Κόσμος Ανζελικά πλασμένος…

Την τηλεοπτική σειρά , πάνω στην οποία βασίστηκε  το τελευταιο πόνημα του Tim Burton  Dark  Shadows  ομολογώ ότι δεν τη θυμαμαι καθόλου. Τη δουλειά όμως του Burton  αποκλείεται να την ξεχάσω. Αφενός επειδή εφτιαξε μια  πολύ ωραία ταινία  με την χαρακτηριστική γκόθικ αισθητική του, που με ξετρελαίνει ,αφετέρου επειδή έδωσε την ευκαιρία στα γυναικεία μέλη του καστ να παίξουν θαυμάσια, με πρώτη  και καλύτερη όλων, την Eva Green, στο ρόλο της πανέμορφης κι εκδικητικής μάγισσας Ανζελίκ Μπουσάρ, υπηρέτριας στο επάγγελαμ, εκεί στο Λίβερπουλ του 1760, επιχειρηματία θαλασσινών, εδώ στο Μέην της Αμερικής του 1972, η οποία  βασανίζει αιώνια (και δεν είναι σχήμα λόγου) τον μη επιθυμούντα να γίνει εραστής της, απόγονο του τρανού επιχειρηματια της περιοχής, ονοματι Μπαρνάμπας Κόλινς, τον οποιο υποδύεται ο ξεκαρδιστικός Johnny Depp.

Απολαυστικες ειναι και οι υπόλοιπες κυρίες βεβαίως: η Michelle  Pfeifer στο  ρόλο της “αρχηγού” της οικογένειας  Κολινς, Ελίζαμπεθ, η Chloe Grace Moretz  στο ρολο της εκνευριστικής και μονίμως οργισμένης  έφηβης κόρης της, Καρολάϊν, και η Helena Bonham Carter , πάντα σαρκαστική και αυτοσαρκαζόμενη, υποδυόμενη την ψυχίατρο δρ. Τζούλαι Χόφμαν, η οποία υποτίθεται πως πηγε  στον πύργο των Κόλλινς  για 1 μήνα και ξεμεινε 3 χρόνια. Λεπτομέρεια: και αυτή και ο μοναδικός υπηρέτης του  πύργου , Γουίλι ( τον υποδύεται ο Jackie Earle Haley) ειναι σπανίως ξεμέθυστοι.

Μπορει ο Μπαρνάμπας του -πάντα  μαγνήτη ο,τι και να παίξει- Depp να δίνει ρέστα αλλα το αντίπαλο δέος , η εκθαμβωτική  Ανζελίκ, σε κρατούν δέσμιο της ταινίας. Η ερμηνεια της Green  πιστευω οτι ειναι η καλύτερή της μέχρι τώρα.

Τα κοστούμια ειναι  της Colleen  Atwood, και η μουσική  του Danny Elfman.

Τελικά, τι ακριβώς ειναι το Dark Shadows;  Μόνο μια ακομη εντυπωσιακή βαμπιροταινία; Με μάγισσες και λυσίκομες δεσποσύνες που στοιχειώνουν πύργους ψιθυρίζοντας “βοήθησέ με”;  Νομιζω οτι η “ουσία” αυτης της ταινίας είναι  ενας ανεκπλήρωτος έρωτας. Ερωτας που εμεινε ανικανοποίητος. Το  όχι  του Μπαρνάμπας αποδείχτηκε  ισχυρότερο του σε  θελω  της Ανζελίκ, που ομως  βρήκε πλάγιο τρόπο να ικανοποιηθεί: μέσω μιας άσβεστης κατάρας. Το πάρα πολύ ενδιαφέρον  είναι  η κυριαρχία των γυναικών: όχι μονο  υπάρχει σαφής μητριαρχική ροπή  μέσα στην οικογένεια -χαρακτηριστικός ο διαλογος μεταξύ Ελίζαμπεθ και Βικτώρια (η Bella Heathcote  σε διπλό ρόλο )- αλλά  στην ουσία ο,τιδήποτε  κακό συμβαίνει σ’αυτη την οικογένεια εχει μια και μοναδική αιτία: την Ανζελίκ.

Το φινάλε ειναι εξαιρετικά βίαιο. Μη  σας ξεγελά το χιούμορ. Ανθρωποι διαμελίζονται, εκσφενδονίζονται, στραγγίζονται απ΄το αίμα τους. Η ταινία του Burton  ειναι μια απολαυστική σύναξη περίεργων όντων, που  επιπλέον  επαληθεύει την άποψη  που λεει ότι αν τους πολέμους τους διεξήγαγαν γυναίκες, δεν θα έμενε τίποτα όρθιο…