Editorial: Κυριακή βράδυ σε μια άδεια αίθουσα

 Του Τάιλερ Ντέρντεν

Πήγα χτες το βράδυ σινεμά και η αίθουσα ήταν άδεια. Σε μεγάλη ταινία πρώτης προβολής (όχι να παίζεται δέκα εβδομάδες) ήταν ζήτημα εάν υπήρχαν δεκαπέντε άτομα. Μπορεί να μην άρεσε η ταινία θα μου πείτε. Η εικόνα ήταν η ίδια και έξω από το πολυσινεμά, ελάχιστοι περίμεναν για να μπουν σε κάποια αίθουσα. Η ταινία τελικά έκανε ένα μέτριο άνοιγμα, μακριά από τα ανοίγματα περασμένων εποχών και σίγουρα όχι ανάλογο του αριθμού των αιθουσών όπου προβλήθηκε.

Τι φταίει τελικά που οι Έλληνες δεν πηγαίνουν σινεμά; Μα, είναι καλοκαιράκι, γιατί να κλειστείς μέσα, θα πει κάποιος (ε, δεν πιστεύω ότι συνέρρευσε ο κόσμος στα θερινά). Μα ήταν ο αγώνας Ολυμπιακού – ΠΑΟ, θα πει άλλος (ναι, αυτό μπορώ εν μέρει να πιστέψω ότι φταίει). Μα τα βρίσκει πλέον κανείς κατεβασμένα και αν δεν τα βρει τώρα, θα τα βρει σε μερικούς μήνες (στην πραγματικότητα έρευνες έχουν δείξει ότι το κατέβασμα μπορεί και να ενισχύσει την προσέλευση στους κινηματογράφους). Ή μήπως φταίει ότι βγαίνουν πάρα πολλές ταινίες στις αίθουσες, πολύ περισσότερες από όσες μπορεί να σηκώσει ο ελληνικός κινηματογραφικός χώρος.

Μπορούμε να συζητάμε αιωνίως, να κατηγορούμε θεούς και δαίμονες και άκρη να μη βρούμε. Σίγουρα δεν υπάρχει μόνο μία αιτία. Μακάρι να βγω ψεύτρα, αλλά αν η κατάσταση συνεχιστεί η ίδια ή αν χειροτερέψει, η εικόνα που θα δούμε τα επόμενα χρόνια θα είναι ζοφερή. Μικρές συνοικιακές αίθουσες να κλείνουν, λιγότερες εταιρείες διανομής, περισσότερη ομοιογένεια στο προσφερόμενο υλικό.

Με άλλα λόγια; Θα γεμίσουν οι μεγάλες οθόνες σούπερ ήρωες και ακόμα και αυτοί δεν θα μπορούν να βγάλουν τα λεφτά τους.