Η Κυρία με τα μαύρα

Σε μιά σκηνή της κομψής ταινίας Coco and Igor , η mademoiselle Chanel, αυτοχαρακτηρίζεται, κοράκι , για να δηλώσει τις πενιχρές τραγουδιστικές της ικανότητες. Μάλλον ειναι και το πιό καλοντυμένο, κακόφωνο κοράκι, τουλάχιστον αυτή ήταν η βασική εντύπωση που αποκόμισα αφού ειδα 2 φορές την ταινία. Μια φορά με τη ΘΕΑ Anna Mouglalis, δεν φτάνει.
Αν η πραγματική Chanel πάντως, ήταν τόσο ανεξάρτητη, τόσο καταστροφικά γοητευτική και δυναμική προσωπικότητα, τόσο αδίσταχτη συναισθηματικά και τόσο σφιχτή αναφορικά με τις οικονομικές διεκδικήσεις των υπαλλήλων της[ η σκηνή όπου απορρίπτει τα αιτήματα των υπαλλήλων είναι παράδειγμα προς αποφυγήν , για κάθε εργοδότη που δεν θέλει να χαρακτηριστεί καπιταλόσκυλο…] όσο την παρουσιάζει με την εξαίρετη ερμηνεία της η χάρμα οφθαλμών, Mouglalis, τότε φοβάμαι πως η αμφιθυμία εμφιλοχωρεί σε ο,τιδήποτε αισθανόμαστε γιαυτο το “ιερό τέρας” της μόδας.
Οι ερμηνεία και της Mouglalis αλλα και του Mads Mikkelsen(ο “κακός” επιχειρηματίας του Casino Royale) ως Ιγκόρ Στραβίνσκυ, είναι εντελώς αξιοπρόσεκτες. Ενας αυστηρός με τον εαυτό του και τους συνεργάτες του μουσικοσυνθέτης, που όλο του το πάθος το διοχετεύει στη μουσική του, την οποία καθαρογράφει με στοργή η αφοσιωμένη και φιλάσθενη σύζυγός του Κάτια, τη οποία έχει “προικίσει” με 4 παιδιά. ‘Ωσπου συναντιέται με την ανερχόμενη σχεδιάστρια μόδας Γκαμπριέλ Σανέλ, αυτήν που “ακόμη και στη θλίψη δίνει κομψότητα” και τον συνεπαίρνει η αριστοκρατική υπεροχή της, το επιβλητικό, αυστηρά ασπρόμαυρο σπίτι της έξω απ΄το Παρίσι το οποιο του παραχωρεί γενναιόδωρα, η θηλυκότητά της που γνωρίζει πως να κρύβεται κάτω από υπέρκομψα σύνολα δικής της έμπνευσης, και να φανερώνεται με τους δικούς της όρους και χρόνους.
Γιατί ο δύστυχος Ιγκόρ, όταν συνειδητοποιεί πως κερατώνει , εν γνώσει της κατ’ ουσίαν, τη σύζυγό του , και νιώθει αναδρομικά όλα αυτά που ο ξενέρωτος συζυγικο-οικογενειακός βίος του έχει κλέψει, προσπαθεί να περισώσει κάτι απ΄την προσωπικότητά του ,πριν τη σαρώσει ολοκληρωτικά ο τυφώνας Σανέλ, λέγοντάς της περιφρονητικά, ” μα είσαι μόνο καταστηματάρχης, όχι καλλιτέχνης” [σαν εκείνον], για να εισπράξει την αμείλικτη απάντηση-απόδειξη οτι η οξυτοκίνη δεν κατακλύζει όλα τα θηλυκά, μετά το σεξ- “φύγε”.
Η Anna Mouglalis θα το ξαναπώ είναι αισθητική απόλαυση. Ψιλόλιγνη Κοκό, απρόσιτη αν ξύσεις κάτω απ΄τη επιφάνεια, φιγούρα, ντυμένη πάντα στα μαύρα ή λευκά, με ψηλοτάκουνα και πέρλες κι ένα τσιγάρο μονίμως μπλεγμένο στα δάχτυλά της, να συντηρεί τη μπάσα φωνή της. Κυριαρχεί , οπως μονο οι αστοί με συνείδηση της δύναμής τους μπορούν, πάνω στους υπαλλήλους και τον περίγυρό της.
Αγνοώ το ψυχολογικό τίμημα που ενδεχομένως καταβάλει αυτή η γυναικα, για την κομψότητα που διαπερνάει και την παραμικρή της κίνηση, αν ειναι ετσι και εκτός ρόλου. Απ΄ όσο θυμάμαι πάντως, στην πρώτη ταινία του Πάνου Κούτρα, ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ όπου πρωταγωνιστούσε, ήταν κι εκεί ΓΥΝΑΙΚΑΡΑ επιτομή της κομψότητας, κι αυτό δεν αφορούσε μόνο τα ρούχα.
Η μουσική το ίδιο κομψή, είτε είναι του Στραβίνσκυ ή ειδικά φτιαγμένη για την ταινία απ’ τον Gabriel Yared. Προσέξτε επίσης το ιλουζιονιστικο όργιο των τίτλων.

Η Ιεροτελεστία της ‘Ανοιξης, σε μαύρο φόντο με τριπλή σειρά από λευκές πέρλες. ‘H πως μία ταινία μας (ξανα)θυμίζει αυτό που κανένας σύζυγος δεν αντέχει να παραδεχτεί- ότι ο γάμος αποτελεί τον τάφο του ‘Ερωτα, κι ας είναι φτιαγμένος απ΄το ακριβότερο μάρμαρο.

Φράνσις