Child 44

Ένας αφοσιωμένος πράκτορας της MGB θα έρθει αντιμέτωπος με όσα υπηρετεί, όταν θα του ζητηθεί να παραδώσει την γυναίκα του ως προδότρια του έθνους ενώ ταυτόχρονα στην Ρωσία περίεργοι φόνοι παιδιών πληθαίνουν.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τομ Ρομπ Σμιθ, το Child 44 περιγράφει την προσπάθεια του Λέο Ντέμιντοφ (Τομ Χάρντι) να αποκαλύψει έναν serial killer με στόχο παιδιά, σε μια σταλινική Σοβιετική Ένωση που αδυνατεί να πιστέψει ότι υπάρχει εγκληματικότητα στην χώρα. Η ιστορία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου Αντρέι Τσικάτιλο, ο οποίος κατηγορήθηκε για 52 φόνους συνολικά, με δράση στις δεκαετίες των 70s και 80s, ενώ η κινηματογραφική μεταφορά διαδραματίζεται κάποιες δεκαετίες νωρίτερα.

Παρ΄ όλη την διάθεση της ταινίας να ενστερνιστεί το τίτλο του θρίλερ, έχοντας ως σκοπό σταδιακά να αποκαλύψει την ταυτότητα ενός παιδοκτόνου, μοιάζει στην πράξη να έχει αποπροσανατολιστεί και να μην είναι ικανή να προσδιορίσει την ταυτότητα της. Έχοντας ξοδέψει αρκετό κινηματογραφικό χρόνο ώστε να εξηγήσει την προσωπικότητα του Ντέμιντοφ, αλλά και τις βάσεις της σχέσης του με την γυναίκα του Ραίσα, έχει σαν τελικό αποτέλεσμα οι φόνοι να μοιάζουν περισσότερο σαν το κερασάκι στην τούρτα και λιγότερο ως η βασική αφήγηση του έργου.

Η σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Ντάνιελ Εσπινόζα (σε παραγωγή Ρίντλει Σκοτ και με αρχική ανάθεση της σκηνοθεσίας που τελικά δεν υλοποιήθηκε) αλλά και η επιβλητική σε ατμόσφαιρα προσέγγιση των πλάνων δεν καταφέρνουν τελικά να δώσουν εκείνη την φόρμα στην αφήγηση που θα σε καθηλώσει. Η καλή –ίσως- θέληση του έργου να θίξει ζητήματα γύρω από την ηγεσία του Στάλιν μοιάζει να πέφτει στο κενό, όπως η άρνηση οποιασδήποτε εγκληματικής ενέργειας που θα έθιγε την ευδαιμονία της χώρας, το κυνήγι των ομοφυλόφιλων, η απαίτηση για τυφλή αφοσίωση στην πατρίδα ακόμα και με θυσία αγαπημένων προσώπων και άλλα, που τελικά απλά προσπερνούν την οθόνη χωρίς να έχεις τον χρόνο να τα επεξεργαστείς ή ακόμα και χωρίς να έχεις την διάθεση να ασχοληθείς μαζί τους καθώς η ανία έχει αρχίσει να σε φλερτάρει επικίνδυνα.

Τι κι αν το καστ είναι αξιοπρόσεκτο και πολλά υποσχόμενο, όπως πέρα από τον Τομ Χάρντι, που έχει ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών μας σε υψηλά επίπεδα, είναι και εκείνοι που τον συνοδεύουν και έχουν καθιερωθεί στις προτιμήσεις μας όπως ο Γκάρι Όλντμαν και ο Βινσάν Κασέλ, που όμως όταν όλοι αυτοί μιλάνε αγγλικά με ρωσική προφορά τα πράγματα γίνονται δυσάρεστα (αν και το τελικό πρόβλημα της ταινίας δεν είναι αυτό, αλλά μετά από κάποιο σημείο αρχίζουν να σ’ ενοχλούν όλα!).

Το Child 44 μπορεί τελικά να μην είναι εκείνη η ταινία που ήθελε να γίνει, όμως παραμένει ένα «εμφανισιακά» όμορφο κινηματογραφικό δημιούργημα που αν τελικά του αφιερώσεις χρόνο τουλάχιστον θα ενημερωθείς για την ιστορία δημιουργίας του τμήματος ανθρωποκτονιών στην Ρωσία.