CRY MACHO

Παλαίμαχος και πρώην σταρ των Ροντέο ο Μάικ Μάιλο, συμφωνεί με τον πρώην εργοδότη του να πάει στο Μεξικό προκειμένου να φέρει πίσω τον γιο του ο οποίος είναι δέσμιος της μητέρας του. Εκεί θα εντοπίσει τον νεαρό Ράφα, που είναι αχώριστος με τον κόκκορα του ονόματι Μάτσο, θα τον πείσει να επιστρέψει στον πατέρα του, αλλά κατά πόδας θα τους ακολουθούν οι αρχές και οι απεσταλμένοι της μητέρας του. Μία στάση όμως σε ένα χωριό κοντά στα σύνορα, θα φέρει αλλαγές στα σχέδια τους και μία νέα τροπή στη ζωή του γερογκρίνγκο.

Στα 91 του χρόνια ο Κλιντ Ιστγουντ, επιμένει να χαρίζει στο κοινό αλλά και στον κινηματογράφο, ταινίες οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στην παλιά παράδοση αλλά και την ανάγκη για μία νέα στροφή στα αγνά ”υλικά” που έκαναν τις ταινίες χάρμα οφθαλμών. Χωρίς μελοδράματα και χωρίς κορώνες, ο Κλιντ είναι αποδεδειγμένα ένας σκηνοθέτης με μεγάλη ευαισθησία (συναισθηματική αλλά και κινηματογραφική) ο οποίος βάζει φωτιά στους διαλόγους του με την μία ειρωνική ατάκα να διαδέχεται την άλλη ( ιδίως στους διαλόγους του με τον μικρό) χάρις στο σενάριο που ξέρει ότι τα πολλά λόγια, όπως και οι πολλές μπερδεμένες καταστάσεις , είναι φτώχεια. Αντί αυτού έχουμε μια απλή ιστορία που όμως επιλέγει να ξετυλιχθεί με τον πιο όμορφο, αισιόδοξο και εύκολο τρόπο, αφήνοντας τον Κλιντ να θερμαίνεται περισσότερο όσο περνάει η ώρα και την ιστορία να καταλήγει σε μία υπέροχη ρομαντική σκηνή χορού.

Φλερτάροντας με το είδος του road movie αλλά χωρίς να είναι, λόγω του ότι το ταξίδι διακόπτεται από την παραμονή τους σε ένα χωριό που θα λειτουργήσει ως η δεύτερη και τελευταία ευκαιρία του ήρωα να φτιάξει την ζωή του, το Cry Macho πετυχαίνει χωρίς να έχει στόχο το σπουδαίο να χτυπάει φλέβα συγκίνησης και απόλαυσης, υποβοηθούμενο από το καταπληκτικό μοντάζ του Τζόλ Κοξ ( Oscar για τους Ασυγχώρητους), την ειδυλλιακή φωτογραφία, το σεναριακό χιούμορ και το εύρημα του κόκκορα Μάτσο, αλλά κυρίως από την παρουσία του θρύλου Κλιντ Ίστγουντ.

Αφέλειες και εύκολες λύσεις και ίσως ένα λάθος casting για τον ρόλο του νεαρού Ράφα παραβλέπονται, αφού στο τέλος της ταινίας αυτό που κερδίζουμε είναι μία αίσθηση γαλήνης και μία ικανοποίηση που ο Κλιντ είναι ακόμα εδώ και κάνει σινεμά για να αναπνέει ο ίδιος και να χαίρονται οι θεατές του. Ο τελευταίος ρομαντικός της Άγριας Δύσης, ο πρώην μάτσο και ένας κόκορας που γλίτωσε από τις μάχες και βρίσκει την γαλήνη. Η ωραιότερη αλληγορική σύνδεση που είδαμε τελευταία στο σινεμά.