεται κουβέντα; Ή μήπως όλα αυτά γίνονται λόγω μιας διεστραμμένης πίστης σε έναν κάποτε αγαπημένο τους σκηνοθέτη (που όμως δεν στάθηκε αντάξιος των προσδοκιών). Ή απλά και μόνο (και εδώ θα γίνω κακιά) για να φωτογραφηθεί ο Ράιαν Ρέινολντς στην Κρουαζέτ;