Cloud Atlas

Cloud Atlas: Το μπερδεμένο ατελείωτο πανηγύρι

Νοιώθω λες και είδα 6 διαφορετικές ταινίες και καμία ολοκληρωμένη!

Πραγματικά έτσι αιτιολογείται απόλυτα γιατί η ταινία αγαπήθηκε τόσο σε Ρωσία και πάτωσε σε Αμερική. Ο Αμερικάνος δεν μπορεί να του βάλεις πάνω από δυο πράγματα ταυτόχρονα στο κεφάλι του, μπερδεύεται κουράζεται και στο τέλος παραιτείται εκνευρισμένος (για το σχετικό μας άρθρο “Άπατο” το πολυδάπανο Cloud Atlas, πατήστε εδώ).

Οι 6 Εποχές και Τοποθεσίες:

1. 1849, Νότιος Ειρηνικός: ένας δικηγόρος πάει στις αποικίες όπου συναντά έναν δούλο
2. 1936, Σκωτία: ένας ομοφυλόφιλος πιανίστας βοηθά έναν ηλικιωμένο συνθέτη
3. 1973, Σαν Φρανσίσκο: μια δραστήρια δημοσιογράφος ανακαλύπτει μια πλεκτάνη
4. 2012, Αγγλία: ένας ηλικιωμένος συγγραφέας αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα
5. 2144, Νέα Σεούλ: μια γεννετικά τροποποιημένη κοπέλα αιχμάλωτη να δουλεύει σε ένα εικονικό εστιατόριο
6. Μετά την Πτώση, 2321 και 2346, Χαβάη: ένας βοσκός προσπαθεί να επιβιώσει στον μετά κατακλυσμό κόσμο

Η ταινία είναι ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ. Έχει πολλά ανόμοια πράγματα και κάποια από αυτά θα δέσουν στο τέλος κάποια όχι. Όλα εξαρτώνται από εμάς τελικά. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να εκφέρει συγκεντρωτική άποψη διότι θα συγκρίνει πολλές παραμέτρους που δε θα έπρεπε. Να μιλήσω για τη σκηνοθεσία; Μα κάθε κομμάτι είναι δουλεμένο από άλλο σκηνοθέτη και έχει το δικό του στιλ. Το αποτέλεσμα -χαοτικό εμένα προσωπικά δε με κούρασε. Λίγο-πολύ έχουμε μια ταινία δράσης τύπου Matrix (1999), ένα post-modern starwars που θύμιζε λίγο το Waterworld (1995) ή Mad Max (1979), ένα σύγχρονο κοινωνικό δράμα που μιλούσε για την τρίτη ηλικία που θύμιζε  Finding Forester (2000) και το φετινό Amour (2012), μια 70’s δημοσιογραφική αστυνομική περιπέτεια αναφορά σε  China Syndrome (θυμάστε με το Jack Lemmon και το πυρηνικό εργοστάσιο και τον Michael Douglas πιτσιρικά με μούσια και μαλλιά; 1979), μια ταινία για έναν απαγορευμένο έρωτα ενός καλλιτέχνη βγαλμένο από το Shine-o Πιανίστας (1996) και μια αποικιοκρατική ιστορική βλέπε Amistad (1997).

Αποφάσεις: Το αποτέλεσμα δεν οφείλετε αποκλειστικά στη σκηνοθεσία. Το σενάριο ακολουθώντας το βιβλίο οδηγεί την εξέλιξη. Για ένα τέτοιο μεγάλο εγχείρημα όμως χρειάστηκαν και γενναίες αποφάσεις. Η απόφαση να συμμετέχουν από κοινού τρεις σκηνοθέτες νομίζω λειτούργησε. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πως αλλάζουν οι οπτικές στα πλάνα ανά ιστορία και να μαντεύει (σχετικά εύκολα) ποιος ανέλαβε την κάθε επιμέρους ιστορία.  Η απόφαση να γίνει όλο το έργο μια μόνο ταινία, με αποτέλεσμα αυτό το μεγαθήριο δεν λειτούργησε. Φυσικά ήταν δύσκολο να κοπεί σε δυο ή περισσότερα μέρη, όμως τελικά το αποτέλεσμα έχει κάποιες από τις ιστορίες ανόμοια ανεπτυγμένες και όπως πεταγόμαστε από το ένα θέμα στο άλλο και την μια εποχή στην άλλη ο θεατής νοιώθει περισσότερο ότι βλέπει τρέιλερ παρά ένα ενιαίο έργο. Χάνεται με λίγα λόγια η ατμόσφαιρα που χτίζει το κάθε σημείο και δεν αναπτύσσονται σωστά ούτε οι σκηνές δράσης ούτε οι πιο δραματικές σκηνές. Η πιο σημαντική απόφαση όμως που έχει να κάνει και με την ουσία της ταινίας είναι οι πολλαπλοί ρόλοι των πρωταγωνιστών.

