Ο αγαπημένος του Θεού
Η σειρά των 2 κύκλων μέχρι στιγμής, αγγλο-αμερικάνικης παραγωγής (το BBC έχει βάλει το χεράκι του) με τίτλο DA VINCI’S DEMONS ξεκινάει με μία άκρως προσωπική στιγμή: ο Δούκας του Μιλάνου (του Οίκου των Σφόρτσα- άπαιχτος ο Hugh Bonneville σε συντομότατο ρόλο) ουρεί εκκωφαντικά μέσα στα διαμερίσματά του, τσίτσιδος έχοντας μόλις σηκωθεί απ΄το κλινάρι του, το οποίο ζεσταίνει ένας επίσης τσίτσιδος νεαρός.
Ναι, η πολύ ιντριγκαδόρικη και καλογυρισμένη σειρά με τους 8 σκηνοθέτες και σχέδια για προβολή και 3ης σεζόν (ο α’ κύκλος κυκλοφορεί ήδη σε dvd), είναι σίγουρα gay-friendly. Κάτι βεβαίως που δεν αποτελεί ιστορική ανακρίβεια για τα δεδομένα της Φλωρεντίας του 15ου αιώνα ( αξίζει να σημειωθεί πως ένας εκ των σκηνοθετών και δημιουργός της σειράς, ο David S.Goyer γύρισε στα κρυφά τη σκηνή του ερωτικού φιλιού μεταξύ του Λεονάρντο και ενός εκπορνευόμενου του Τζάκοπο Σαλταρέλι,στο 5ο επεισόδιο του α’ κύκλου, επειδή φοβήθηκε παρέμβαση του τηλεοπτικού δικτύου…). Η σειρά αποτελεί μιά μυθοπλαστική παρουσίαση της υποτιθέμενης “απόκρυφης” νεανικής ζωής του θρύλου και Μεγάλου Δασκάλου της ζωγραφικής,αλλά και αντιπροσωπευτικού δείγματος του uomo universale (του αναγεννησιακού προτύπου ευρυμάθειας), Leonardo da Vinci, όταν ήταν 25 ετών και στη Φλωρεντία κυριαρχούσαν οι πανίσχυροι τραπεζίτες Μεδίκοι. Χωρίς να είμαι ειδήμων στον Λεονάρντο ,αλλά από μία προχειρη έρευνα που έκανα διαπίστωσα ότι η σειρά σε γενικές γραμμες είναι ιστορικά ακριβής. Και μέχρι στιγμής δεν μπόρεσα να καταλαβω γιατι της χρεώνουν ανακρίβειες, παρά το ότι έχει ήδη μαζέψει αρκετά βραβεία. Η βασική λεπτομέρεια ότι ο Λεονάρντο ήταν αριστερόχειρας, τηρείται απ΄όσο θυμάμαι(αν και παρουσιάζεται και ως αμφιδέξιος), αν και ομολογώ πως ειναι το τελευταίο που πρόσεξα πάνω σ΄αυτο το πανέμορφο, κολασμένο πλάσμα που τον υποδύεται, τον Tom Riley, απλούστατα επειδή έχω χαζέψει εντελώς με την παρουσία/ερμηνεία του.
‘Οσοι είχατε λατρέψει τον Joseph Fiennes στο Shakespeare In Love, εδώ έχετε την ευκαιρία ν’ απολαύσετε ένα τρις καλύτερο “αντίγραφό” του. Ο 33χρονος , Άγγλος ηθοποιός, ζωγραφίζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πανέμορφος, σέξι, πανέξυπνος, εφευρετικός και αεικίνητος, ειναι ακαταμάχητος και αν λάβουμε υπόψη τους “ύμνους” του Giorgio Vasari για την ομορφιά και το πνεύμα του ζωγράφου-εφευρέτη-γλύπτη-φυσιοδίφη-χαρτογράφου-ανατόμου-αρχιτέκτονα-μηχανικού-συγγραφέα Ντα Βίντσι, τότε μάλλον πρόκειται για πολύ πετυχημένη ενσάρκωση. Ο Ντα Βίντσι του Riley είναι απλώς αξιαγάπητος, η σειρά έχει πολύ όμορφα κοστούμια και η αναβίωση της Φλωρεντίας του 15ου αιώνα, ειναι πολυ πειστική( τα γυρίσματα έγιναν στην Ουαλλία ,αλλά δημιουργήθηκαν και αρκετές κατασκευές για την απαναπαράσταση της θρυλικής πόλης). Εκτός της χειμαρρώδους ερμηνείας του πανέμορφου Riley πρέπει να επισημανουμε και τις πολυ ωραίες γυναίκες που συμπρωταγωνιστούν (και ενίοτε συνευρίσκονται ερωτικά με τον Λεονάρντο, αν και οι πληροφορίες για την ερωτικη του ζωή ειναι μάλλον ασαφείς και ομιχλώδεις), η Laura Haddock – με ρόλο μοιραίο , μιά κουκλάρα άξια “διάδοχος ” της A.Jolie θα έλεγα, η πολύ τσαχπίνα Hera Hilmar Μποτιτσελικής ομορφιάς, η Lara Pulver, ο Bronzino θα ευχαριστιόταν πολύ να τη ζωγραφίσει. Επίσης πολύ καλοί στους ρόλους τους είναι οι : Blake Ritson,υποδυόμενος τον Κόμη Ριάριο(μεγάλο κάθαρμα)- ανεψιό του έτερου μεγάλου καθάρματος Πάπα Σίξτου IV,τον οποίο υποδύεται ο James Faulkner, o Elliot Cowan που υποδύεται τον Λορέντζο των Μεδίκων, τον επονομαζόμενο και Μεγαλοπρεπή, και ο Paul Rhys που υποδύεται τον Βλαντ Τέπες.
