Editorial: Όχι, δεν βλέπω Survivor
Καθημερινά ο τοίχος μου στο Facebook κατακλύζεται από πληροφορίες που έχουν να κάνουν με το Survivor. Για όποιον εκεί έξω είναι σαν και μένα και δεν ξέρει τι εστί Survivor είναι ένα δημοφιλέστατο reality στο ΣΚΑΙ όπου οι συμμετέχοντες κατοικούν σε ένα νησί στον Άγιο Δομήνικο, είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες και επιδίδονται σε αγωνίσματα για να κερδίσουν το… παντεσπάνι της ημέρας. Τα «μηχανάκια» καταγράφουν τηλεθέαση 50% ή 60% ή σε ορισμένες περιπτώσεις και παραπάνω, στα σχολεία όλοι συζητούν για τον Ντάνο και τον Σπαλιάρα, ακόμα και ο μπαμπάς μου (ο οποίος φρόντιζε να γράφει όλα τα αγαπημένα του γουέστερν σε βίντεο, σημειώνοντας με τα καλλιτεχνικά του γράμματα και τους συντελεστές) το παρακολουθεί.
Τι είναι τελοσπάντων αυτό το Survivor και γιατί όλοι το παρακολουθούν; Από περιέργεια κάθισα να δω ένα βράδυ πέντε λεπτά. Τόσο άντεξα. Όχι γιατί προσέβαλε την αισθητική μου, αλλά γιατί πολύ απλά βαρέθηκα. Και επειδή στην εποχή του Feud και του Leftovers, στην εποχή των συνδρομητικών τηλεοπτικών υπηρεσιών και της online τηλεόρασης δεν μπορώ να βρω απολύτως κανέναν λόγο για να παρακολουθήσω το Survivor.
Πολλοί θα πουν ότι είναι το μόνο που προσφέρουν τα τηλεοπτικά κανάλια εκείνη την ώρα. Θα διαφωνήσω. Στο πρόγραμμα της ΕΡΤ -και όχι μόνο- μπορεί κανείς να ανακαλύψει μικρά διαμαντάκια. Σε ιδιωτικό κανάλι το βράδυ της Δευτέρας προβαλλόταν Το Κορίτσι με το Τατουάζ του Ντέιβιντ Φίντσερ. Και σε μία εποχή όπου τα συνδρομητικά κανάλια κοστίζουν 6,90 ή 9,90 ή 15 ευρώ το μήνα (όσο ένα ποτό ή ένα γεύμα δηλαδή), το επιχείρημα ότι δεν μπορεί κανείς να τα πληρώσει, μοιάζει έωλο.
Δεν πιστεύω, φυσικά, ότι είναι ελληνικό φαινόμενο. Η τηλεόραση της κλειδαρότρυπας καλά κρατεί και στις ΗΠΑ και στη Βρετανία και στη Ρωσία και σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου. Οπότε δεν θα ισχυριστώ και ότι έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει. Αλλά δεν βλέπω να κάνουμε τίποτα για να την αλλάξουμε. Το Survivor είναι απλά η νέα τάση (έτσι όπως πριν από μερικούς μήνες ήταν το Stranger Things για παράδειγμα) ή υποδηλώνει κάτι βαθύτερο για εμάς και για την επιθυμία μας να γυρίζουμε σπίτι, να πατάμε το κουμπί και να ξεχνάμε ό,τι μάς απασχολεί;
Αυτό που ξέρω είναι ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν εάν δεν τα αλλάξουμε εμείς. Εάν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε μια βόλτα στο βιντεοκλάμπ για να νοικιάσουμε μια ταινία ή εάν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε κανάλι μέχρι να βρούμε ένα πρόγραμμα που δεν θα προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε, αλλά που θα μας προσφέρει και κάτι.
Εγώ θα αναζητήσω μία από τις παλιές βιντεοκασέτες του μπαμπά με τα γουέστερν. Ή θα δω το νέο επεισόδιο του Girlboss στο Netflix. Ή θα κάτσω να διαβάσω ένα βιβλίο ή ένα άρθρο που με ενδιαφέρει. Και αν θέλω να δω ανθρώπους αποκλεισμένους σε νησί, θα βάλω να (ξανά)δω το Lost. Ναι, ακόμη και αυτό το φριχτό φινάλε του.
