Editorial: Ποιος νοιάζεται για τα Bafta;

του Tyler Durden

Για άλλη μία φορά, τα βρετανικά Bafta αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον δρόμο που έχουν περπατήσει πολλοί πριν από αυτούς. Αν και πιο ισορροπημένες οι υποψηφιότητες, τα βραβεία δεν έκαναν την έκπληξη. Το λέγαμε και πέρυσι: αν χρειαζόμασταν τα Bafta να είναι Όσκαρ, τότε θα τα λέγαμε Όσκαρ. Αυτή η εμμονή για τελετές απονομής που μοιάζουν να έχουν ως μοναδικό στόχο μια χούφτα στατιστικές (πόσα Όσκαρ θα προβλέψουν τα εκάστοτε βραβεία ή πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν προβλέψει τα Όσκαρ), μου φαίνεται ακατανόητη.

Ποιος ο σκοπός να παρακολουθήσει κανείς (ή να ενδιαφερθεί) για μία τελετή απονομής που βραβεύει τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που θα βραβευθούν σε δύο εβδομάδες ή που είχαν βραβευθεί πριν από δύο εβδομάδες σε κάποια άλλα βραβεία;

Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που δεν μοιάζει να σπάει με τίποτα.

Φαίνεται ότι στα βραβεία, δεν υπάρχει χώρος για ταινίες όπως τα Under the Skin, Mr. Turner, 71. Ουσιαστικά, φαίνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για διαφοροποίηση.

Τελικά, αυτοί που βραβεύονται είναι εκείνοι που αξίζουν ή εκείνοι που συζητιέται ότι αξίζουν; Όπως λέει η φράση στον καθρέφτη του Birdman «Η συζήτηση για ένα πράγμα δεν είναι το ίδιο το πράγμα».

Το hype φαίνεται να είναι αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία στις μέρες μας. Τα βραβεία είναι οι «μετοχές» που εξαργυρώνουν τα μεγάλα Φεστιβάλ, οι ηθοποιοί, τα στούντιο. Τα Φεστιβάλ για την επιλογή τους να προβάλλουν μία ταινία (οι μετοχές της Βενετίας για παράδειγμα ανέβηκαν με την προβολή του Birdman, εκείνες των Καννών έπεσαν), οι ηθοποιοί για το μέλλον της καριέρας τους (είτε κάνουν σωστές επιλογές είτε όχι θα είναι πάντα οι υποψήφιοι ή οι νικητές κάποιου Όσκαρ), τα στούντιο για την εμμονή τους να μετράνε βραβεία και για τη δυνατότητά τους να γυρίζουν τις ταινίες που επιθυμούν.

Πρόκειται για ένα μεγάλο χρηματιστήριο. Πού πέρα από το δίκαιο αίτημα να βραβεύονται οι καλύτεροι στηρίζει τελικά μια ολόκληρη βιομηχανία: από τα ρούχα με τα οποία ντύνονται οι διάσημοι σταρ, μέχρι τις πιθανότητες να τα πάνε καλά στο box–office μελλοντικά, μέχρι τις φωτογραφήσεις και τα εξώφυλλα των περιοδικών.

 Ζήτω, λοιπόν, τα Bafta. Μα το Θεό δεν πρόκειται να μας εκπλήξουν, αλλά ποιος θα ήθελε και κάτι τέτοιο;