Coco

Στην πλούσια κουλτούρα του Μεξικού μάς ταξιδεύει η νέα ταινία της Pixar, Coco. Ακολουθώντας την παράδοση που τη θέλει να ασχολείται με πιο «ενήλικα» θέματα, η ταινία παρακολουθεί τις περιπέτειες ενός αγοριού του Μιγκέλ που μεγαλώνει σε μία οικογένεια που έχει εξορίσει τη μουσική από τη ζωή της. Ο ίδιος θέλει μόνο να γίνει μουσικός και η σκέψη αυτή θα τον οδηγήσει μέχρι μια καταραμένη κιθάρα που θα τον μεταφέρει στη Χώρα των Νεκρών. Εκεί θα βρει τους χαμένους προγόνους του και θα προσπαθήσει να εκπληρώσει το όνειρό του.

Με απόλυτο σεβασμό απέναντι στη μεξικανική παράδοση και τον πολιτισμό του Μεξικού, το Coco είναι μια περιπέτεια που ξεκινώντας θα θυμίσει σε κάποιους τον Κούμπο και τις Δυο Χορδές. Οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο ταινίες είναι στην πραγματικότητα λίγες και ενώ το Coco ξεκινάει μάλλον υποτονικά, γρήγορα απογειώνεται μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων που κορυφώνεται με την επίσκεψη του Μιγκέλ στη Χώρα των Νεκρών.

Εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν. Πώς να μιλήσεις εύκολα στα παιδιά για έννοιες όπως ο θάνατος και η λησμονιά; Το Coco προσπαθεί να το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και όχι μόνο τα καταφέρνει, αλλά προς το τέλος δημιουργεί και έντονη συγκίνηση στον θεατή που θα δυσκολευτεί να κρατήσει τα μάτια του στεγνά.

Με χαρακτήρες που σε κάνουν να νοιάζεσαι για αυτούς, αλλά με μία πλοκή που είναι σχετικά προβλέψιμη, το Coco επενδύει στα συναισθήματα και τη συγκίνηση, στις αναμνήσεις, στο σημάδι που αφήνουμε πίσω μας, σε αυτούς που μας κρατάνε ζωντανούς και στην σκοτεινή πλευρά της φήμης.

Μεγάλο ατού ο τίτλος της ταινίας που αναφέρεται όχι στον ίδιο τον ήρωα, αλλά στην προγιαγιά του.

Συνολικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Coco είναι ένα παραμύθι ενήλικο, φτιαγμένο όμως με τα υλικά που λατρεύουν τα παιδιά, ένα παραμύθι εμπνευσμένο από την παράδοση του Μεξικού που συνδέει το σκοτεινό με το πολύχρωμο.