Editorial: Η εικονική πραγματικότητά μας

 Του Tyler Durden:

Πρόσφατα πήγα σε μία συναυλία. Εκεί παρατήρησα το εξής παράδοξο: πολλοί από τους παρευρισκόμενους, αντί να παρακολουθούν τη συναυλία, παρακολουθούσαν το κινητό τους τηλέφωνο που κατέγραφε τη συναυλία. Και δεν μιλάμε για ένα δύο τραγούδια. Υπήρχαν άνθρωποι που είδαν έτσι ολόκληρη τη συναυλία. Που θυσίασαν την απόλαυσή τους για ένα βίντεο που θα κατέληγε να γίνει η ανάμνηση αυτής της συναυλίας. Δεν είδαν τον καλλιτέχνη, αλλά τον καλλιτέχνη μέσα από την οθόνη.

Αυτή η εμπειρία αποτελεί όλο και πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Άνθρωποι που βάζουν κάμερες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους θέλοντας να καταγράψουν κάθε περίεργη στιγμή, άλλοι που η αντίδρασή τους σε ένα πρόβλημα ή  μια ανάγκη που θα προκύψει στον δρόμο (όπως ένας άνθρωπος που θα ζητήσει βοήθεια), θα είναι να βγάλουν από την τσέπη το κινητό τηλέφωνο για να βρούνε την κάμερα.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Αλλά όχι των πραγματικών εικόνων, των εικόνων της ζωής μας, αλλά εκείνων που μπορούν να μεταφερθούν σε megabytes, μέσα σε στικάκια και σε σκληρούς δίσκους υπολογιστών.

Πρόκειται για μία… εικονική πραγματικότητα. Τόσο με την έννοια της εικόνας, όσο και με εκείνη μιας πλασματικής αλήθειας (φράση που αυτοαναιρεί τον εαυτό της γιατί πλασματική και αλήθεια γίνεται;) Τη ζωή μας τη ζούμε πια με διαμεσολαβητή, μια οθόνη, ένα βίντεο, ένα selfie.

Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι: Αν έχουμε τόσο συνηθίσει το βίντεο και την οθόνη στη ζωή μας, πώς θα βλέπουμε σε λίγα χρόνια σινεμά; Εάν είμαστε τόσο συνηθισμένοι και εκπαιδευμένοι στις εικόνες πώς θα τις χειριζόμαστε στο μέλλον; Και κυρίως… Πώς θα ζούμε; Με διαμεσολαβητή μία γυάλινη επιφάνεια; Ή αφήνοντας τον εαυτό μας ελεύθερο πότε να καταγράψει και πότε απλά να… ζήσει.