Το πολύ ενδιαφέρον σ’αυτή τη σειρά που την καθιστά αξιοπρόσεκτη ειναι οτι δίνει μεγαλύτερο βάρος στις λοιπές ιδιότητες του μεγάλου ζωγράφου- στο ότι ήταν αρχιτέκτονας-μηχανικός κι εφευρέτης και τις ικανότητές του τις χρησιμοποίησαν εκτενώς οι ισχυροί της εποχής του, και οι Μέδικοι αλλά και οι Σφόρτσα- ο Δούκας του Μιλάνου Λουντοβίκο, είχε στην υπηρεσία του τον Λεονάρντο για 17 χρόνια, αλλά και οι διαβόητοι Βοργίες. Η ακαταμάχητη παρουσία του Tom Riley , η ωραία μουσική του Bear Mc Creary, οι εντυπωσιακοί τίτλοι έναρξης , και η πολύ καλή αναβίωση της εποχής (αν και η σειρά δεν φτάνει το The Borgias σε ομορφιά σκηνικών,κοστουμιών), εξισορροπούν θα έλεγα κάποιες αμερικανιές που την υπονομεύουν (λόγου χάριν, είναι δυνατόν εν μεσω 15ου αιώνα, να προσφωνούν τον Λεονάρντο “Λίο”;!! ). Ο Riley, πέρα απ΄το ότι είναι πολύ hot, πλάθει έναν Λεονάρντο συνδυασμό “Ερωτευμένοιυ Σαίξπηρ” και “Σέρλοκ Χολμς” αλά Robert Downey jr. Και αν σας φαίνεται εξωφρενικό αυτό που μόλις διαβάσατε, παρατηρήστε το πως παθιάζεται με την ανεύρεση ενός σημαντικότατου βιβλίου και καλά, το οποίο σχετίζεται με μία θρησκευτική αδελφότητα τους Γιούς Του Μίθρα ( ειναι γνωστό, τουλάχιστον ετσι έγραψε ο Dan Brown, οτι ο Λεονάρντο ειχε μιά κλιση προς τις σκοτεινές τέχνες), πως ψάχνει με επιμονή και παρατηρητικότητα τα σημάδια, τα σύμβολα και τα υπονοούμενα, που θα τον οδηγήσουν στην κατακτηση της Αλήθειας ( αλλά και στη διαλεύκανση του μυστηρίου που περιβάλει την εξαφάνιση της μητέρας του). Νομίζω πως ο Freud θα παρακολουθούσε μ’ ευχαρίστηση τη σειρά και θ’απολάμβανε το τεκνό Λεονάρντο να στοιχειώνεται από οράματα στο κέντρο των οποίων βρίσκεται η μορφή της μητέρας του Κατερίνας , μιάς “ταπεινής” την οποία άφησε έγκυο ο ευυπόληπτος συμβολαιογράφος πατέρας του Πιέρο, εκτός γάμου. Ο “νόθος” Λεονάρντο που δεν γνώρισε τη μαμά του, και απορρίπτεται συνεχώς απ΄τον μπαμπά του, αμ έπος ψυχαναλυτικόν, αμ έργον.
H χρόνια κωλυσιεργία που βασάνιζε τον Λεονάρντο (procrastination) απεικονίζεται στη σειρά ,τον βλέπουμε να καταπιάνεται με πολλά projects ταυτόχρονα, μ’αποτέλεσμα να τα παρατάει όλα στη μέση… Είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλούς πίνακές του, τους ολοκλήρωσαν μαθητές του. Εν πάσει περιπτώσει, είτε ως ερασιτέχνης “ντετέκτιβ” είτε ως ταλαντούχος ζωγράφος, εφευρέτης και μηχανικός, ο Tom Riley μας προσφέρει έναν Λεονάρντο-σκέτο σίφουνα, που δεν αφήνει τίποτα ανεπηρέαστο στο πέρασμά του. Όσο για την ιστορική ανακρίβεια, σίγουρα το make believe επιτυγχάνεται όταν προσέχουμε τις μικρολεπτομέρειες, αυτά που κάνουν τον θεατή να αισθάνεται πως έτσι συνέβησαν τα πράγματα, άλλα ας μην ξεχναμε πως πρόκειται περί μυθοπλασίας , έστω με ιστορικό υπόβαθρο φαντάζομαι. Κάποιες λεπτομέρειες μεγεθύνονται, κάποιες αποσιωπούνται ίσως , αλλά όλα συγκλίνουν σε ένα σημείο : σε μιά φρενιασμένη απεικόνιση αυτού του θαυμάσιου μυαλού , του ακούραστου εφευρέτη, της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που ήταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η Τέχνη είναι ένα ψέμα που λέει την αλήθεια…