Ο χορευτής (Dancer)
Η εντυπωσιακή καριέρα του Σεργκέι Πολούνιν – παιδιού θαύματος του μπαλέτου- καταγράφεται σε ένα ντοκιμαντέρ που μιλά όχι μόνο για το (αποκαλούμενο συχνά από τα μέσα ενημέρωσης «κακό παιδί του μπαλέτου»), αλλά και για τον σκληρό κόσμο του επαγγελματικού χορού. Από τα παιδικά, φτωχά -αλλά ευτυχισμένα- παιδικά χρόνια στην Ουκρανία, μέχρι την αποθέωση που γνώρισε στο Royal Ballet του Λονδίνου και από εκεί στην απόφαση να τα παρατήσει όλα, το ντοκιμαντέρ καταγράφει βασικούς σταθμούς στη ζωή του Πολούνιν.
Πρώτα απ’ όλα είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι. Ο ίδιος ο Πολούνιν μιλά για το πώς το μπαλέτο υπήρξε για τον ίδιο μια προσπάθεια να ενώσει ξανά την οικογένειά του που αναγκάστηκε να χωριστεί, προκειμένου να μπορέσει ο ίδιος να προχωρήσει στον κόσμο του μπαλέτου (ο πατέρας του πήγε να εργαστεί στην Πορτογαλία, η γιαγιά του ήρθε στην Ελλάδα, ενώ όταν ο ίδιος πήγε να σπουδάσει στο Royal Ballet του Λονδίνου η μητέρα του αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ουκρανία αφήνοντάς τον μόνο του).
Πρόκειται για μία συναρπαστική ζωή: η σκληρή προπόνηση, ο πόνος, τα άγρια πάρτι, η επιθυμία να μη σε βλέπουν, να μην είσαι στα φώτα της δημοσιότητας, όλα αυτά είναι ζητήματα που κάνουν την εμφάνισή τους στο ντοκιμαντέρ του Στίβεν Κάντορ. Η αναφορά στις άγριες μέρες και νύχτες του Πολούνιν καταλαμβάνουν μικρότερο χώρο στην ταινία: περισσότερο ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη πώς ένας άνθρωπος που φαινομενικά μοιάζει να τα έχει όλα μπορεί να προτιμά να τα παρατήσει όλα.
Ο «χορευτής» είναι ένα μάλλον κλασικό ντοκιμαντέρ: δεν θα δει κανείς εδώ animation ή άλλα «τερτίπια». Ταυτόχρονα, όμως, πρόκειται και για μία άκρως συναρπαστική ιστορία που απαιτεί την συναισθηματική εμπλοκή του θεατή: η άνοδος και η πτώση και η νέα αρχή ενός ανθρώπου που στα 27 του ακόμα προσπαθεί να μάθει τον εαυτό του, ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε να προσπαθήσει να επανευφεύρει τον εαυτό του (αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σεργκέι Πολούνιν μετά την απόφασή του να εγκαταλείψει το Royal Ballet που τον είχε αναδείξει κεντρικό χορευτή και μάλιστα τον νεότερο σε ηλικία, αναγκάστηκε να πάει στη Ρωσία και να χτίσει από την αρχή την καριέρα του, συμμετέχοντας μάλιστα σε reality, ενώ πρόσφατα σημείωσε τεράστια επιτυχία χορεύοντας συγκλονιστικά υπό τους ήχους του Take me to Church).
Τελικά να τη δω;
Ένα συγκινητικό και συναρπαστικό πορτρέτο ενός ανθρώπου και μια έμμεση καταγραφή του σκληρού κόσμου του επαγγελματικού χορού.
