Editorial: Το δικαίωμα στην διαφορετική άποψη

Του Tyler Durden

Έπεσαν όλοι να τον φάνε.

Όταν προβλήθηκε σκηνή από το νέο Jurassic World, πολλοί μίλησαν για «σέξι» κλιπ. Ο σκηνοθέτης των Avengers, Τζος Γουέντον είχε άλλη άποψη. Σε μήνυμα του στο Twitter έγραψε ότι η σκηνή προωθεί τα «σεξιστικά στερεότυπα της δεκαετίας του 1970».

Το μήνυμα ήρθε ως απάντηση σε tweet, το οποίο ανέφερε ότι ο συντάκτης του είναι πολύ αναψοκοκκινισμένος για να αναφερθεί περισσότερο στον Κρις Πρατ (σ.σ. μία αναφορά στη σέξι παρουσία του ηθοποιού). Ο Τζος Γουέντον απάντησε: «Και εγώ είμαι πολύ απασχολημένος να εύχομαι ότι αυτό το κλιπ δεν ήταν σεξιστικό από τη δεκαετία του 1970. Αυτή είναι ψυχρή, αυτός μια ζωτική δύναμη. Αλήθεια; Ακόμα και τώρα;» αναρωτήθηκε ο σκηνοθέτης.

Στον ενθουσιασμό μας για μια ταινία ξεχνάμε καμιά φορά τι ακριβώς δείχνει αυτή η ταινία. Και στο κλιπ, ο χαρακτήρας του Κρις Πρατ αναφέρεται τουλάχιστον δύο φορές στο σεξ και μάλιστα συγκρίνει την αδυναμία της Κλερ Ντίαρινγκ να δει τα γεγονότα του παρελθόντος σε μία κακή σεξουαλική ζωή.

Φυσικά ο Γουέντον –γνωστός φεμινιστής που περιλαμβάνει δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες στις ταινίες του- δέχθηκε επικρίσεις και έσπευσε να προσφέρει μία «μη συγγνώμη». Μιλώντας στο Variety, είπε: «Δεν έπρεπε να το είχα γράψει στο Twitter. Δεν λέω ποτέ αρνητικά πράγματα για τις δουλειές των άλλων. Αυτό δεν είναι κάτι που θα έκανε ένας τζέντλεμαν. Ξέχασα ότι δεν το κάνω αυτό, επειδή ήμουν θυμωμένος. Ένιωσα ότι είδα κάτι που ήταν προβληματικό. Αυτό που είπα ήταν ξεκάθαρο, αλλά πιστεύω ότι το είπα σε λάθος μέσο. Είναι συζήτηση για δείπνο» είπε.

Βλέποντας το κλιπ, ο ενθουσιασμός μου ήταν… απών, όπως ακριβώς και εκείνος του Τζος Γουέντον. Ειλικρινά, είμαστε σε αυτή την εποχή όπου η επαγγελματική ικανότητα μιας γυναίκας γίνεται αντικείμενο σύγκρισης με τις ερωτικές της επιδόσεις; Και αυτό θεωρείται σέξι επειδή τυγχάνει να το λέει ένας τύπος με στενό μπλουζάκι και ωραίο χαμόγελο;

Ας παραδεχθούμε ότι πρόκειται για μία κλασική φόρμουλα που βλέπουμε σε άπειρες ταινίες. Ο know-it-all, εξυπνάκιας χαρακτήρας, που πείθει τη συγκρατημένη επιστήμονα να αφεθεί, εκείνος που δεν μπορεί παρά να σχολιάσει ότι η αντίδραση της στα όσα λέει είναι απλά ένδειξη του πόσο τον θέλει.

Γιατί θα έπρεπε να είναι κακό ένας σκηνοθέτης του Χόλιγουντ –και μάλιστα τόσο επιτυχημένος όσο ο Τζος Γουέντον- να πει την άποψη του γι’ αυτό; Και γιατί θα έπρεπε να βγει ο ίδιος να το πει, σε μία υπεράσπιση ενός πράγματος που θα έπρεπε να έχουμε αφήσει εδώ και καιρό πίσω μας; Και γιατί θα έπρεπε όλοι να συμφωνούμε ότι ένα πράγμα είναι υπέροχο, εάν θεωρούμε ότι δεν είναι;