Η απόλαυση: O κάθε πρωταγωνιστής παίζει τουλάχιστον τέσσερις ρόλους, με τους κεντρικούς να εμφανίζονται από έξι φορές ανά εποχή ενσαρκώνοντας διαφορετικούς χαρακτήρες, ηλικίες, φυλές, ακόμη και διαφορετικά φύλα! Γίνεται το πιο ενδιαφέρον παιχνίδι των θεατών να προσπαθεί να καταλάβει τους γνωστούς ηθοποιούς που μεταμορφώνονται πραγματικά εμφανισιακά (μπράβο στο make-up, φλερτάρει με το όσκαρ). Αξίζει τον κόπο να μείνετε στους τίτλους τέλους να δείτε πόσους από αυτούς ανακαλύψατε κατά τη διάρκεια της ταινίας, μιας που προβάλλονται σε φωτογραφίες ανά ηθοποιό. Από την άλλη όλο αυτό περισσότερο γέλιο προκάλεσε παρά βοήθησε την ταινία. Το όλο εγχείρημα περί μετενσάρκωσης για το οποίο πολλοί κριτικοί μιλούσαν μένει μετέωρο, καθώς η τελική απόφαση έβαλε τους ηθοποιούς σε περισσότερους ρόλους από ότι το βιβλίο ακόμα και μικρούς. Έτσι, καταλήγουν να μας προκαλούν το γέλιο με τις αμφιέσεις τους και τις διαφορετικές προφορές που χρησιμοποιούν (ιδίως o Tom Hanks και o Hugh Grant και ο Hugo Weaving σαν γυναίκα). Αυτό το γεγονός δίνει μια ώθηση στην ταινία που ίσως αλλιώς για πολλούς θα γινόταν βαρετή, αλλά αποπροσανατολίζει την ταινία από το κεντρικό της νόημα.

Σε γενικές γραμμές ήταν μια ταινία που χάρηκα που την είδα, μόνο και μόνο για το γεγονός ότι αφήνει κάτι να έχεις να σκεφτείς και να συζητήσεις στο τέλος , πράγμα σπάνιο στις μέρες μας (εκτός και αν είστε από αυτούς που δεν κατάλαβαν τίποτα). Με απογοήτευσε πάντως το κεντρικό θέμα που πιστεύω δεν ήταν σωστά δουλεμένο, ώστε να γίνει ο σωστός καταμερισμός σκηνών και όλα αυτά τα διαφορετικά είδη και στιλ να έδεναν πιο αρμονικά στη μεγάλη οθόνη. Τότε ίσως να μιλούσαμε για ένα έπος, τώρα δυστυχώς για εμένα δεν κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της μετριότητας με μόνο μερικές πολύ καλές στιγμές.

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους του Άτλαντα:

[checklist]

• καταρχάς πάρτε μαζί μπόλικα φαγητά, ποπ κορν, ταπεράκια, νερά, θα είστε αρκετή ώρα μέσα, 172 λεπτά διαρκεί
• μην πιείτε πολλά υγρά και πάτε τουαλέτα πριν μπείτε, τρις ώρες είναι αυτές κι είναι φασαρία να τρέχετε έξω
• αν δεν έχετε γερή μνήμη ή θέλετε να συγκρατήσετε την υπόθεση προτείνω χαρτί και μολύβι για σημειώσεις
• χαλαρώστε, κάντε γιόγκα, αυτοσυγκεντρωθείτε για να μαντέψετε πρώτοι τους ηθοποιούς στους διαφορετικούς ρόλους τους και να κάνετε φιγούρα στους διπλανούς σας

[/checklist]