Editorial: Επιστροφή στο μέλλον
Του Tyler Durden
Αρχικά ακούσαμε ότι 25 χρόνια μετά, το κοινό θα επισκεπτόταν ξανά το Twin Peaks. Φυσικά χαρήκαμε. Λίγο αργότερα ήρθε η σειρά των X-Files. Αντίστοιχη χαρά. Ποιος δεν θα ήθελε μία επιστροφή στα είδωλα των νεανικών του χρόνων, στις σειρές που αγάπησε και που πίστεψε ότι ήταν οι καλύτερες που φτιάχτηκαν ποτέ; Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται κάπως περίεργα όταν το Netflix ανακοίνωσε ότι θέλει να επιστρέψει στην γνωστή σειρά Μια Τρελή Οικογένεια (Full House, ξέρετε αυτή με τον Τζον Στάμος και τις αδελφές Μέρι Κέιτ και Άσλεϊ Όλσεν).
Μια σειρά από πλάσματα και χαρακτήρες (κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς) ετοιμάζονται να κατακλύσουν ξανά τη μεγάλη οθόνη. Η Disney έχει βαλθεί να κάνει πραγματικά παιδιά όλους τους animation χαρακτήρες της, ξεκινώντας από τη Maleficent, συνεχίζοντας με την Σταχτοπούτα, προχωρώντας στην Πεντάμορφη και το Τέρας, στον Ντάμπο, τον Γουίνι, τη Μουλάν και τον Πινόκιο. Να μου το θυμηθείτε, σύντομα θα δούμε σε live action και τον Βασιλιά των Λιονταριών.
Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν το Rocky Horror Picture Show να μεταφέρεται στην μικρή οθόνη, ως τηλεοπτική σειρά και τη νεανική κομεντί She’s all That με τον Φρέντι Πρινς Τζούνιορ να αποκτά και αυτή ριμέικ. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι. Τα έχουμε πραγματικά ανάγκη όλα αυτά;
Γιατί εντάξει, η αναβίωση ενός σόου όπως το Muppet Show με τα σκετσάκια, τα αστεία και τους διάσημους καλεσμένους είναι διαχρονική και ίσως έχει κάποιο νόημα είτε στα 1970, είτε στα 1990, είτε στα 2010. Ποιο το νόημα, όμως, μιας επανεκκίνησης για το Μια Τρελή Οικογένεια; Θα μας φέρουν σε λίγο όλα τα Φιλαράκια από το Central Perk;
Σαν νεκροζώντανοι χωρίς ελπίδα, οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες επιστρέφουν στην οθόνη πολλά χρόνια μετά για να μας στοιχειώσουν. Ακόμα και αν το αποτέλεσμα είναι καλό, γιατί να θέλω να το δω αυτό; Στην περίπτωση που οι δημιουργοί τα κατάφεραν εξαιρετικά καλά, έχω να θυμάμαι ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Σε περίπτωση που τα χάλασαν κάπου στην πορεία, ας πρόσεχαν να το έκαναν καλά την πρώτη φορά. Το να μην αφήνουμε τις σειρές και τις ταινίες που αγαπήσαμε να αναπαυθούν, το να τις ενοχλούμε, να προσπαθούμε να τις ξεζουμίσουμε, δεν απέχει πολύ από τις κραυγές των ζόμπι που ψάχνουν φρέσκα μυαλά, αλλά μένουν να τρώνε το ένα το κουφάρι του άλλου.
Υπάρχουν άραγε Ιερά Τέρατα, τα οποία δεν αγγίζουμε; Εδώ καλά – καλά μια ταινία δεν προλαβαίνει να προβληθεί στις αίθουσες και βλέπουμε το ριμέικ της (όλοι εσείς που θαυμάσατε πρόσφατα το Force Majeure στις αίθουσες, ετοιμαστείτε να το δείτε και στην αμερικάνικη εκδοχή του). Το πρόβλημα δεν είναι ότι το καινούριο Oldboy δεν μπορούσε να αγγίξει ούτε καν το πνεύμα του παλιού. Το πρόβλημα είναι στην όλη λογική. Τη λογική που λέει «είμαστε πολύ τεμπέληδες για να προσπαθήσουμε να βρούμε κάτι καινούριο, προτιμούμε το έτοιμο που θα μας δώσει έτοιμους και τους θεατές, ένα σενάριο που χρειάζεται απλά μια μεταφορά στη σύγχρονη εποχή». Και ρωτάω ξανά: Το έχουμε πραγματικά ανάγκη αυτό;
Αγαπητοί παραγωγοί και μεγαλοστελέχη του Χόλιγουντ. Αν δεν έχετε φρέσκιες ιδέες, προσπαθήστε να βρείτε. Και αν δεν τα καταφέρνετε, αν κάθε πραγματική ιστορία, κάθε ρανίδα δημιουργικότητας έχει στερέψει, τότε σας παρακαλούμε κρατηθείτε μακριά από όλα αυτά που εμείς αγαπήσαμε.