Τίποτα δεν τελειώνει κύριε Κόλινς (Danny Collins)

Ο Ντάνι Κόλινς είναι ένας μεγάλος ροκ σταρ που στα νιάτα του υπήρξε μάλλον ιδεαλιστής. Σε προχωρημένη ηλικία, όμως, κάνει τη μία συναυλία μετά την άλλη, τραγουδώντας τα ίδια τραγούδια που τραγούδαγε πριν από αρκετές δεκαετίες. Το κοινό του είναι ένα μάτσο ηλικιωμένοι, έχει σχέση με μία πιτσιρίκα, έχει να γράψει τραγούδια εδώ και 30 χρόνια και φυσικά σιχαίνεται τη ζωή του. Μέχρι τη στιγμή που ο καλύτερος φίλος και μάνατζερ του θα του αποκαλύψει ότι πριν από δεκαετίες του είχε στείλει γράμμα ο Τζον Λένον, ίνδαλμα του Ντάνι Κόλινς. Ο τελευταίος αρχίζει να αναρωτιέται τι θα έκανε διαφορετικά εάν είχε λάβει το γράμμα τότε που έπρεπε. Η απάντηση βρίσκεται στο Νιού Τζέρσι, όπου βρίσκεται η αποξενωμένη οικογένειά του.

Οι ιστορίες γκρινιάριδων ηλικιωμένων που μετανοημένοι αποφασίζουν να αλλάξουν τη ζωή τους και να έρθουν κοντά στις οικογένειες που δεν γνώρισαν ποτέ (ή που δεν γνώρισαν ποτέ καλά) είναι μάλλον δημοφιλείς στο Χόλιγουντ. Εδώ, η ταινία του Νταν Φόγκελμαν παίρνει ως αφορμή μια πραγματική ιστορία (εκείνη του τραγουδιστή της φολκ μουσικής Στίβ Τίλστον, ο οποίος 30 χρόνια μετά έλαβε ένα φιλικό γράμμα από τον Τζον Λένον που του ζητούσε να ανταλλάξουν απόψεις για την τέχνη και το ξεπούλημά της) και το πηγαίνει αρκετά βήματα παραπέρα.

Δεν πρόκειται, βέβαια για κωμωδία, αλλά για το είδος της ντραμεντί, ένα μείγμα δραματικής ή κοινωνικής ταινίας με στοιχεία κωμωδίας που θα μπορούσε εύκολα να αποτύχει εάν δεν διέθετε προσγειωμένο διάλογο και πολύ καλούς ερμηνευτές.

Γιατί ναι, ο Αλ Πατσίνο δεν κάνει και κάτι τόσο διαφορετικό από αυτά στα οποία μάς έχει συνηθίσει, αλλά ο ρόλος του Ντάνι Κόλινς είναι ένας ρόλος που του ταιριάζει και που παίζει με αυτοπεποίθηση και φυσικότητα. Είναι χαρακτηριστικό όλης της ταινίας. Οι ηθοποιοί δεν προσεγγίζουν τους ρόλους τους επιτηδευμένα. Το αντίθετο, μάλιστα. Εκφέρουν τις ατάκες τους απλά, όπως θα το έκαναν στην πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο βρήκα πολύ καλούς όλους τους ηθοποιούς, από τον Κρίστοφερ Πλάμερ και την Ανέτ Μπένινγκ μέχρι την Τζένιφερ Γκάρνερ.

Και μπορεί το σενάριο να προσθέτει πολλά πράγματα (η επιθυμία του Ντάνι να βρει τον εαυτό του μέσω τις μουσικής, του έρωτα, της προσέγγισης με την οικογένειά του), αλλά αυτό που μετράει είναι η έλλειψη επιτήδευσης και η προσπάθεια να φτιαχτεί κάτι πρωτότυπο.

Έτσι γίνεται και μια προσπάθεια να αναιρεθούν όσα κλισέ θα μπορούσε να της προσάψει κάποιος. Για παράδειγμα όταν ο… παππούς αποφασίζει να κάνει ένα δώρο στην οικογένεια της εγγονής του, λέει στον γιο του ότι μπορεί να συνεχίσει να τον μισεί, καθώς έτσι κι αλλιώς η λύτρωση δεν εξαγοράζεται.

Στο ίδιο κλίμα κινείται και το σχετικά ανοιχτό τέλος της ταινίας. Ξέρεις πάνω κάτω τι θα γίνει, αλλά ο σκηνοθέτης δεν σου δίνει (ξανά)μασημένη τροφή στο πιάτο.

Τελικά να τη δω;

Χαριτωμένη κοινωνική ταινία με κωμικά στοιχεία και καλές ερμηνείες.