Πόνος και Δόξα (Dolor Y Gloria)
Βαθμολογία: 4 στα 5 (****)
Ο Σαλβαδόρ Μάγιο είναι ένας σκηνοθέτης που βρίσκεται σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του. Φαίνεται να έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και είναι χτυπημένος από διάφορα προβλήματα υγείας αλλά και συναισθηματικές τραγωδίες, οι οποίες τον οδηγούν σε μία διαδρομή στο παρελθόν, στα παιδικά του χρόνια, στον έρωτα του για την τέχνη, την σχέση με την μητέρα του, την καριέρα του αλλά και την μεγάλη του ερωτική απογοήτευση. Παρόν και παρελθόν θα συναντηθούν για να ξεκαθαρίσουν τα φαντάσματα που τον καταδιώκουν.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ με το Πόνος και Δόξα συνεχίζει να μας διηγείται, όμορφες, αληθινές και πολύ συναισθηματικές κινηματογραφικές ιστορίες, πάντα μέσα στο ιδιαίτερο πολύχρωμο και με σουρεαλιστικούς χαρακτήρες σύμπαν του. Αυτή την φορά ένα alter ego του, ένας σκηνοθέτης που προσπαθεί να βρει μία ισορροπία ανάμεσα στον χρόνο που περνάει, την παρακμή στην οποία έχει περάσει, τον πόνο που νιώθει (φυσικό και συναισθηματικό) και να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του. Με ευαισθησία αλλά και με μία νοσταλγική διάθεση παραδίδει μία ταινία, που σεναριακά μπορεί να μην αγγίζει την τελειότητα του Όλα Για την Μητέρα μου αλλά κινείται στο ίδιο μοτίβο. Την αγάπη του για τον άνθρωπο, την επιθυμία της δημιουργικότητας, τις σχέσεις που ακροβατούν ανάμεσα στην επιθυμία, την εξάρτηση και την απογοήτευση. Ο ρόλος της μητέρας πάντα σε πρώτο πλάνο και καθοριστικός.
Ο Αντόνιο Μπαντέρας στον καλύτερο και πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας του (ακόμα και στην φιλμογραφία του Ισπανού σκηνοθέτη) παραδίδει έναν χαρακτήρα προδομένο και κουρασμένο, έναν άνδρα που έχει χάσει κάθε στήριγμα σε μία καθοριστική ηλικία. Βραβευμένος στο Φεστιβάλ Κανών για την ερμηνεία του, χαρήκαμε πολύ που είδαμε έναν ανδρικό χαρακτήρα σε τελειότητα σε ταινία του Αλμοδόβαρ, ο οποίος μας είχε συνηθίσει σε αριστοτεχνικά γραμμένους αλλά κυρίως γυναικείους χαρακτήρες.
Το Πόνος και Δόξα, είναι τελικά μία πολύ ανθρώπινη, κοινωνική και ζεστή στην ψυχή της ταινία, στο γνωστό πλαίσιο του σκηνοθέτη χωρίς όμως να δείχνει ίχνος κούρασης και επανάληψης. Αντιθέτως δείχνει πλήρη ωριμότητα και συμφιλίωση με το κινηματογραφικό του παρελθόν που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε νέας του ταινίας.
