Μικρού μήκους με δύναμη από τη Δράμα
Έξω από το σινεμά «Ολύμπια» στον μικρούτσικο πεζόδρομο μαζεύονται «τα πηγαδάκια». Οι σκηνοθέτες και οι συντελεστές που έχουν αγωνία για τις ταινίες τους, οι θεατές που μπαινοβγαίνουν (μιας και στις μικρού μήκους ταινίες δεν υπάρχει ο δίωρος καταναγκασμός μιας ταινίας), οι δημοσιογράφοι. Για λίγες ημέρες στη Δράμα μετράνε μόνο οι μικρού μήκους ταινίες.
Ενώ στην Αθήνα οι cinεπιβάτες παρακολουθούν μανιωδώς τις Νύχτες Πρεμιέρας και σας μεταδίδουν το ρεποτάζ τους, στη Δράμα τα πράγματα δεν είναι τόσο αγχωμένα. Το επιβάλλει, άλλωστε και η φόρμα των ταινιών. Σε μια μικρού μήκους δεν μπορείς, έτσι κι αλλιώς να πεις τα πάντα. Ας πεις λοιπόν αυτά, τα ουσιαστικά, που μπορείς.
Στο Dead End η Τώνια Μίσιαλη δείχνει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Η γυναίκα γκρινιάζει στον άνδρα της γιατί λείπει όλη μέρα και δεν την πάει μια βόλτα, μόνο που εκείνος δεν φοράει τα ακουστικά του και βιάζεται να φύγει… Η σκληρότητα των γηρατειών, ειδωμένη με χιούμορ και με μία ενδιαρφέρουσα σκηνοθεσία (από άποψη χρωμάτων και τοποθέτησης της κάμερας).
Ο Έλβις είναι νεκρός. Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας του Στέργιου Πάσχου όπου Έλβις είναι ο σκύλος ενός πρώην ζεύγους. Και θα γίνει αφορμή για το ζευγάρι να ξανασμίξει στην σύγχρονη Αθήνα. Πειραγμένη ρομαντική κομεντί που έχει καλές προθέσεις -αλλά μάλλον ασχολείται υπερβολικά με το σε ποιανού το σπίτι θα πάνε οι ήρωες.
Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη δηλώνει η Αμέρισσα Μπάστα, κατά το μυθιστόρημα Ο Χριστός Σταμάτησε Στο Έμπολι. Η ταινία βασίζεται σε διήγημα του Λευτέρη Πανούση, το οποίο περιγράφει την οικονομική κρίση μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού. Παρά το μάλλον βαρύ της θέμα, η ταινία δεν γίνεται βαριά, ίσως λόγω του κοριτσίστικου βλέμματος. Μπορεί στο τέλος να φαντάζει υπερβολικά -ίσως παράταιρα- αισιόδοξη, μέχρι τότε όμως η ματιά της έχει υπάρξει τρυφερή.
«Με ενδιέφερε πολύ η παιδική ματιά» λέει η σκηνοθέτιδα «και το πώς μπορεί ένα κοριτσάκι να διαχειριστεί την κρίση και να προχωρήσει».
Και η Αντιπαροχή της Νάνσυ Σπετσιώτη ασχολείται με την οικονομική κρίση. Ένας μεσοαστός βλέπει τις οικονομικές του προοπτικές να καταρέουν στη φούσκα της οικονομικής κρίσης. Αποφασίζει να την αντιμετωπίσει δίνοντας το σπίτι της μητέρας του αντιπαροχή, αλλά η ζωή έρχεται να του ανατρέψει τα δεδομένα. Δυνατή ερμηνεία από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και ένα θέμα ιδιαίτερα επίκαιρο.
«Δούλεψα υποκριτικά με τον Χατζηπαναγιώτη. Πέρα από το σενάριο, βάσισα πάνω του τις ατάκες του ήρωα. Για μένα αυτό που είναι σημαντικό είναι να βλέπει ο σκηνοθέτης μία οπτική και ο θεατής να βλέπει δύο, τρεις οπτικές. Τρία είναι τα βασικά σημεία για μια καλή ταινία: σενάριο, υποκριτική και καλοί συνεργάτες» δήλωσε η σκηνοθέτης στη συνέντευξη Τύπου.
Ένα εικονοκλαστικό παραμύθι δημιούργησε ο Θανάσης Νεοφώτιστος. Στο Ο ήλιος και ο βοριάς εμπνέεται από τον μύθο του Αισώπου και χρησιμοποιώντας τους στίχους του Γ.Δροσίνη δημιουργεί μια εφιαλτική συνθήκη για μια γυναίκα που μπλέκεται στο παιχνίδι δύο παιδιών. Χρώματα, ήχοι, φως δημιουργούν ένα ζωντανό παιχνίδι με μια ιδιαίτερη σκηνοθεσία.
«Δεν ξέρω γιατί επέλεξα γυναίκα ηρωίδα. Με έχουν ξαναρωτήσει. Μου αρέσει να δουλεύω με γυναίκες. Υπάρχει βέβαια και ένα δεύτερο επίπεδο: εκείνο της γυναίκας που ταλαιπωρείται από δύο παιδιά. Θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά της και στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι» είπε ο σκηνοθέτης στη συνέντευξη Τύπου.
Η Γαλλίδα Σάντρα Φασιό δημιούργησε μια ταινία (Η ραφή) για πάθη (καινούρια και παλιά) που έρχονται στο φως. Ένα κοστούμι« γίνεται αφορμή για δύο χαρακτήρες, έναν άνδρα και μια γυναίκα που μιλούν ελληνικά και βρίσκονται στις Βρυξέλλες να έρθουν κοντά. Υποδειγματικές ερμηνείες από την Μισέλ Βάλεϋ και τον Νικήτα Τσακίρογλου και μια ασφυκτική σκηνοθεσία, περιορισμένη σε ένα δωμάτιο.
«Δεν ήθελα να μιλήσω για το σύνδρομο της Στοκχόλμης, αλλά για το θέμα της συγχώρεσης» είπε η σκηνοθέτης.
Η Γεννήτρια, από τις πιο δυνατές συμμετοχές της διοργάνωσης, της Νικολέτας Λεούση παρακολουθεί έναν 55χρονο ήρωα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το μαγαζί του και τα χρέη. Την ώρα που οι δρόμοι της Αθήνας είναι γεμάτοι από νέους που διαδηλώνουν, εκείνος παίρνει μια σημαντική απόφαση…
«Ο ήρωας παίρνει μια ακραία απόφαση, αποφασίζοντας να απελευθερωθεί, να προχωρήσει παρακάτω. Μόνο εκείνος ξέρει τι σημαίνει αυτό το μαγαζί, μόνο για εκείνον σημαίνει τόσα πολλά» λέει η σκηνοθέτης.
Στα Μαθήματα Οδήγησης θέμα είναι μια οικογενειακή διαμάχη. Ένας άνδρας (Γιώργος Πυρπασόπουλος) πηγαίνει με τη σύζυγό του και την κόρη τους στο πατρικό του σπίτι και έρχεται αντιμέτωπος με τον ξεροκέφαλο πατέρα του. Οι ρόλοι όμως θα αντιστραφούν.
Σε ερώτηση για το εάν οι γυναίκες παρακολουθούν σιωπηλά αυτά που συμβαίνουν, ο σκηνοθέτης Βασίλης Καλαμάκης, δήλωσε ότι «και οι τρεις ηρωίδες είναι σοφές και επεμβαίνουν στη διαμάχη όπου μπορούν. Το κορίτσι, ειδικά, συμβολίζει την ελπίδα».
