DUNE
Σε ένα απροσδιόριστο γαλαξιακό σύμπαν ο Πολ Ατρείδης προσπαθεί να βρει το πεπρωμένο του και την απάντηση στο ερώτημα αν είναι ο εκλεκτός, μέσα από ένα σχέδιο παρέμβασης στον απειλητικό πλανήτη Αράκις που προσφέρει ένα σπάνιο ”μπαχαρικό” όπως ονομάζεται το οποίο έχει γίνει μήλο της Έριδος που το διεκδικούν και άλλες σκοτεινές ηγεσίες. Οι κάτοικοι του πλανήτη ,οι Φρέμεν είναι πλέον επαναστάτες στα βουνά ενώ γιγάντια σκουλήκια εμφανίζονται για να ρουφήξουν τα πάντα.
Από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς για πολλούς λόγους, το Dune του Ντενί Βιλνέβ ξεπερνάει κάθε προσδοκία και κλοτσάει με μεγάλη ευκολία κάθε ενδοιασμό (κινηματογραφικό και μη) για το αν θα μπορούσε να πετύχει εκεί που άλλοι απέτυχαν-βλέπε Ντέηβιντ Λιντς. Και αυτό διότι από τη μία το σενάριο του μεγάλου καρατερίστα Έρικ Ροθ ( Insider, A star is Born και Oscar για το Φόρεστ Γκαμπ) καταφέρνει να μας κάνει κατανοητή την ιστορία του βιβλίου (κάτι που στην εκδοχή του Ντέηβιντ Λιντς ήταν αδύνατον) και από την άλλη το όραμα του σκηνοθέτη παίρνει σάρκα και οστά υποβοηθούμενο από την επιτυχημένη ένωση των τεχνικών τμημάτων της ταινίας. Με λίγα λόγια ο Βιλνέβ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στον όρο επικό σινεμά, αυτό της καλλιτεχνικής αρτιότητας σε συνδυασμό με ένα νέο είδος blockbuster που δεν σου προκαλεί πονοκέφαλο αλλά μόνο θαυμασμό. Άρα σινεμά του εντυπωσιασμού και σύζευξης arthouse σε ταινία που απευθύνεται και σε multiplex. Αυτό από μόνο του λέει πολλά και είναι όχι μόνο πρωτοποριακό αλλά και φέρνει νέα δεδομένα στο σινεμά.
Το Dune του Βιλνέβ είναι αναμφισβήτητα ένα sci fi έπος χωρίς να θυμίζει τίποτα από ότι έχουμε ξαναδεί. Δεν υπάρχει πλάνο της ταινίας που να μην προκαλεί δέος που μαζί με τον αργόσυρτο στα όρια της lounge αισθητικής ρυθμό, η ταινία σε καλεί να αφεθείς σε αυτό που θα δεις σαν να παρακολουθείς μία μυσταγωγική τελετή. Η μουσική του Χανς Τσίμερ υποβλητική, ανατολίτικη αλλά σκοτεινή και αυτή, υπνωτίζει τον θεατή όπως και η ηθελημένα ομιχλώδη φωτογραφία του Γκρεγκ Φρέηζερ (όπου Γκρεγκ Φρέηζερ σημαίνει το Bright Star της Jane Campion, Ασε το κακό να μπει, Η Χιονάτη και ο Κυνηγός, Zero Dark Thity και υποψήφιος για Oscar στο Lion) που φωτογραφίζει ηθοποιούς και ντεκόρ με τέτοιο τρόπο που ακόμα και ρόλους μπορεί να αναδείξει (όπως η σκηνή με την Σαρλότ Ράμπλινγκ που και εκεί συνδυάζεται με την δουλειά της Ζακλίν Γουεστ στα κοστούμια). Ο μεγάλος νικητής όμως της ταινίας είναι ο σκηνοθέτης και μιλάμε ξεκάθαρα για ταινία σκηνοθεσίας.
Το επικό σινεμά στην νέα εποχή, ή το επικό σινεμά της νέας εποχής, το σινεμά του εντυπωσιασμού με νόημα όμως, ταινία που παρά τα 155 λεπτά ζητάς κι άλλο παρακαλώντας να μην τελειώσει, το Dune του Ντενί Βιλνέβ έρχεται και συμπληρώνει εκείνο το κεφάλαιο που είχε ανοίξει ο σκηνοθέτης το 2015 με το εξαιρετικό Arrival αλλά εδώ χτυπάει φλέβα χρυσού και κινηματογραφικής μαγείας. Πολιτικοκοινωνικά μηνύματα περνάνε υπόγεια χωρίς σχεδόν να κατανοούμε τον τρόπο που το καταφέρνει αυτό, ταινία αποκλειστικά και μόνο για μεγάλη οθόνη προκειμένου να κατανοήσεις το μεγαλείο και σύμφωνα με την τελευταία ατάκα της ταινίας ”Είναι μόνο η αρχ΄΄ή” . Το πιστεύουμε!
