ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ( E Stata La Mano di Dio)

Στην Νάπολη της δεκαετίας του 1980 ο νεαρός Φάμπιο ζει και μεγαλώνει με την οικογένεια του μέσα σε ένα κλίμα αντιπροσωπευτικό της εποχής και με όλη την πόλη να αναμένει την άφιξη του Μαραντόνα στην τοπική ομάδα. Όταν ένα τραγικό συμβάν θα χτυπήσει την πόρτα της οικογενείας του, ο ίδιος θα αναζητήσει τον σκοπό της ζωής, θα κοιτάξει το μέλλον του και θα ανακαλύψει τον περισπασμό από την ασχήμια της πραγματικότητας δηλαδή το ίδιο το σινεμά.

Ο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει στην Νάπολη για να διηγηθεί την προσωπική του ιστορία κάνοντας το ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ να είναι ίσως η καλύτερη ταινία του μετά την ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ, με την οποία είχε κερδίσει και το Oscar Ξενόγλωσσης ταινίας. Και δεν ξεχνάμε πως στον ευχαριστήριο λόγο του στην απονομή των Oscar, είχε ευχαριστήσει τον Ντιέγκο Μαραντόνα, στον οποίο χάρισε και τον τ΄΄ίτλο της τελευταίας του ταινίας (το χέρι με το οποίο είχε σκοράρει ο Μαραντόνα). Το ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ είναι μία πολύ ωραία ευαίσθητη κοινωνική ταινία, γεμάτη από τις καλλιτεχνικές πονηριές του Σορεντίνο και των συνεργατών του, που ξεχειλίζει από κάθε είδους συναίσθημα (χαρά, λύπη, ευτυχία, οδύνη) βάζοντας στο επίκεντρο την οικογένεια μέσα σε συγκεκριμένη εποχή (εξαιρετική ανασύσταση εποχής ακόμα και στην μικρότερη λεπτομέρεια), την ενηλικίωση και τους δρόμους που ανοίγουν ή κλείνουν μέσα από την τραγωδία και το διέξοδο που βρίσκει ο πρωταγωνιστής (δηλαδή ο ίδιος ο Σορεντίνο) στο τέλος της συγκεκριμένης διαδρομής. Το χιούμορ και το στυλ πάνε χέρι-χέρι μέσα από καλογραμμένους δεύτερους χαρακτήρες που συμπληρώνουν την ιστορία, η Νάπολη πρωταγωνιστεί ως φυσικό τοπίο και βασικό στοιχείο της ταινίας, και οι ερμηνείες φαίνονται και είναι καθοδηγούμενες από τον ίδιο τον Σορεντίνο και τον αέρα που εκπέμπει και εμπνέει ξεκάθαρα σε όλες του σχεδόν τις δουλειές.

Χωρισμένο νοητά σε δύο μέρη, με το πρώτο μέρος να είναι το πριν την τραγωδία και το δεύτερο μετά, μπορεί το ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ κάποια στιγμή να σοβαρεύει υπερβολικά και να χάνει τον αλέγκρο αέρα που διαπερνούσε το πρώτο μέρος οδηγώντας την ταινία σε μία ανισότητα που στο τέλος όμως δεν ενοχλεί και πολύ λόγω των εικόνων και όλων αυτών που θέλει να πει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Το χιούμορ δίνει την σκυτάλη απότομα στην θλίψη και την αναζ΄ήτηση ταυτότητας όπως ακριβώς γίνεται και στην πραγματική ζωή. Ευτυχώς για τον Σορεντίνο υπήρξε ο Μαραντόνα, ο οποίος του έσωσε τη ζωή ( κατά μία έννοια) και αυτό τον οδήγησε να ανακαλύψει την τέχνη του κινηματογράφου, τον αντιπερισπασμό δηλαδή όπως πρεσβεύει από την ασχήμια της ζωής.

Επίσημη πρόταση της Ιταλίας για την κατηγορία της Ξενόγλωσσης ταινίας στα επερχόμενα Oscar, Αργυρός Λέοντας στο τελευταίο Φεστιβάλ της Βενετίας καθώς και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού για τον Filippo Scotti, υποψ΄ήφιο στα Ευρωπαικά βραβεία για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο, αποδεδειγμένο ήδη σε τελική ανάλυση πως ο Φεντερίκο είναι εδώ και καιρό υπερήφανος για τον διάδοχο και την ανεκτίμητη κληρονομιά που έχει αφήσει.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες 2 Δεκεμβρίου σε διανομή ODEON