Μην ανησυχείς, δεν θα φτάσει μακριά με τα πόδια (Don’t worry He Won’t Get Far On Foot)
Βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Αμερικάνου σκιτσογράφου Τζον Κάλαχαν (1950-2010) η νέα ταινία του αγαπημένου μας σκηνοθέτη Γκας Βαν Σαντ έρχεται να μας θυμίσει πως οι βιογραφίες στον κινηματογράφο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμα και για καταξιωμένους σκηνοθέτες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η ιστορία του Τζον Κάλαχαν που από τα 20 του έμεινε τετραπληγικός σε αναπηρικό καροτσάκι έπειτα από τροχαίο με αιτία τον αλκοολισμό του και η απόφαση του να κάνει αποτοξίνωση μέσα από 12 συγκεκριμένα στάδια και το ταλέντο του στα χιουμοριστικά σκίτσα, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως κινηματογραφικό υλικό. Που όμως δεν αξιοποιείται σωστά.
Όλα στην ταινία, το βασικό υλικό δηλαδή, είναι πρώτης τάξεως. Ο Γκας Βαν Σαντ, ο Χοακίν Φοίνιξ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Τζόνα Χιλ σε δεύτερο ρόλο, μεγάλες περσόνες όπως ο Udo Kier, η Beth Dido και η Kim Gordon των Sonic Youth σε ρόλους εξαρτημένων, ο Danny Elfman στην μουσική. Για την Rooney Mara δεν έχουμε να πούμε τίποτα ο ρόλος της είναι πολύ άσχημα γραμμένος σεναριακά άλλα και πολύ μικρός, καθώς και ο Jack Black ως υπεύθυνος του δυστυχήματος μένει γρήγορα εκτός και το φινάλε του θα μπορούσε να είναι ένα φινάλε συγχώρεσης που θα τον οδηγούσε στα Oscar. Εκεί όμως φαίνονται και τα όρια του κάθε ηθοποιού. Τα ψυχολογικά προβλήματα του πρωταγωνιστή και η σχέση με την μητέρα του, η τραγωδία του τροχαίου, η αποκατάσταση και η συνειδητοποίηση γίνονται με έναν πολύ άναρχο τρόπο στην ταινία. Ενώ υπάρχει η δύναμη και η ομορφιά των εικόνων που μας αρέσει στον Γκας Βαν Σαντ, τα φλας μπακ δεν λειτουργούν αποτελεσματικά με αποτέλεσμα όλα να μας φαίνονται σαν μια συρραφή γεγονότων αλλά πολλές φορές και επαναλήψεων. Η συγκίνηση είναι εκκωφαντικά απούσα και αυτό είναι ανεπίτρεπτο σε ταινία με το συγκεκριμένο θέμα. Η δύναμη του Ξεχωριστού Γουίλ Χάντινγκ και του Milk (ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη) έχει πάει περίπατο.
Η ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ είναι άριστη, αλλά υπάρχει το θέμα πως ο ήρωας δεν μας είναι καθόλου συμπαθής. Και το σενάριο δεν βοηθάει τον θεατή να τον αγαπήσει και να μπει στην ψυχολογία του ( θυμόμαστε Το Αριστερό μου Πόδι, Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα, Η Θεωρία των Πάντων). Σε αντίθεση με τον Τζόνα Χιλ ο οποίος κλέβει άνετα την παράσταση σε έναν ρόλο γάντι του πλούσιου gay θεραπευτή που ασπάζεται την ποπ λουλουδάτη και εύπεπτη ψυχοθεραπεία new age και βοηθάει τον ήρωα στο να βρει λύση στα προβλήματα του.
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ( Oscar B ανδρικού ρόλου για τον Ξεχωριστό Γουίλ Χαντινγκ) είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματα του βιβλίου θέλοντας ο ίδιος να πρωταγωνιστήσει και με τον Βαν Σαντ στην σκηνοθεσία. Για αυτόν τον λόγο μνημονεύεται και στα end credits της ταινίας. Η συνέχεια όμως είναι γνωστή και ο σκηνοθέτης προσπάθησε πολύ για την υλοποίηση της ταινίας με τα στούντιο να φέρνουν εμπόδια. Ίσως και αυτό που κατάφερε τελικά να είναι αρκετό αλλά οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Κρίμα που αυτή η ταινία δεν θα φτάσει μακριά όσο της έπρεπε.
