26ο ΠΕΚ: Τα Παιδιά του Ιερέα
Μπαίνοντας στην αίθουσα περίμενα να δω μια κωμωδία. Ελάτε τώρα, ακούστε υπόθεση: ένας νεοδιόριστος ιερέας πηγαίνει σε ένα νησάκι της Κροατίας. Εκεί παρατηρεί ότι έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος με θανάτους, ενώ δεν τελεί γάμους και βαφτίσια. Όταν έρχεται να εξομολογηθεί ο περιπτεράς του νησιού, με «αμάρτημα» ότι με τα προφυλακτικά που πουλάει πιστεύει ότι «σκοτώνει» δεκάδες αγέννητα παιδιά, ο ιερέας θα σκεφτεί μια ιδέα. Να τρυπήσει τα προφυλακτικά.
Και ναι, η ταινία είναι κωμωδία. Είναι από αυτές τις ταινίες που σου προκαλούν αβίαστα το γέλιο, τόσο με τις καταστάσεις που παρουσιάζουν, όσο και με το πώς τις παρουσιάζουν. Ένας ήρωας που θέλει το καλό, αλλά είναι τόσο αφελής ώστε να μην μπορεί να διαχειριστεί τις συνέπειες.
Σε αυτές τις συνέπειες θέλω να σταθώ. Γιατί εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και η ταινία του Βίνκο Μπρέσαν σοβαρεύει μαζί τους. Ανάμεσα στα «αθώα» αστεία, ανάμεσα στις γραμμές λέγονται πολύ σοβαρά πράγματα: για το να είναι κανείς γονιός, για την τρέλα, για τα λάθη, για τη μετάνοια, για την εκκλησία -κυρίως για την εκκλησία- (φοβερή η σκηνή που φτάνει στο λιμάνι ένα τεράστιο κότερο και όλοι αναρωτιούνται αν το έχει κανένας διάσημος ή μαφιόζος, μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί ο… επίσκοπος!)
Οι καταστάσεις γίνονται όλο και πιο δραματικές. Ίσως για να φανεί ότι ένα αθώο ψέμα, δεν είναι ποτέ ένα αθώο ψέμα και ότι μια αμαρτωλή αλήθεια θα είναι πάντα μια αμαρτωλή αλήθεια.
Μετά από όλα αυτά, δεν ξέρω αν έχει νόημα να μιλήσω για τις ερμηνείες (υπέροχες), το σκηνικό (η τρέλα φέρνει λίγο σε χωριό του Αστερίξ) ή την φρεσκάδα της σκηνοθεσίας. Είναι και υποψήφια στην κατηγορία Καλύτερης Κωμωδίας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου.
