ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Από Μακριά (Desde Allas)

2popcorn

(Λορένσο Βίγας, Βενεζουέλα – Μεξικό, 2015, 93′)

Ο Αρμάντο, ένας 50άρης που ζει στο Καράκας, πληρώνει νεαρούς άνδρες για να τους παρακολουθεί χωρίς να τους αγγίζει. Μία μέρα γνωρίζει τον Έλντερ, έναν νεαρό 17χρονο, ένα αγρίμι, επικεφαλής μίας συμμορίας. Θα προσπαθήσει να τον προσεγγίσει και εκείνος θα αντιδράσει βιαία. Παρά την αρχική του επιθετικότητα, ο Έλντερ θα αρχίσει να έρχεται κοντά στον Αρμάντο. Την ίδια ώρα, η έλευση του πατέρα του Αρμάντο στο Καράκας θα ανατρέψει τις ζωές των κεντρικών χαρακτήρων.

vigas1

Όπως ομολογεί και ο τίτλος της ταινίας, το «Από Μακριά» αποτελεί μια ιστορία προσέγγισης και απομάκρυνσης, έναν παράξενο «χορό» ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες, ο ένας εκ των οποίων ξέρει μόνο να ζει απόλυτα και παθιασμένα, ενώ ο άλλος συγκεκριμένα και «από μακριά». Η ταινία θέλει να αφηγηθεί αυτή την ιστορία ερωτισμού και το κάνει επιλέγοντας να μας πει ελάχιστα για τους χαρακτήρες -για παράδειγμα η παρουσία του πατέρα του Αρμάντο και ο ρόλος του στη ζωή του μένει μυστηριώδης καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας-, ενώ δεν επιλέγει να στρέψει την κάμερα στα πρόσωπα. Είναι λες και επιλέγει να αφήσει τον θεατή επίτηδες μακριά από αυτούς τους δύο ανθρώπους, στοχεύοντας στο να τους πείσει να τους ακολουθήσουν έστω και έτσι.

Είναι δύσκολο, όμως, με την ελάχιστη ανάπτυξη των χαρακτήρων -ξέρουμε ότι ο Έλντερ είναι παθιασμένος και ο Αρμάντο μάλλον ψυχρός- και με τα σημαντικότερα πράγματα να συμβαίνουν ουσιαστικά εκτός πλάνου να εμπλακεί συναισθηματικά ο θεατής, πράγμα απαραίτητο αν σκεφτούμε ότι αυτή είναι μία ερωτική ιστορία.

desde-allaweb-1140x660

Ο Λορέντσο Βίγας με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο φτιάχνει αυτό που θα λέγαμε μία «φεστιβαλική» ταινία. Προορισμένη να αρέσει σε κριτικούς και σε κριτικές επιτροπές Φεστιβάλ, μία ταινία που αφήνει ερωτήματα αναπάντητα και που με το φινάλε της ανατρέπει όλα αυτά που προσπαθεί να χτίσει στη διάρκεια της ταινίας. Μπορεί ο θεατής να προβληματιστεί επί ώρα για το τι ακριβώς συνέβη στην ταινία και για ποιους λόγους, αλλά στην ουσία δεν θα έχει καταφέρει να συνδεθεί με αυτό το ζευγάρι, δεν θα έχει καταφέρει να βρει νόημα στις πράξεις τους, ενώ ίσως εξοργιστεί με το πόσο εύκολα ο Βίγας φαίνεται να επιβεβαιώνει τις ταξικές διαφορές ανάμεσα στους χαρακτήρες.

Ο Αλφρέδο Κάστρο είναι απόμακρος και ψυχρός -ότι ακριβώς απαιτεί η ερμηνεία του-, ενώ ο Λούις Σίλβα -όμορφος, ατρόμητος- δίνει μία ερμηνεία που ξεχειλίζει συναίσθημα: οργή, ζήλια, φόβος αποκαλύπτονται στο πρόσωπό του. Ωστόσο, η σεναριακή και σκηνοθετική προσέγγιση προσφέρει αρκετές «αγκυλώσεις» που εμποδίζουν τους δύο ηθοποιούς να αγγίξουν με την ερμηνεία τους τον θεατή.

Η ταινία απέσπασε αρκετά βραβεία, ανάμεσα τους τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας και το βραβείο Σεναρίου και Κεντρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *