Δράμα, λίγο πριν από τα βραβεία

Red Hulk, Άννα και η Γεννήτρια. Αυτές είναι οι τρεις ταινίες που διεκδικούν βραβείο στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Δράμας που απονέμει τις διακρίσεις του σε λίγες ώρες.

Το πρώτο γιατί είναι ανατριχιαστικά επίκαιρο (ένας νεαρός μπλέκει με μια ομάδα νεοναζιστών και αντιμετωπίζει μία σειρά ηθικών διλημμάτων, καθώς και την καταπιεσμένη του οργή), το δεύτερο γιατί εντυπωσίασε με τους βασικούς χαρακτήρες και ειδικά με τη μετανάστρια που δεν την μετατρέπει σε στερεότυπο, αλλά σε γυναίκα με αισθήματα και άποψη, ενώ το τρίτο γιατί ρίχνει μια ματιά απλή -αλλά όχι απλοϊκή- στην οικονομική κρίση και γιατί έχει την εξαιρετική ερμηνεία του Μανώλη Μαυροματάκη.

Αφήνοντας τα βραβεία λίγο στην άκρη, ας ασχοληθούμε με τις ταινίες που προβλήθηκαν το βράδυ της Παρασκευής. Οι αίθουσες γέμισαν από νωρίς καθώς το ενδιαφέρον είχε επικεντρωθεί τόσο στο διεθνές διαγωνιστικό, όσο και στο εθνικό διαγωνιστικό πρόγραμμα.

Στο διεθνές διαγωνιστικό η ταινία που ξεχώρισε ήταν και η πολυαναμενόμενη του Φεστιβάλ. Ο λόγος για τον Φωτογράφο του ιδιαίτερα ταλαντούχου Στίβεν Φίνγκελτον (του οποίου το σενάριο της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας έχει πάρει μια θέση στη blacklist του Χόλιγουντ, δηλαδή στα καλύτερα σενάρια ταινιών που ακόμα δεν έχουν γυριστεί). Στο Φωτογράφο με πρωταγωνιστή τον Λίαμ Κάνινγχαμ του Game of Thrones, ασχολείται με ένα ευαίσθητο θέμα: εκείνο των πορνογραφικών ιστοσελίδων. Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης, εξαιτίας του θέματος και του γεγονότος ότι ο ήρωάς του κάνει κάτι που δεν είναι ηθικά σωστό, δυσκολεύτηκε να βρει χρηματοδότηση. Ερωτηθείς για τον πρωταγωνιστή του δήλωσε ότι είχε ενδιαφέρον να δουλεύει μαζί του, καθώς του Κάνινγχαμ του αρέσουν οι εντάσεις «και εάν δεν έχει έναν αντίπαλο να αντιμετωπίσει σε κάποια σκηνή, τότε θα κατασκευάσει την ένταση του ανταγωνισμού, προκειμένου να διατηρεί την ενέργεια που χρειάζεται για τα γυρίσματα κάποιας σκηνής».

Προσωπικά μού άρεσε και το τρυφερό Carousel, το οποίο χωρίς να πέφτει σε σεναριακές ευκολίες και παρά το γεγονός ότι μιλάει για την ερωτική απόρριψη, καταφέρνει να διατηρήσει την αισιοδοξία της. Μία κοπέλα από τη Γερμανία γνωρίζει ένα αγόρι από τη Γαλλία. Θα αποφασίσει να ταξιδέψει στο Παρίσι για να τον συναντήσει. Με ματιά ερωτευμένης με τις δύο πόλεις, η Σοφί Κλούγκε, σκηνοθέτιδα της ταινίας, έφτιαξε μια ρεαλιστική ιστορία παρ’ ολίγον αγάπης.

Η Τρίτη Μέρα από την Ουγγαρία εμπνέεται από την παραβολή του Ασώτου, ενώ στο Τελευταίο Αντίο ένας άνδρας καλείται να αποχαιρετήσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο και να τα ξαναβρεί με την κόρη του.

Στο εθνικό τμήμα τώρα, στο διαγωνιστικό προβλήθηκε η ταινία Άννα του Κύπριου Σπύρου Χαραλάμπους. Αναφέρεται στην τρυφερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μία Φιλιππινέζα και έναν ηλικιωμένο που επιμένει για κάποιο λόγο να τη φωνάζει Άννα. Ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένας γυναικείος χαρακτήρας που δεν υποπίπτει σε κλισέ (αλλά διατηρεί την ταυτότητά του), ωραίες ερμηνείες και μία εξαιρετική σκηνή προς το τέλος. Αν η ταινία έκλεινε με τη γλυκιά αίσθηση του γέλιου του παππού, θα ήταν ακόμα καλύτερη.

Στο Δεν θα Υποκύψουμε ο Γιώργος Μπακόλας βάζει και αυτός έναν ηλικιωμένο να απευθύνει έναν μονόλογο και να λέει «Δεν θα υποκύψουμε». Σε κάποιες στιγμές η εικόνα θόλωνε, ενώ σε άλλες ήταν απόλυτα καθαρή, γεγονός που οπτικά μπέρδευε τον θεατή. Κατά τα άλλα ό,τι θα περίμενε κανείς από μια τέτοια ταινία (αρνητικό και θετικό).

Οι Εθελοντές του Θοδωρή Βουρνά ασχολούνται με το θέμα της μετανάστευσης. Σε μία εποχή που το κράτος δίνει στους πολίτες τη δυνατότητα να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, δύο αδέλφια πηγαίνουν στο χωράφι τους για να υπερασπιστούν την περουσία τους. Ο ένας θέλει να εξοντώσει τους μετανάστες, ο άλλος προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη. Το γεγονός ότι το κείμενο είναι θεατρικό φαίνεται, καθώς και οι διάλογοι και το παίξιμο είναι αρκετά θεατρικοί και υπάρχουν στιγμές που δεν κολάνε με το τοπίο της ελληνικής υπαίθρου. Το θέμα, πάντως, δίνει τροφή για προβληματισμό.

Στο Αν ήταν νόμιμος ο βιασμός του Αλέξανδρου Σιπσίδη δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που με ενόχλησε. Η ειλικρίνια και ηλιθιότητα του κεντρικού χαρακτήρα ή το γεγονός ότι το τέλος είναι απόλυτα συμβατικό; Παρ’ όλα αυτά ο Ιερώνυμος Καλετσάνος παίζει καλά τον ρόλο του και τα μουντά χρώματα εντείνουν την αίσθηση της απειλής.

Στο Travel Express της Νατάσσας Ξ’ύδη μια κοπέλα χάνει το πλοίο για την Πάρο και όταν χάνει και τη βαλίτσα της θα γνωρίσει την Αθήνα των μεταναστών. Ωραία φωτογραφία και ζωντανά χρώματα, ίσως υπερβολικά αισιόδοξη και «εξωτική» η ματιά της σκηνοθέτιδος: ο χορός, το φαγητό συνθέτουν μόνο την όμορφη πλευρά της ζωής αυτών των ανθρώπων και το τέλος δεν αργεί για να κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά.

Το Debtfools των Φίλιππου Βαρδάκα και Δέσποινας Οικονομοπούλου έχει πλάκα. Είναι περισσότερο ένα γουέστερν (λέμε τώρα!) χιουμοριστικό σκετσάκι, όπου ένας ξένος φτάνει σε επαρχιακό ξενοδοχείο και δίνει προκαταβολή 100 ευρώ για να δει τα δωμάτια. Τα λεφτά αλλάζουν χέρια, αλλά ο ξένος τα θέλει πίσω…

Η Συνθήκη 10/60 είναι η «ακριβή» παραγωγή της σοδιάς των ελληνικών ταινίων και φαίνεται. Διαθέτει ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, ωραία, ψύχραιμη ερμηνεία από τον Ορφέα Αυγουστίδη και μη αναμενόμενο τέλος. Διαθέτει βέβαια και τα κλισέ του είδους, αλλά αυτό είναι μάλλον μικρό κακό αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για ένα είδος μάλλον παραγνωρισμένο στην Ελλάδα.

Το Υστερόγραφο των Ισμήνη Φραγκιουδάκη, Ντενίζ Διονυσίου και Ελβίρας Χασάπη ασχολείται με την κρίση σε ένα άλλο επίπεδο: στο πώς αυτή επιρρεάζει τη σχέση ενός ζευγαριού. Μάλλον συμβατική απεικόνιση ενός θέματος που σίγουρα απασχολεί πολλά ζευγάρια, ειδικά το τέλος που θυμίζει περισσότερο γυναικεία λογοτεχνία.