Editorial: Όχι, δεν είναι κακή η απουσία μεγάλων ονομάτων από τις Κάννες
Η αλήθεια είναι ότι από ένα Φεστιβάλ όπως εκείνο των Καννών δεν το περιμένεις. Ειδικά όταν έχεις ακούσει ότι η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής είναι η Κέιτ Μπλάνσετ (πρωτοκλασάτο όνομα) και ότι η έναρξη θα γίνει με Ασγκάρ Φαραντί, Πενέλοπε Κρουθ και Χαβιέ Μπαρδέμ. Όλα μάς προετοίμαζαν για ένα πρόγραμμα όπου τα μεγαλύτερα ονόματα θα παρουσίαζαν τις ταινίες τους. Και όταν λέμε τα μεγαλύτερα ονόματα εννοούμε τους «συνήθεις υπόπτους» των Καννών, τους σκηνοθέτες που έχουν σχεδόν μόνιμη θέση στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ: Πάολο Σορεντίνο, Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, Γούντι Άλεν (αν και το controversy δεν θα του το επέτρεπε φέτος), Λαρς Φον Τρίερ (ναι, τσακώθηκαν, αλλά γιατί όχι μιας και οι Κάννες αγαπούν ένα καλό σκάνδαλο), Τέρενς Μάλικ. Και ειδικά όταν το περσινό διαγωνιστικό περιλάμβανε ονόματα όπως εκείνα της Σοφία Κόπολα, του Μίκαελ Χάνεκε, του Γιώργου Λάνθιμου, του Φατίχ Ακίν, του Τοντ Χάινς, του Φρανσουά Οζόν. Έμπειρων, δηλαδή, σκηνοθετών με μπόλικες μεγάλες ταινίες στο ενεργητικό τους.
Και όμως. Οι Κάννες επέλεξαν φέτος την έκπληξη. Ναι, έχεις τον αιώνιο Ζαν-Λικ Γκοντάρ (ο Τρελός Πιερό του κοσμεί και την αφίσα του Φεστιβάλ φέτος) και τον Τζαφάρ Παναχί, αλλά έχεις και σκηνοθέτες όπως ο Πάβελ Παβλικόφσκι που ενθουσίασαν με την προηγούμενη ταινία τους (Ida), αλλά δεν είναι από τα πρώτα ονόματα που περιμένεις να δεις σε ένα τέτοιο λαμπερό φεστιβάλ. Η τάση φέτος θέλει νεότερους και πιο εναλλακτικούς σκηνοθέτες: τον Κίριλ Σερεμπρένικοφ του The Student (του είχα πάρει και παλαιότερα συνέντευξη, μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ) ή ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ, του οποίου η προηγούμενη ταινία (το It Follows) δεν είναι ακριβώς η ταινία που θα περίμενες να δεις στην Κρουαζέτ. Και αντίστοιχα σκηνοθέτες με λιγότερους «τίτλους» όπως η Ναντίν Λαμπάκι του Όταν Θέλουν οι Γυναίκες ή η Έβα Χασόν. Και μαζί με αυτούς ο Σπάικ Λι, επίσης παράξενη επιλογή για τις Κάννες.
Αντίστοιχες επιλογές βρίσκουμε και στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» που τα προηγούμενα χρόνια περιελάμβανε και αυτό πρωτοκλασάτα ονόματα (πέρυσι για παράδειγμα είχαμε Μοχάμαντ Ρασούλοφ, Τέιλορ Σέρινταν, Μισέλ Φράνκο κ.ά) Φέτος τα πράγματα παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον με σκηνοθέτες όπως ο Γκαν Μπι του Kaili Blues, ο Αντιλκάν Γερζάνοφ ή ο Ετιέν Καλός με την πρώτη του μεγάλου μήκους (ελληνική συμπαραγωγή).
Ίσως οι ταινίες που επέλεξε το Φεστιβάλ να ήταν πράγματι οι καλύτερες ή ίσως οι Κάννες να ήθελαν φέτος να δείξουν ότι μπορούν να φέρουν έναν αέρα κινηματογραφικής ανανέωσης -ειδικά εν μέσω της «κόντρας» με το Netflix. Γιατί όταν είσαι το μεγαλύτερο κινηματογραφικό Φεστιβάλ στην Ευρώπη, έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις.
Υπάρχουν ακόμα, βέβαια, συμπληρωματικές ανακοινώσεις σε σχέση με το πρόγραμμα που μπορεί να φέρουν ορισμένα από τα πολυαναμενόμενα ονόματα στην Κρουαζέτ, ωστόσο για φέτος τουλάχιστον φαίνεται πως οι μεγάλοι σταρ θα απουσιάζουν και η συζήτηση θα περιστρέφεται γύρω από αυτό που πραγματικά έχει σημασία: τις ταινίες.
