Aιματοβαμμένη Carrie

Από σήμερα προβάλλεται στους κινηματογράφους η Carrie, η κινηματογραφική διασκευή της ομώνυμης ταινίας του Μπράιαν ντε Πάλμα (1976) που βασίστηκε στο βιβλίο Carrie του Στίβεν Κινγκ.

Η ιστορία διαδραματίζεται γύρω από την έφηβη Carrie White, της οποίας η ζωή δεν κυλάει με καθόλου εύκολο τρόπο. Ενώ ο έξω ο κόσμος προχωρά, ο χρόνος στη ζωή της Carrie έχει σταματήσει να κυλά μέσα στους τοίχους του σπιτιού της που την έχει υποβάλει η θρησκευόμενη και ψυχωσική μητέρα της σε αναγκαστική προσευχή. Μετά από μια τραγική ημέρα της Carrie στο σχολείο, καθώς της έρχεται η περίοδος για πρώτη φορά στα αποδυτήρια και δέχεται τον απολυτό χλευασμό από τις συμμαθήτριές της, ανακαλύπτει κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις που έχει. Τις δυνάμεις αυτές  θα  χρησιμοποιήσει με το χειρότερο τρόπο στο πάρτυ αποφοίτησης του σχολείου της μετά από μια  φάρσα μιας συμμαθήτριας της, που είχε ως στόχο να την εξευτελίσει.

Πρόκειται για ένα δυνατό θρίλερ, με πρωταγωνίστρια μια έφηβη που μετατρέπεται από θύμα σε θύτη. Η Carrie, που επί χρόνια δεχόταν την καταπίεση της θρησκόληπτης μητέρας της και υπήρξε θύμα σχολικού εκφοβισμού από συμμαθήτριές της, εκμεταλλευόμενη τις υπερφυσικές δυνάμεις της ξεσπά με ολέθριες συνέπειες για τον περίγυρό της. Τα συναισθήματα των θεατών για την Carrie διαρκώς μεταβάλλονται από συμπόνοια σε φόβο και πάλι σε οίκτο, καθώς αυτό το βασανισμένο πλάσμα δεν κατόρθωσε ποτέ να λυτρωθεί…

Το ρόλο της Carrie ενσαρκώνει η αθώα και γλυκιά Κλόι Γκρέις Μόρετζ, ενώ τη μητέρα της υποδύεται με μεγάλη επιτυχία η Τζούλιαν Μουρ. H σκηνοθεσία της ταινίας φέρει την υπογραφή της Κίμπερλι Πιρς.

Αμελί & Κώστας Κ.

Και ένα σχόλιο από τον Τάιλερ:

Εάν κάποιος δεν έχει δει την ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα μάλλον θα ικανοποιηθεί. Στο πρώτο μέρος ειδικά όπου βλέπουμε το bullying σε μια περίοδο που δεν υπήρχε bullying ή την στάση της υπερ-θρησκευόμενης μητέρας (εξαιρετική και ανατριχιαστική η Τζούλιαν Μουρ).

Η Κίμπερλι Πιρς, άλλωστε, μας έχει δώσει το εξαιρετικό κοινωνικό δράμα, Boys Don’t Cry. Εάν κάποιος έχει δει το κλασικό, θα δει ουσιαστικά την ίδια ταινία, αλλά αρκετά χειρότερη. Γίνονται κάποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού (κινητά, Internet κλπ) αλλά δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν το remake της ταινίας.

Η ένστασή μου έγκειται και στην Κλόε Γκρέις Μόρετς, η οποία δεν μπορεί να σε πείσει ως θύμα (όχι Κλόε, το να γουρλώνεις τα μάτια δεν σημαίνει ότι βιώνεις έντονα συναισθήματα!) Φανερά αδύναμο, το τελευταίο μέρος της ταινίας (εκείνο που δικαιολογεί τον τίτλο του θρίλερ γιατί το υπόλοιπο αποτελεί απλά μια κοινωνική ταινία). Επίσης μια παρατήρηση: πώς γίνεται το καινούριο να είναι πιο συντηρητικό από το πρώτο (κάτι που γίνεται φανερό στην σκηνή στην τουαλέτα)
.